สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 917

ซ่งซีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคลังแสงในขณะนี้

ตั้งแต่รับเด็กสองคนนี้มาเลี้ยง เธอได้ทุ่มเทความคิดเวลาทั้งหมดของเธอในการฝึกฝนให้พวกเขา ไม่ว่าจะเป็นการฝึกปืน ชกมวย และฝึกร่างกาย เธอจัดตารางเวลาของพวกเขาทุกวันและแทบไม่มีเวลาว่างเลย เหยาอวี้เห็นแล้วตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ เขาเห็นการต่อสู้ของเด็กสองคนมากกว่าหนึ่งครั้ง "คุณต้องการให้พวกเขาฝึกจนตายเลยไหม"

“คุณเคยได้ยินสำนวนที่เรียกว่า 'ดึงต้นกล้าเพื่อให้เติบโตไหม'***"อย่าใจร้อนอยากประสบความสำเร็จเร็วๆ กลับทำให้งานนั้นเสียหาย" คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม เด็กๆ เหล่านี้ คุณฝึกพวกเขาแบบนี้ทุกวัน ร่างกายของพวกเขาจะทนต่อมันได้หรือไม่ คุณเข้าใจการทำงานและการพักผ่อนร่วมกันหรือไม่ อย่าเอาแต่ฝึกคุณควรพาพวกเขาไปเที่ยวเล่นด้วย” เหยาอวี้รู้สึกว่าซ่งซีดูไม่เหมือนแม่จริงๆ แต่ดูเป็นนางปีศาจแทน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งซีก็ยิ้มอย่างเย็นชา “เล่นหรือ ฉันไม่มีเวลาว่างพอที่จะมาเล่นกับพวกเขา ฉันเลี้ยงพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้มาช่วยล้างแค้นให้ฉันในอนาคต พวกเขาไม่ใช่ลูกคุณหนูคุณนายอะไร ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำไม่ได้ ตอนเด็กๆ ฉันก็ถูกฝึกมาแบบนี้ยังไม่เห็นตายเลย?”

เหยาอวี้อดไม่ได้ที่จะกลอกตาขึ้นไปบนฟ้า

ใช่ ถือว่าเธอยังไม่ตาย แต่ใจของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง น่ากลัวกว่ามารเสียอีก

...

“เฮ้ เฮ้ อย่าลากกันไปแบบนี้ อ่อนโยนกับฉันหน่อยได้ไหม”

เหยาอวี้พยายามจะหลบหนีอีกครั้ง แต่ล้มเหลว ถูกจับโดยเจ้าหน้าที่ทหารรับจ้างทั้งสองอุ้มแขนและขาของเขาและโยนเขาไปทางซ่งซีอย่างไร้ความปรานี พูดเป็นภาษา T สองสามคำ

ซ่งซีเหล่มองเหยาอวี้ซึ่งนั่งอยู่บนพื้น "ยังอยากจะหนีอีก เดือนนี้กี่ครั้งแล้ว"

“จะกี่ครั้งมันก็เรื่องของผม ผมจะไม่ยอมแพ้!”

เหยาอวี้กลัวโซเฟีย แต่ไม่กลัวซ่งซีเท่าไหร่ เพราะพิษในร่างกายของซ่งซียังรอเขามาช่วยเธอกำจัดมัน เธอจะไม่ฆ่าเขาถ้าเธอต้องการจะฆ่าเขา แค่เธอทรมานเขา มันก็อาจถึงตายได้

ซ่งซีสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชาและพูดกับทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ข้างหลัง "โยนเขาไปที่เรือนจำน้ำเพื่อทำให้เขามีสติ"

ทหารรับจ้างทั้งสองกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เหยาอวี้รีบวิ่งไปข้างหน้าและกอดต้นขาของซงซีแน่น

“อย่าเลย พี่ซี ยกโทษให้ผมเถอะ! เรือนจำน้ำนั้นมันสกปรกและมีกลิ่นเหม็น ผมไม่อยากไปที่นั่นอีก”

เขาเคยถูกกักตัวที่นั่นมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง และเป็นการดีกว่าที่จะตายมากกว่ามีชีวิต ทำให้คุณชายเหยาอย่างเขากลัวมันมาก

"กลัว?"

ซ่งซีหยิกคางและตบหน้าสองครั้ง “แล้วเจ้าจะหนีไปเพื่ออะไร?”

เหยาอวี้คุกเข่าลงต่อหน้าซงซี หน้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ "ผมไม่หนีก็ได้... ซ่งซี พี่ซี น้าซ่ง ปล่อยผมไปเถอะ! ผมแตกต่าง จากคุณ คุณไม่มีพ่อหรือแม่ แต่ผมเป็นลูกที่มีพ่อแม่ เป็นหัวใจของปู่ย่าตายาย และเป็นลูกรักของคนในครอบครัว ถ้าผมตาย จะมีกี่คนที่ต้องร้องไห้เพื่อผม ผมไม่ควรปล่อยให้คนในครอบครัวเสียใจ จริงไหม เธอเห็นไหมว่าผมหายไปนาน พวกเขาคงจะหาผมจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่หาผมไม่เจอ ปล่อยผมกลับไปเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่บอกชื่อของคุณ!"

เขายกฝ่ามือเหยียดสี่นิ้วแล้วออกเสียงว่า "สาบาน"!

ซ่งซีรู้ดีว่าตระกูลเหยากำลังติดตามที่อยู่ของเหยาอวี้แต่เธอปล่อยเหยาอวี้ไปไม่ได้จริงๆ เขารู้เรื่องของเธอมากเกินไป ตราบที่เขาออกไปได้ เธอต้องทรยศต่อเธอแน่ เธอจึงไม่เชื่อ เรื่องไร้สาระของเขา

นอกจากนี้ เธอยังมีที่ที่จะใช้เขา

“ได้ คุณออกไปได้ แต่คุณต้องทำตามข้อตกลงกับฉันสองเงื่อนไข แล้วฉันจะปล่อยคุณไปหลังจากที่ทำมันสำเร็จ”

ดวงตาของเหยาอวี้เป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “จริงเหรอ?”

จากนั้นเขามองดูเธออย่างสงสัย “เธอมักจะไม่รักษาคำพูด ผมไม่เชื่อ”

ซ่งซีหัวเราะ ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ ยังไงคนที่กังวลมันก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดี"

"..."

เหยาอวี้รู้สึกท้อแท้ในทันที ตอนนี้เขาเป็นเหมือนปลาบนมีด เพียงรอเพื่อที่จะฆ่า

“เอาล่ะ สองเงื่อนไขไหน มาคุยกันก่อน”

ซ่งซีกล่าวว่า "ก่อนอื่น ตั้งชื่อลูกสองคนนี้"

เด็กชายและเด็กหญิงยังไม่มีชื่อ พวกเขาเกิดมาโดยไม่มีแม่ พ่อของพวกเขาเรียกพวกเขาว่า "นี่" หรือ "เด็กชาย" และ "เด็กหญิง" เท่านั้น พวกเขาไม่มีแม้แต่ชื่อธรรมดาเลยด้วยซ้ำ