สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 916

ตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ไม่เพียงแค่หนานซ่ง ลั่วอินและหนานหนิงซงก็พากันตกตะลึงตาม

“เป็นเธอได้ยังไง?”

ลั่วอินประหลาดใจมาก “เธอยังมีชีวิตอยู่!”

ยวี่จิ่งเฉิงได้ยินแบบนี้แล้วหัวเราะเบา ๆ “ไม่มีใครพูดว่าเธอตายแล้วสักหน่อย เซียวเอินสามารถควบคุมพ่อลูกตระกูลเจี่ยงได้ บีบบังคับพวกเขา ข้อต่อลองในมือก็คือแม่เจี่ยง แรกเริ่มแม่เจี่ยงคือคนของเซียวเอิน แต่คนไม่ใช่พืช จะไร้ความรู้สึกได้ยังไง? สามีดีต่อเธอ ลูกชายก็เชื่อฟังรู้ความขนาดนั้น เธอจะไม่คิดถึงพวกเขาได้ยังไงล่ะ? เสียดายที่สองพ่อลูก เสียชีวิตด้วยน้ำมือของเซียวเอินและซ่งซี เธอท้อแท้หมดหนทาง ถึงได้ติดต่อกับฉัน”

หนานเลิกคิ้ว “เธออยากจะแก้แค้น?”

“อืม”

ยวี่จิ่นเฉิงพยักหน้า “เธออยากลับมาที่เมืองเฉิง อยากใช้ชีวิตอยู่กับลูกชาย แต่ก็แบบเดียวกัน เซียวเอินใช้ชีวิตของเจี่ยงฟานขู่เธอ ทำให้เธอไม่กล้าบุ่มบ่าม คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถปกป้องลูกชายของตัวเองไว้ได้ หลังจากเจี่ยงฟานเสียชีวิตเธอก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เธอกินยาเข้าไป แต่ถูกคนของฉันช่วยเอาไว้ ช่วยชีวิตเธอได้ แต่ลำคอเสียหายแล้ว เธอจึงแกล้งทำเป็นใบ้ แล้วซ่อนตัวอยู่ข้างซ่งซี”

ลั่วอินถามขึ้นอย่างสงสัย “ซ่งซีไม่รู้จักเธอเหรอ?”

“น่าจะไม่รู้จัก”

ยวี่จิ่งเฉิงพูด: “ต่อให้รู้จัก ตอนนี้ก็น่าจะจำไม่ได้แล้ว”

เขาหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมา ยื่นให้พวกลั่วอินดู ทุกคนมองไปก็พากันตกตะลึง

“นี่....”

ลั่วอิน “นี่” อยู่นาน เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หนานซ่งรับรูปมามองดูแล้วขมวดคิ้วแน่น

ยวี่จิ้นเหวินไม่เข้าใจ “ทำไมเหรอ ไม่เหมือนเหรอ?”

หนานซ่งส่ายหน้า

ไม่ใช่แค่ไม่เหมือน แต่แตกต่างราวกับคนละคน

ลั่วอินจุกในคอ ในที่สุดก็เรียกเสียงตัวเองกลับมาได้ “อย่าว่าแต่ซ่งซีเลย แม้แต่พวกเราก็ไม่จำไม่ได้ ฉันจำได้ว่าภรรยาของเหล่าเจี่ยงสวยมาก ทำไมอยู่ข้างกายเซียวเอิน ถึงได้โทรมขนาดนี้?”

หนานหนิงซิงมือกำแก้วชา สีหน้าเคร่งขรึม

แม่เจี่ยงกับลั่วอินอายุเท่า ๆ กัน ตอนวัยรุ่นก็เป็นคนสวยคนหนึ่ง ไม่อย่างงั้นคงไม่มีทางเกิดเจี่ยงฟานลูกชายที่หล่อขนาดนี้ได้ เทียบกับพ่อ เจี่ยงฟานเหมือนกับแม่มากกว่าหน่อย ดูรูปภาพก็รู้ ถึงสภาพของแม่เจี่ยงจะต่างจากเมื่อก่อนคนละคน แต่ดวงตาและคิ้วเหมือนกับเจี่ยงฟานอยู่บ้าง

