สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 893

เหยียนซีเปลี่ยนยาให้ซ่งซี ซ่งซีมองเธอด้วยใบหน้าซีดเซียว "เธอจะกลับประเทศเหรอ?"

"อืม" เหยียนซีตอบรับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เธอพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่แผล

ซ่งซีจับจ้องไปที่ซ่งซี พูดด้วยเสียงเย็น "ฉันจะกลับไปกับเธอ"

"ไม่ได้"

เหยียนซีไม่ได้เงยหน้า ยังคงสีหน้าเรียบนิ่งเอาไว้ แต่สิ่งที่เธอพูดออกมากลับยากที่จะเถียง "ถ้าอยากล้างแค้น ก็ควรจะรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน ฉันไม่เอาจะเอาภาระมาให้ตัวเองเหนื่อยเปล่า"

ซ่งซีสีหน้าเปลี่ยน เธอกำลังจะลุก เหยียนซีก็เอานิ้วมาจิ้มลงบนปากแผลของเธอ ซ่งซีเจ็บจนหน้าคล้ำ เธอกัดฟันแล้วยอมนอนลงไปเหมือนเดิม จากนั้นก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของหญิงสาวพูดออกมา "เวลาสำคัญ ดื้อรั้นไปก็ไม่มีประโยชน์"

มือเปื้อนเลือด เหยียนซีไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด เธอหันไปบอกเหยาอวี้ "นายมานี่ มาพันแผลให้เธอ"

เหยาอวี้ตอบรับเบาๆ แล้วขยับขึ้นไปบนตั่งเพื่อพันแผลให้ซ่งซี

เหยียนซีเดินไปอีกด้านเพื่อล้างมือ เธอล้างมืออย่างละเอียด ซ่งซีหันไปมอง ก็เห็นว่ามือของผู้หญิงคนนี้มีผิวขาว นิ้วเรียวยาว เล็บก็ยังถูกตัดจนสั้นอย่างเรียบร้อยและสะอาด ราวกับมือของคนที่ไม่เคยต้องเจอเรื่องลำบาก ถูกฟูมฟักมาอย่างดี

ราวกับเธอรู้ว่ากำลังโดนซ่งซีมองอยู่ แต่เหยียนซีก็ยังไม่ยอมหันหน้ามา เธอพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งตามเคย "ฉันจะทิ้งเหยาอวี้ไว้ช่วยเธอ เธออยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าเกิดว่าพ่อเลี้ยงมาหาเรื่องเธอ เธอก็ไม่ต้องไปโต้แย้ง ทำตัวเป็นศัตรูกับเขาไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่นิด ฉันเคยบอกเธอไปแล้ว เป็นแค่หมาก ก็ควรจะประมาณตนให้เป็น"

ซ่งซีรับฟัง แล้วก็เม้มปากของตัวเอง เธอบอกออกมาอย่างไม่พอใจ "แต่ฉันเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่หมาก!"

เหยียนซีเช็ดมือกับผ้า เมื่อได้ยินแบบนั้นในที่สุดเธอก็หันหน้ามามอง แววตาของเธอไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ไม่แสดงความรู้สึกว่าตัวเองน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ก็ไม่โมโห แต่คำพูดของเธอราวกับคมมีดที่บาดใจผู้ฟัง "ในตอนที่ชีวิตของเธออยู่ในมือของคนอื่น และไม่ได้อยู่บนการควบคุมของตนเอง แม้เป็นมนุษย์แต่ก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากสัตว์ เธอเป็นคน แล้วเธอมีชีวิตเหมือนคนหรือเปล่าล่ะ?"

ซ่งซีรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองโดนกรีดแทง จึงรีบสวนกลับไปในทันที

"แล้วเธอล่ะ? เธอต่างอะไรจากฉัน? ทั้งเธอแล้วก็ฉันต่างก็เป็นหมาก เป็นแค่ตัวเดินของคนอื่น!"

เหยียนซีฟังคำพูดพวกนี้ เธอไม่แค่ไม่โกรธ แถมยังหัวเราะออกมาอีกด้วย

เธอค่อยๆ เดินไปหาซ่งซีทีละก้าว เหยาอวี้ไม่กล้าเงยหน้า ทั้งกลัวจนตัวสั่น สัมผัสได้ถึงอากาศเย็นที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา เหยียนซีเดินมายังด้านหน้าตั่ง อยู่ๆ เธอก็ยื่นมือออกไปบีบคอของซ่งซี

ชีวิตของซ่งซีโดนคนอื่นบีบคั้นเอาไว้ในทันใด ใบหน้าของเธอแดงจัด ตรงขมับมีเส้นเลือดปูดขึ้น ดวงตาของเธอเกือบจะถลนออกมาจากเบ้าตา เหยาอวี้ปล่อยมือแล้วรีบลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความกลัว ตัวของเขาสั่นเทา

ในตอนที่เขาคิดว่าเหยียนซีน่าจะบีบคอจนซ่งซีขาดอากาศหายใจตาย เหยียนซีก็ค่อยๆ ปล่อยมือ

เสียงที่ลอยมาของเธอราวกับลอยมาจากเทือกเขาในขุมนรก "เธอดูสิ ฉันกับเธอต่างก็เป็นหมากเหมือนกัน แต่ชีวิตของเธออยู่ในกำมือของฉัน และนี่คือสิ่งที่แตกต่างกันมากที่สุดระหว่างพวกเรา"

ซ่งซีได้มีโอกาสกลับมาหายใจอีกครั้ง เธอพยายามหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดราวกับปลาที่ขาดน้ำใกล้ตาย ดวงตาทั้งสองข้างยังเป็นสีแดงฉานเพราะเส้นเลือด เสียงของเธอแหบแห้ง "แน่จริงก็ฆ่าฉันให้เหมือนตอนฆ่าซูต๋าเหม่ยสิ ฆ่าฉันเสียเลย"

เหยียนซีพูดออกมานิ่งๆ "การตายของซูต๋าเหม่ยเป็นทางเลือกของตัวเธอเอง ฉันก็แค่ช่วยทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงเท่านั้น"

"อย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่ทำตามที่ฉันขอล่ะ?"

เหยียนซีมองซ่งซี เธอพอจะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกในใจลึกๆ ของอีกฝ่าย "เธออยากตายจริงๆ เหรอ?"

ซ่งซีเม้มปาก เธอเงียบไปในทันที

แน่นอนว่าเธอไม่อยากตาย!

หนานซ่งยังมีชีวิตสุขสบายอยู่ ทำไมเธอจะต้องตายด้วย!

"ไม่อยากตาย อย่างนั้นต่อไปก็อย่าสรรหาคำพูดรนหาที่ตาย"

แววตาของเหยียนซีเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที เธอหันไปมองทางเหยาอวี้ "นิ่งอยู่ทำไม? พันแผลต่อไปสิ"

เหยาอวี้รีบตอบ "อ้อ ครับๆๆ......"