สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 900

พอหนานซ่งเข้าโรงพยาบาล ก็โดนตรวจร่างกายครบทุกขั้นตอน

เธอท้องได้สามสัปดาห์แล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหา ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ แต่ยวี่จิ้นเหวินก็ยังไม่วางใจคอยถามหมอว่ายาพวกนั้นที่ทาให้เธอจะส่งผลเสียอะไรต่อร่างกายไหม เขาอ่านชื่อของยาออกมา หมอบอก: "ตัวยาทั้งหมดทำมาจากสมุนไพรจีน เวลาทาลงบนผิวจะดูดซึมได้น้อย ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าคุณแม่ตั้งครรภ์ก็ควรจะระมัดระวังหน่อย มียายาหลายชนิดที่ใช้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะส่งผลต่อเด็กในท้องได้......"

แพทย์มองรอยช้ำบนตัวของหนานซ่งแล้วก็ทำหน้าสงสัย จากนั้นก็มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

"ถ้าหากว่ารักภรรยากับลูกในท้องขนาดนั้น ทำไมถึงปล่อยให้เธอเจ็บตัวถึงขั้นนี้? การใช้ความรุนแรงในครอบครัวเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะ!"

ยวี่จิ้นเหวินจับมือของหนานซ่งไว้ ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย ทั้งเป็นห่วง และรู้สึกผิด แถมรู้สึกกลัว

หนานซ่งรีบตอบ: "ไม่ใช่การทำร้ายร่างกายในครอบครัวค่ะ อันนี้เป็นเพราะฉันไปมีเรื่องกับคนอื่นมา ฉันเจ็บตัวของฉันเอง"

แต่แพทย์กลับไม่ค่อยเชื่อ "เป็นผู้หญิงอย่าตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก ต่อให้คุณชอบผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหนแต่ถ้าเขาทำร้ายร่างกายก็ควรหนีไป ชีวิตสำคัญกว่าความรัก ผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงกับในครอบครัวไม่ควรค่าที่จะถูกรัก และยิ่งไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูก ต่อให้มีเงินก็ไม่เหมาะ!"

"......"

หนานซ่งโดนสอน เหมือนคุณชายยวี่ของเธอจะกลายเป็นแพะไปเสียแล้ว

เธอพยายามอธิบายอยู่นาน แต่ข่าว "ยวี่จิ้นเหวินเป็นผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงกับคนในครอบครัว" ก็ยังถูกแพร่ออกไปอยู่ดี แถมยังแพร่ไปทั่วโรงพยาบาลแล้วด้วย

ตอนที่ลั่วจวินหังกับเหยียนยวนมาถึงโรงพยาบาล ก็พบยวี่จิ้นเหวินกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวหน้าห้องพักผู้ป่วย ใบหน้าซีดเซียว รอบๆ ก็มีพยาบาลที่คอยแอบด่าเขาอยู่ว่าเขา "ทำร้ายภรรยา ไม่มีความเป็นมนุษย์" ......

ยวี่จิ้นเหวินทำเหมือนไม่ได้ยินคำนินทาพวกนั้น เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปมองลั่วจวินหังกับเหยียนยวน ในตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง น้ำเสียงที่เขาใช้เอ่ยออกมาก็กระด้าง "ผมต้องการคำอธิบาย ผมต้องการรู้ว่า ตกลงแล้วพวกพี่ไปทำอะไรมา"

กลับไปที่สวนกุหลาบ ลั่วจวินหังมองแผลบนร่างกายของหนานซ่ง เขาลอบถอนหายใจ "ขอโทษ"

"ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องพูดแบบนี้"

