สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 914

อีกฝ่ายของโทรศัพท์ เหยียนยวนสวมรองเท้าบูตทหารสีดำ เขาพาผู้คนเดินสำรวจบริเวณรอบหมู่บ้าน

นี่คือหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่แถบชายแดนประเทศ T ถึงแม้จะอยู่ภายใต้เขตอำนาจของประเทศ T แต่สภาพแวดล้อมมีทั้งคนเลวคนดีปะปนกันมั่วไปหมด เป็นสถานที่ที่ทหารต่างชาติและทหารรับจ้างประจำการอยู่ตลอดทั้งปี เป็นสถานที่ที่ไม่รับการควบคุม อาคารเป็นอาคารชั่วคราว ที่นี่มีการต่อสู้กันบ่อย ๆ และเกิดสงครามอยู่บ่อยครั้ง เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นไม่กล้าก้าวก่าย จึงหลบอยู่ห่าง ๆ

เหยียนยวนกำโทรศัพท์ไว้ในมือ เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเทาอ่อนมองไปทางคฤหาสน์ที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาเคร่งขรึม

เขาพูดกับอีกฝ่ายของโทรศัพท์ช้า ๆ: “ตอนนี้สามารถกำหนดตำแหน่งที่มั่นของเซียวเอินได้แล้ว เพียงแต่เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์มาก เขาเปลี่ยนที่อยู่หลายแห่งในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา คนของพวกเราพลาดไปแล้วหลายครั้ง ความเสียหายย่อยยับ เขาติดตั้งควันพิษและอาวุธเคมีไว้มากมายในทุกฐานที่มั่น ยากที่จะโจมตี”

ยวี่จิ้นเหวินฟังแล้วสีหน้าเคร่งขรึม

เซียวเอินรับมือยากจริง ๆ เขาอยากจะทำลายโลกอยู่แล้ว เวลาทำเรื่องอะไรจึงไม่สนใจใด ๆ ทั้งสิ้น เขาขาดสามัญสำนึก ไม่ต้องพูดถึงความเป็นตายของคนอื่น แม้แต่ความเป็นความตายของคนของตัวเองเขายังไม่สนใจ คนแบบนี้ไม่มีความรู้สึก ไม่พูดถึงความรักความผูกพัน เป็นคนที่อันตรายที่สุด นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพี่เขยใหญ่ถึงเน้นย้ำเสมอว่าอย่าบุ่มบ่าม

เขาเม้มปากแล้วถามอีก: “ซ่งซีล่ะ เธอยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

“มีชีวิตอยู่ แถมมีชีวิตอย่างดีด้วย”

น้ำเสียงของเหยียนยวนแฝงไปด้วยความกลัดกลุ้มใจ บางคนที่ไม่สมควรตายมักจะพบกับภัยพิบัติเสมอ ชีวิตของพวกเขาเปราะบางมาก แต่คนบางคนสมควรตายกลับเหมือนกับไส้เดือนในโคลน ต่อให้ตัวขาดก็ยังเอาตัวรอดได้

สังคมก็เป็นแบบนี้ บางครั้งแม้แต่พระเจ้าก็ข่มเหงผู้ที่อ่อนแอและเกรงกลัวผู้ที่แข็งกร้าว

“อะไรนะ เธอรับเลี้ยงเด็กสองคน?”

ยวี่จิ้นเหวินอดเสียงสูงขึ้นไม่ได้ กลัวว่าจะเสียงดังทำให้หนานซ่งตื่น เขารีบเบาเสียงลง มองไปทางเธอ เห็นเธอยังหลับสนิทถึงได้โล่งอกนิดหน่อย แต่เมื่อได้ฟังข่าวจากเหยียนยวน เขารู้สึกคาดไม่ถึงมาก

ซ่งซีคนนี้ ตัวเองยังเป็นคนดีไม่ได้ ยังอยากจะเป็นแม่ของเด็กสองคน

ลูกใครทำไมถึงได้โชคร้ายขนาดนี้ ถึงได้เจอกับแม่บุญธรรมแบบนี้?

ยวี่จิ้นเหวินหรี่ตา “ซ่งซีรู้ใช่ไหมว่าเสี่ยวซ่งมีลูกแล้ว ดังนั้นถึงได้ไปรับเลี้ยงเด็ก?”

เหยียนยวนน้ำเสียงจนปัญญา “ใครจะไปรู้ล่ะ?”

เขาก็ไม่เข้าใจความคิดของซ่งซี

ภายใต้ ‘การสอน’ ร่วมกันของลั่วอินและเสี่ยวซ่งตอนนี้ยวี่จิ้นเหวินเข้าใจมากมาย ผู้หญิงบางคนเกิดมาพร้อมกับการชอบเปรียบเทียบและความริษยา คนอื่นมีเธอก็จะมี ไม่สนว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับเธอ เธอก็อยากจะมี ไม่ได้ครอบครองเธอก็จะโมโห คิดว่าพระเจ้าไม่ยุติธรรม และโทษสวรรค์โทษบรรพบุรุษ คิดว่าเธอเป็นคนที่น่าอนาถที่สุด

เห็นได้ชัดว่าซ่งซีคือคนประหลาดแบบนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอใช้หญ้างูหอมทำร้ายร่างกายตัวเอง เกรงว่าไม่ใช่แค่เพียงรับเลี้ยง เธอแทบอยากจะตั้งครรภ์ด้วยซ้ำ เพราะดูจากความคิดของเธอ ทำไมหนานซ่งมีสิทธิ์ตั้งครรภ์คลอดบุตร เธอจะมีไม่ได้?

ในตอนนี้ ซ่งซีกำลังสอนลูกทั้งสองของตัวเองยิงปืน

เด็กสองคน ผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงหนึ่งคน ปีนี้เด็กชายแปดขวบ เด็กหญิงแค่หกขวบ

“ยืนนิ่ง! มือประคองให้มั่นคงหน่อย! จะสั่นอะไร!”

ซ่งซียืนอยู่ด้านข้าง น้ำเสียงเข้มงวด เธอถือเถาวัลย์เรียวอยู่ในมือ ชี้แนะท่าทางของเด็กชายและเด็กหญิง เด็กสองคนนี้เหมือนกับไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่ต่อปืน พ่อของพวกเขาเคยเป็นทหารรับจ้าง เพียงแค่พลีชีพในสนามรบเท่านั้น พวกเขาเห็นปืนตั้งแต่เล็กจนชิน และก็จับปืนโตมา