สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 916

ตอนที่ได้ยินชื่อนี้ ไม่เพียงแค่หนานซ่ง ลั่วอินและหนานหนิงซงก็พากันตกตะลึงตาม

“เป็นเธอได้ยังไง?”

ลั่วอินประหลาดใจมาก “เธอยังมีชีวิตอยู่!”

ยวี่จิ่งเฉิงได้ยินแบบนี้แล้วหัวเราะเบา ๆ “ไม่มีใครพูดว่าเธอตายแล้วสักหน่อย เซียวเอินสามารถควบคุมพ่อลูกตระกูลเจี่ยงได้ บีบบังคับพวกเขา ข้อต่อลองในมือก็คือแม่เจี่ยง แรกเริ่มแม่เจี่ยงคือคนของเซียวเอิน แต่คนไม่ใช่พืช จะไร้ความรู้สึกได้ยังไง? สามีดีต่อเธอ ลูกชายก็เชื่อฟังรู้ความขนาดนั้น เธอจะไม่คิดถึงพวกเขาได้ยังไงล่ะ? เสียดายที่สองพ่อลูก เสียชีวิตด้วยน้ำมือของเซียวเอินและซ่งซี เธอท้อแท้หมดหนทาง ถึงได้ติดต่อกับฉัน”

หนานเลิกคิ้ว “เธออยากจะแก้แค้น?”

“อืม”

ยวี่จิ่นเฉิงพยักหน้า “เธออยากลับมาที่เมืองเฉิง อยากใช้ชีวิตอยู่กับลูกชาย แต่ก็แบบเดียวกัน เซียวเอินใช้ชีวิตของเจี่ยงฟานขู่เธอ ทำให้เธอไม่กล้าบุ่มบ่าม คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถปกป้องลูกชายของตัวเองไว้ได้ หลังจากเจี่ยงฟานเสียชีวิตเธอก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เธอกินยาเข้าไป แต่ถูกคนของฉันช่วยเอาไว้ ช่วยชีวิตเธอได้ แต่ลำคอเสียหายแล้ว เธอจึงแกล้งทำเป็นใบ้ แล้วซ่อนตัวอยู่ข้างซ่งซี”

ลั่วอินถามขึ้นอย่างสงสัย “ซ่งซีไม่รู้จักเธอเหรอ?”

“น่าจะไม่รู้จัก”

ยวี่จิ่งเฉิงพูด: “ต่อให้รู้จัก ตอนนี้ก็น่าจะจำไม่ได้แล้ว”

เขาหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมา ยื่นให้พวกลั่วอินดู ทุกคนมองไปก็พากันตกตะลึง

“นี่....”

ลั่วอิน “นี่” อยู่นาน เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หนานซ่งรับรูปมามองดูแล้วขมวดคิ้วแน่น

ยวี่จิ้นเหวินไม่เข้าใจ “ทำไมเหรอ ไม่เหมือนเหรอ?”

หนานซ่งส่ายหน้า

ไม่ใช่แค่ไม่เหมือน แต่แตกต่างราวกับคนละคน

ลั่วอินจุกในคอ ในที่สุดก็เรียกเสียงตัวเองกลับมาได้ “อย่าว่าแต่ซ่งซีเลย แม้แต่พวกเราก็ไม่จำไม่ได้ ฉันจำได้ว่าภรรยาของเหล่าเจี่ยงสวยมาก ทำไมอยู่ข้างกายเซียวเอิน ถึงได้โทรมขนาดนี้?”

หนานหนิงซิงมือกำแก้วชา สีหน้าเคร่งขรึม

แม่เจี่ยงกับลั่วอินอายุเท่า ๆ กัน ตอนวัยรุ่นก็เป็นคนสวยคนหนึ่ง ไม่อย่างงั้นคงไม่มีทางเกิดเจี่ยงฟานลูกชายที่หล่อขนาดนี้ได้ เทียบกับพ่อ เจี่ยงฟานเหมือนกับแม่มากกว่าหน่อย ดูรูปภาพก็รู้ ถึงสภาพของแม่เจี่ยงจะต่างจากเมื่อก่อนคนละคน แต่ดวงตาและคิ้วเหมือนกับเจี่ยงฟานอยู่บ้าง

พูดกันว่ากาลเวลาไม่ทำร้ายคนสวย

ลั่วอินไม่ต่างอะไรกับเมื่อก่อน กาลเวลาอ่อนโยนกับเธอ แทบจะไม่ทิ้งริ้วรอยไว้บนใบหน้าและร่างกายของเธอ แต่กาลเวลาก็เหมือนมีดคม ที่ทิ่มแทงหน้าตาแม่เจี่ยง

ใบหน้าของเธอ แก่ราวกับเปลือกไม้ ด้านบนเหมือนมีรังไหม มองดูแล้วค่อนข้างน่ากลัว ผิวพรรณก็เปลี่ยนจากผิวขาวจนเป็นผิวดำ เบ้าตาเว้าลึกเข้าไป เส้นผมก็ขาวโพลน เธอกลายเป็นหญิงสูงอายุไปแล้ว