หนานซ่งนอนอยู่บนเตียง แล้วให้ลั่วจวินหังนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอบอก: "พี่ใหญ่ ฉันไม่โทษพี่ อาจิ้นก็ไม่ได้โทษพี่ เขาก็แค่กลัว แค่เป็นห่วงฉันเท่านั้นเอง เหมือนกับพี่นั่นแหละ ดีที่ตอนนี้ลูกไม่ได้เป็นอะไร เขายังมีความสุขอยู่ในท้องฉันอยู่เลย ตอนที่แม่ท้องฉัน แม่ก็วิ่งแล้วก็กระโดดแรงๆ เหมือนกัน แต่ฉันก็โตมาขนาดนี้แล้วนี่? แต่ว่าฉันคงจะไม่ได้ฝึกซ้อมไปพักใหญ่ๆ หมอสั่งให้ฉันดูแลตัวเองดีๆ"

เธอมองลั่วจวินหัง กลัวว่าเขาจะไม่เห็นด้วย แล้วขอให้เธอฝึกซ้อมต่อไป

"ยังซ้อมอะไรอีก พวกเราไม่ต้องซ้อมแล้ว"

ลั่วจวินหังลูบศีรษะหนานซ่ง เสียงของเขาอ่อนโยนมาก เป็นความอบอุ่นอ่อนโยนที่หาได้ยาก นัยน์ตาสีฟ้าเข้มของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเป็นห่วง "เป็นพี่ที่บังคับเธอมากเกินไป เธอน่ะเป็นเด็กดี แล้วก็เก่งมากๆ แล้ว"

หนานซ่งได้ยินพี่ใหญ่พูดกับเธออย่างอ่อนโยน ก็รู้สึกเหมือนฟ้าจะผ้าขึ้นมา เธอไม่คุ้นชินเอาเสียเลย เธอรู้สึกแสบจมูก "พี่ใหญ่......พี่เป็นอะไรไป?"

ดวงตาของลั่วจวินหังราวกับมีมหาสมุทรอยู่ในนั้น เป็นเกลียวคลื่นสีครามที่อ่อนโยน

"พี่ก็แค่คิดว่ามันน่าเหลือเชื่อ ว่าน้องสาวคนเล็กของพี่ ในสายตาของพี่เธอยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย แต่กำลังจะเป็นแม่คนแล้ว"

หนานซ่งหัวเราะออกมา "นั่นน่ะสิ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าฉันยังไม่โตเลย"

"คนเรา ไม่ว่ายังไงก็ต้องโต ปัญหาก็แค่ว่าช้าหรือเร็ว ถ้าหากเป็นเด็กไปได้ตลอด ก็คงนับว่าเป็นเรื่องดี"

มุมปากของลั่วจวินหังขยับยิ้ม เขาบอกกับหนานซ่ง "ช่วงนี้พี่ชอบฝันถึงพี่สะใภ้ใหญ่ของเรา แล้วก็ลูก"

หนานซ่งตกใจ น้อยนักที่พี่ใหญ่จะเป็นคนเริ่มพูดถึงภรรยาแล้วก็ลูกของพวกเขาก่อน

"พี่ใหญ่......"

"พี่เข้าใจความรู้สึกของยวี่จิ้นเหวิน ผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าเกิดแม้แต่ปกป้องลูกเมียยังทำไม่ได้ อย่างนั้นจะยังเรียกว่าผู้ชายได้ยังไง?"ลั่วจวินหังเยาะเย้ยตัวเอง "พวกเธอคิดว่าพี่ทำได้ทุกอย่าง ที่จริงพี่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ก็แค่สามีที่ไม่ได้เรื่อง กับพ่อที่ไร้ความสามารถ"

หนานซ่งปวดใจ "พี่ใหญ่ อย่าพูดแบบนั้นสิ! พี่สะใภ้ใหญ่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? เธอยังมีชีวิตอยู่นะ!"

ลั่วจวินหังมองตาของหนานซ่ง ไม่เอ่ยอะไรออกมา

ครู่ใหญ่ เธอก็ได้ยินคำพูดที่ไร้เรี่ยวแรงของพี่ใหญ่ "ท้ายที่สุดแล้ว พี่ก็ไม่ได้โชคดีเหมือนเธอ"