สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 876

ลั่วอินกับหนานหนิงซงพักค้างคืนที่เมืองหรง กลับถึงบ้านตอนเที่ยงวันรุ่งขึ้น

ซูรุ่ยก็กลับไปที่สวนกุหลาบพร้อมพวกเขา

เมื่อเห็นลั่วจวินหัง ซูรุ่ยแอบถอนหายใจ ดังนั้นคนที่มีความรักมันดีตรงไหน ตอนที่มีชีวิตอยู่ก็รักกันอย่างหวือหวารักกันจนจะเป็นจะตาย ตอนที่เสียชีวิต วิญญาณหายไปหมด เหลือเพียงซากศพที่เดินได้ สำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นช่างหน้าโหดร้ายเกินไป

ปิดกั้นตัวเองจากความรัก นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการรักษาชีวิต

หนานซ่งถามขึ้น “เถ้าแก่ฟู่ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?”

ลั่วอินพูด “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อายุเยอะแล้ว ฝืนไม่ไหวแล้ว”

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินมองตากัน พวกเขาคิดว่าเมื่อเถ้าแก่ฟู่ฟื้นขึ้นมาอาการจะดีขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่ากลายเป็นต้นไม้ที่กำลังจะตาย อาการแย่ลง วันนี้ก็มาถึงจริง ๆ

หลังจากที่ฟู่ยวี่กลับถึงเมืองหรง ก็ไม่กล้าไปที่ไหนอีก เขาอยู่เคียงข้างพ่อ

หลังจากที่รู้ว่าเถ้าแก่ฟู่ฟื้นขึ้นมา มีคนมาเยี่ยมเยอะแยะ ฟู่ปั๋วซิ่งเมินอาการเจ็บปวดของตัวเอง แล้วพบพวกเขา เขาพูดติด ๆ ขัด ๆ จึงจับมือเพื่อนรักเอาไว้แน่น แล้วดึงมือของฟู่ยวี่มา จับด้วยกัน ความหมายก็คือฝากดูแลด้วย

ในสายตาคนอื่น ฟู่ปั๋วซิ่งเป็นวีรบุรุษรุ่นแรก เขาโหดเหี้ยม ทำงานไม่บกพร่อง ตอนวัยรุ่นผิดใจกับคนเยอะแยะ

เมื่ออายุเยอะแล้ว ก็เริ่มเป็นคมในฝัก ไม่รีรอที่จะเสียสละผลประโยชน์ของตัวเองแม้แต่ทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อจัดการความสัมพันธ์กับทุกฝ่าย ทุกคนรู้ ว่าเขากำลังปูทางให้ฟู่ยวี่ลูกชายของเขา

พูดตามตรง แรกเริ่มคนใหญ่คนโตทั้งหลายไม่ได้มองฟู่ยวี่ในแง่ดี

ฟู่ยวี่คือลูกชายคนเล็กสุดของฟู่ปั๋วซิ่ง ดูจากอายุแล้ว แทบจะเป็นหลานชายได้ ลูกคนเล็กสุดมักเป็นที่รักที่ชื่นชอบมากที่สุด ฟู่ยวี่ไม่เป็นเช่นนั้น ทุกคนในเมืองหรงรู้ดีว่านายน้อยตระกูลฟู่คือปีศาจร้าย เป็นคนหัวดื้อ แม้แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้คฤหาสน์ตระกูลฟู่ ก็ได้เห็นภาพที่เถ้าแก่ฟู่ถือไม้เท้าไล่ตีลูกชายคนเล็กของตัวเองกับตา

ภายหลังฟู่ปั๋วซิ่งโมโหจนจับลูกชายโยนไปค่ายทหาร แล้วไม่สนใจไยดี

ในตอนนั้นหลาย ๆ คนคิดว่าฟู่ยวี่คือลูกชายที่ถูกตระกูลฟู่ถอดทิ้งไปแล้ว ไม่มีอนาคต ใครจะคิดว่าในศึกสืบทอดตระกูลฟู่ สุดท้ายคนที่รอดมาก็คือเขา เขารอดชีวิตมาจากพายุเลือด

ตอนนี้เวลานอนหลับของฟู่ปั๋วซิ่งเยอะกว่าตอนตื่น

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็เห็นฟู่ยวี่นั่งอยู่ข้างเตียง ก้มหน้านวดเขาอย่างจริงจัง ตามเทคนิคการนวดที่ซูยินสอนให้เขา ในความทรงจำเด็กดื้อคนนี้ไม่เคยเชื่อฟังขนาดนี้มาก่อน

คิดว่าซูยินคงสอนมาดี เด็กสาวคนนั้นเก่งมาก เป็นคนที่สามารถควบคุมสามีได้

ฟู่ปั๋วซิ่งขยับนิ้วมือ ฟู่ยวี่จึงเงยหน้าขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ ดื่มน้ำหน่อยไหมครับ?”

ฟู่ปั๋วซิ่งพยักหน้า ฟู่ยวี่จึงลุกขึ้นยกแก้วมาให้เขา แล้วจับหลอดดูดใส่ปากเขา ฟู่ปั๋วซิ่งรู้สึกชุ่มคอ เขาจ้องมองลูกชายคนเล็ก

แล้วทำปากชี้ไปด้านนอก

ฟู่ยวี่เข้าใจความคิดของเขา จึงพูดขึ้น: “วันนี้ไม่เจอแล้ว ผมให้พวกเขากลับไปแล้ว”

ฟู่ปั๋วซิ่งถลึงตามองเขา

“พ่อฝากฝังไว้เกือบหมดแล้ว”

ฟู่ยวี่นั่งลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงน่าตี “วางใจเถอะ ลูกชายของพ่อน่ารักขนาดนี้ คนที่ดูแลผมมีเยอะแยะ คนที่เป็นเพื่อนแท้ไม่ต้องให้พ่อมาสั่งเขาก็จะช่วยผมเอง และพวกเพื่อนจอมปลอมพวกนั้นต่อให้พ่อพูดจนปากแห้ง พวกเขาปากพูดว่ารับปากแต่อาจจะไม่ได้ช่วยจริง ๆ ก็ได้ ฝากความหวังไว้กับคนอื่นสู้ฝากความหวังไว้กับตัวเองดีกว่า เพียงแค่ตัวเองแข็งแกร่งพอ ก็ไม่มีทางถูกคนอื่นรังแกได้”

เขาพูดอย่างเรียบเฉยมั่นคง น้ำเสียงเบาบาง แต่กลับปลอดโปร่ง

“ตาแก่ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมมีภรรยา มีเพื่อน ผมไม่มีทางเหงา”

อย่างน้อยก็ไม่เหมือนกับพ่อ

ฟู่ปั๋วซิ่งดวงตาแดงก่ำ จับมือของเขา จากนั้นก็เรียกขึ้น “ซู...ยิน”

“ใช่ ซูยิน ภรรยาของผม”

ฟู่ยวี่ดวงตาเป็นประกาย เขาพูดต่อ “พ่อกำลังคิดใช่ไหมครับ ว่าผมได้โชคมาจากไหน ถึงได้มีแฟนที่น่ารักขนาดนี้? เพราะแม่เกิดผมมาให้หน้าตาดีไง”