สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 899

หนานซ่งกลับสู่ชีวิตที่ยากลำบากของการฝึกปีศาจ

ก่อนหน้านี้ พี่ๆทุกคนไปพร้อมกับเธอ แต่คราวนี้ คนที่เลี้ยงลูกก็เลี้ยงลูกไป คนที่ไปฮันนีมูนก็ออกไปฮันนีมูน คนที่อยู่กับภรรยาก็อยู่ไป เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ในกลุ่มไม่มีใครกล้าพูดอะไร กลัวว่าถ้าพูดอะไรอีกคำจะถูกพี่ใหญ่จับมาฝึกด้วยกัน

แม้แต่ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปกับเธอ

ยวี่จิ้นเหวินพูดกับ ลั่วจวินหัง"ไม่ต้องกังวลไปพี่ใหญ่ ผมไม่อ่อนข้อให้เธอ"

ลั่วจวินหังเหลือบมองเขาและพูดเบา ๆ "ผมไม่กลัวว่าคุณจะอ่อนข้อให้ แต่ผมกลัวว่าคุณจะรู้สึกไม่ดี"

ยวี่จิ้นเหวิน: "?"

เมื่อ หนานซ่งออกจากห้องฝึกในวันแรกด้วยรอยฟกช้ำทั่วร่างกาย ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเป็นทุกข์แทน!

“ทำไมเจ็บได้ถึงขนาดนี้”

ยวี่จิ้นเหวินก้าวไปข้างหน้าและกอดหนานซ่งจากนั้นเห็นทหารรับจ้างที่สูงและแข็งแกร่งสองคนเดินออกจากห้องฝึก คราบเลือดบนใบหน้าของพวกเขา รอยแผลเป็นบนร่างกายของพวกเขา และแม้แต่บาดแผลที่ไหล่และขาของพวกเขา .

รูม่านตาของเขาหดตัวลงอย่างกะทันหัน นี่ไม่ใช่การฝึก แต่เป็นการฝึกต่อสู้ที่แท้จริง!

หนานซ่งก็ถูกฟันสองครั้งเช่นกัน ยวี่จิ้นเหวินพาเธอกลับไปที่ห้องเพื่อทายา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทุกข์

“วันนี้แค่วันแรก แล้วต่อไปจะเป็นอย่างไร”

“ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ทำใจ”

หนานซ่งก็มีรอยช้ำที่แก้ม เมื่อเข้าไปในห้องฝึกวันนี้และเห็นทหารรับจ้าง เธอรู้ว่าเธอกำลังเผชิญอะไร เธอมองดูรอยฟกช้ำบนร่างกายของเธอ แล้วพูดว่า "พักสองวันแล้วเพิ่มกำลัง"

ยวี่จิ้นเหวินทายาให้เธอครู่หนึ่งจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ "แบบไหนถึงจะเรียกว่าผ่านการทดสอบ"

หนานซ่งเม้มริมฝีปากและฝืนยิ้ม: “ถ้าไม่ตาย คุณอาจจะผ่านการทดสอบ”

ยวี่จิ้นเหวิน: "..."

หลังจากนั้นไม่นาน ยวี่จิ้นเหวินเฝ้าดูทหารรับจ้างจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ เข้ามาในห้องฝึกและแม้แต่ทหารรับจ้างส่วนตัวของ ลั่วจวินหังก็เข้าสู่สนามฝึก ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างนอกและเฝ้าดูขณะที่เขาถูกล้อมโดยชายร่างใหญ่หลายคนที่อยู่ตรงกลางเหมือนสัตว์ร้ายดวงตาของเขาแดงก่ำ มือของเขากำแน่นอยู่ข้างๆ เขาอดไม่ได้ที่จะรีบเข้าไปช่วย

“ถ้าเข้าไปตอนนี้จะยิ่งเป็นการทำร้ายเธอ”

เสียงของ ลั่วจวินหังฟังดูเย็นชาจากด้านหลัง

ยวี่จิ้นเหวินหันหัวของเขาอย่างรวดเร็ว คิ้วและดวงตาของเขาเย็นชา "ทำไมคุณถึงต้องทำถึงเช่นนี้ เพื่ออะไร?"

“ไม่อยากให้เธอตาย แค่นั้น”

ลั่วจวินหังมองผ่านหน้าต่างกระจก มองหนานซ่งที่กำลังสู้ตายพร้อมกับทหารรับจ้างในห้องฝึก ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม "ทั้งหมดในนั้นพวกเขาคือคนของผม ไม่ว่าจะลงแรงหนักแค่ไหน 'ก็ไม่ได้ทำร้ายชีวิตเธอ แต่คนของเซียวเอินไม่ใช่ ทุกคนต่างก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง ตั้งแต่วันที่เธอเกิด ชีวิตเล็กๆ ของเธอถูกแขวนไว้ เราปกป้องเธอ เพราะเราอยากให้เธออยู่อย่างสงบสุข ผมสูญเสียภรรยาของผมไปและผมไม่อยากเสียน้องสาวไปอีกอีก”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วและหัวใจของเขาก็ทรุดลง

ครั้งนี้ หนานซ่ง ออกมาจากห้องซ้อมและนอนทั้งวันทั้งคืน เมื่อตอนยวี่จิ้นเหวินทายาให้เธอ เธอก็ไม่ตื่น เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอพังทลายไปหมด แม้แต่นิ้วยังยกไม่ขึ้น

หนานซ่งไม่ได้ออกจากห้องมาสามวันแล้ว และเกือบจะโตบนเตียงแล้ว ยวี่จิ้นเหวินเอาข้าวมาให้ดูเธอมีความอยากอาหารมาก และชอบของเปรี้ยวเป็นพิเศษ โต๊ะทั้งโต๊ะเต็มไปด้วย น้ำส้มสายชูข้าวและ น้ำส้มสายชูสีขาว

เมื่อเขาตื่นเช้ามา หนานซ่งก็อยากกินวุ้นเส้นต้ม ยวี่จิ้นเหวินปฏิบัติตามทุก ๆ คำขอ เขาลุกขึ้นและไปที่ห้องครัวเพื่อทำวุ้นเส้นต้ม ให้เธอ

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกฉุนเมื่อได้กลิ่น แต่ หนานซ่งกินอย่างเอร็ดอร่อย "เปรี้ยวเหรอ ไม่เห็นเปรี้ยว"

ยิ่งอยู่ยิ่งเลวร้าย

ยวี่จิ้นเหวินจ้องไปที่ปฏิทินครู่หนึ่งและถาม หนานซ่ง"ที่รักวันนี้วันที่ 15 แล้ว"

หนานซ่งจิบซุปแล้วเงยหน้าขึ้น “ใช่ วันที่15?”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเหลือบมอง แล้วถามยวี่จิ้นเหวิน"เกิดอะไรขึ้นกับวันที่ 15"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่เธอ "ประจำเดือนของคุณยังไม่มา"