สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 920

เหยียนยวนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรเมื่อเห็นกางเกงที่มีรูขนาดใหญ่แขวนอยู่บนต้นไม้

เขาสงบมาก แต่เมื่อถึงเวลาต้องลงมือ เขาไม่รีรอที่จะลงมือทันที!

เมื่อซ่งซีได้ยินเสียงปืนดังสนั่น เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอรีบลาก ซ่งฟานและซ่งซินไปที่เหยาอวี้ และยัดพวกเขาสามคนเข้าไปในที่พักพิงทางหลุมที่ขุดไว้ล่วงหน้าเพื่อไม่ให้ออกมาง่าย ๆ ขณะที่เธอเดินออกไปพร้อมปืน

"แม่!"

ซ่งซินเรียกเธออย่างไม่สบายใจ

เสียงฝีเท้าของซ่งซีชะงัก แล้วเธอก็หันไปมองเด็กสองคนที่กำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง หลังจากจ้องมองดูพวกเขาเป็นเวลานาน เธอบอกพวกเขาเป็นภาษาจีนว่า “ใช้ชีวิตให้ดี ลำบากเพียงใด ต้องมีชีวิตอยู่!"

เธอหยุดพูด ปิดที่พักพิงทางหลุมแล้วเดินออกไป

ซ่งซีพิงกำแพงและเดินไปที่คลังแสง คลังแสงได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในที่คุมขัง แต่ก็เป็นสถานที่ที่น่าสนใจที่สุดสำหรับศัตรู หากเธอต้องการจะอยู่รอด เธอต้องเข้าไปข้างใน คลังแสงก่อนหน้านี้หนึ่งก้าว ใช้ชุดสินค้าภายในเป็นชิปต่อรองและแลกเปลี่ยนกับพรรค T

แต่เมื่อเธอไปถึงคลังอาวุธ เธอพบว่าไม่มีทหารรับจ้างคอยดูแลอยู่เลย

เกิดอะไรขึ้น?

ซ่งซีทำหน้าสงสัยเซียวเอินย้ายคลังแสงเหรอ?

เป็นไปไม่ได้!

เธอรีบปฏิเสธมันในใจ เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวในคลังเก็บของนั้น สินค้ากลุ่มนั้นสำคัญและอันตรายมาก ถ้าจะให้โอนไปคงดึงดูดผู้คนมากมายอย่างแน่นอน และไม่มีที่ที่ปลอดภัยกว่านี้อีกแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็เข้ามาและพบว่าตัวล็อกประตูห้องด้านหลังถูกเปิดออก

เคยมีคนเข้ามา?!

เซียวเอิน?

ซ่งซีขมวดคิ้ว เธอไม่ได้เจอเซียวเอินมานานแล้ว

มันชัดเจนแล้ว ตั้งแต่เธอได้รับการช่วยเหลือกลับมาครั้งนี้ ในสายตาของ เซียวเอิน เธอก็สูญเปล่าไปแล้ว เขาเคยตีและดุเมื่อเห็นเธอ แต่เขาเต็มใจที่จะสอนบทเรียนให้เธอ แสดงว่าเธอยังมีค่าและตอนนี้ สำหรับเขา เขาเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้งโดยธรรมชาติแล้วมันไม่คุ้มที่จะมองครั้งที่สอง สำหรับเซียวเอินเขาเป็นคนไร้หัวใจมาโดยตลอด

ไม่ เขาไม่ใช่คน เขาเป็นมาร เป็นสัตว์ประหลาด

ซ่งซีเปิดล็อกด้วยปืนและรู้สึกชาที่ข้อมือซึ่งทำร้ายหัวใจของเธอ

เธอถูกยิงที่แขนและข้อมือของเธอ ชีวิตของเธอฟื้นแล้ว แต่ร่างกายนี้กลับไร้ประโยชน์

ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของคนที่แกล้งทำเป็น เจี่ยงฟานเธอคงไม่ต้องมาอยู่ในสภาวะสับสนและตกหลุมพรางของอีกฝ่าย

ในเวลานี้ยังจะคิดถึง เจี่ยงฟานเพื่ออะไร?

ซ่งซีกัดริมฝีปาก ลูบข้อมือ เดินเข้ามา และเห็นกล่องไม้ยาว

เธอมีใบหน้าที่มีความสุข

ยอดเยี่ยม!

ตราบใดที่สินค้าชุดนี้ยังอยู่ เธอจะไม่ต้องกังวลกับการเจรจากับ พรรค T

อย่างน้อยก็เปลี่ยนสายชีวิตได้

หนานซ่งยังมีชีวิตอยู่ เธอจะตายง่ายๆอย่างนี้ได้อย่างไร?

จู่ๆก็มีเสียงมาจากด้านหลัง มืดมนและเย็นชา “มาแล้วหรือ”

"ใคร?!"

ซ่งซีตกใจกับเสียงนั้น และหันกลับมาทันที ชักปืนออกมาแล้วชี้ไปที่คนนั้น

ขณะที่เธอกำลังจะเปิดสลักนิรภัย เธอเห็นคนตรงหน้าเธออย่างชัดเจนผ่านแสงสลัวจากหน้าต่าง—

ผู้หญิงใบ้คนนั้น

เธอขมวดคิ้วอย่างหนัก “ทำไมแกถึงอยู่ที่นี่”

ผู้หญิงใบ้คนนี้ใช้ชีวิตเหมือนผี ทุกครั้งที่เห็นเธอ เธอจะรู้สึกหนาวจากก้นบึ้งของหัวใจ และร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแอ เหมือนกับแม่มดแก่ในเทพนิยาย ถือตะเกียงที่มืดมน

ไม่ใช่ซิ!

ซ่งซีเปิดสลักนิรภัยและมองดูเธออย่างเย็นชา "ไม่ใช่เป็นใบ้ ทำไมถึงพูดได้"

แม้ว่าเสียงของเธอจะแหบเหมือนกลอง แต่คอของเธอดูเหมือนจะอุดตันด้วยเสมหะหนา ดังนั้น ทุกเสียงจึงดูเหมือนไม่ได้ออกมาจากลำคอของเธอ แต่เหมือนดังมาจากอกของเธอโดยตรงซึ่งทำให้ไม่สบายใจที่จะได้ยิน เธอตื่นตระหนกอีกครั้ง.

ผู้หญิงที่เป็นใบ้ชี้ไปที่คอของเธอและพยายามจะพูด