พูดกันว่ากาลเวลาไม่ทำร้ายคนสวย

ลั่วอินไม่ต่างอะไรกับเมื่อก่อน กาลเวลาอ่อนโยนกับเธอ แทบจะไม่ทิ้งริ้วรอยไว้บนใบหน้าและร่างกายของเธอ แต่กาลเวลาก็เหมือนมีดคม ที่ทิ่มแทงหน้าตาแม่เจี่ยง

ใบหน้าของเธอ แก่ราวกับเปลือกไม้ ด้านบนเหมือนมีรังไหม มองดูแล้วค่อนข้างน่ากลัว ผิวพรรณก็เปลี่ยนจากผิวขาวจนเป็นผิวดำ เบ้าตาเว้าลึกเข้าไป เส้นผมก็ขาวโพลน เธอกลายเป็นหญิงสูงอายุไปแล้ว

ทหารรับจ้างพวกนี้รู้ว่าเธอเป็นคนใบ้ จึงคิดว่าเธอหูหนวกด้วย พวกเขาพูดคุยโดยไม่หลีกเลี่ยงเธอเลยแม้แต่น้อย

ทหาร A: “นายว่าแต่ละวันพวกเราเฝ้าบ้าอะไรอยู่ที่นี่? สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ทหาร B: “ใครจะไปรู้ล่ะ? ระดมกำลังทุกวัน บอกว่าด้านในมีอาวุธลับอะไร ฉันไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง! เฮ้ย กล้าเข้าไปดูข้างในไหม?”

ทหาร C: “*&……4#￥อยากตายกันเหรอพวกนาย! กล้าเข้าไป? ไม่กลัวถูกพิษตายเหรอ!”

พวกเขาพูดคุยกันพึมพำ อยากจะเข้าไปดูเพื่อความสบายใจ แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยง หัวใจก็หงุดหงิดเป็นอย่างมาก หลังจากใช้สายตาพูดคุยกัน พวกเขามองไปที่เงาตรงขอบบ่อน้ำพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ผู้หญิงไม่ได้ฟังว่าพวกเขาพูดอะไรกัน เธอซักผ้าเสร็จ แล้วพาดลงบนเชือกทีละชิ้น ๆ จากนั้นก็ถือเข็มด้าย ซ่อมแซมเสื้อผ้าที่ฉีกขาดพวกนี้ แม้แต่มือของเธอก็เหี่ยวจนเหมือนเปลือกไม้

เสื้อผ้ายังซ่อมไม่เสร็จ ทหารรับจ้างสองคนเดินมาทางเธอ แล้วจู่ ๆ ก็หิ้วปีกเธอขึ้น

เข็มด้ายในอ้อมแขนหล่นลงกับพื้น เธอตื่นตระหนก ส่งเสียงอู้อี้ จึงถูกทหารรับจ้างอุดปากไว้

ทหารรับจ้างมองเธออย่างรังเกียจ จากนั้นก็ทำท่าทางใส่เธอ แสดงออกว่าเธออย่าส่งเสียง ไม่อย่างงั้นจะเอาชีวิตเธอ! ผู้หญิงถลึงตาโต ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร เธอถูกพวกเขาผลักเข้าไปด้านในอย่างแรง

ด้านในมีกล่องขนาดใหญ่ยาวหลายกล่องซ่อนอยู่

พวกทหารรับจ้างผลักผู้หญิงอยู่ด้านหน้าสุด แล้วใช้ผ้าอุดจมูกตัวเองไว้ กลัวว่าจะมีการปล่อยก๊าซพิษออกมา เมื่อมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไร ถึงได้เดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง พวกเขาพูดคุยกันทางสายตา ถ้าไม่ทำก็ไม่ทำเลย แต่ทำแล้วก็ทำจนถึงที่สุด พวกเขาใช้หอกเปิดกล่องไม้ และภาพที่เห็นก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก!

ลูกตาแทบจะทะลักออกมาแล้ว