สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 928

คนของเซียวเอินทำให้สวนกุหลาบเปื้อน

ลั่วอินกางเบาะสี่เหลี่ยมใต้ระเบียงและนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเกียจคร้านสั่งคนใช้ให้ทำความสะอาดลาน แม้แต่กุหลาบก็ยังต้องปลูกใหม่

“ทำความสะอาดทุกซอกมุมให้สะอาด”

คุณลั่วทำท่าจู้จี้จุกจิกไปทั่วทุกมุม

"ต้องขนาดนั้นเชียวรึ?"

หนานซ่งออกมาด้วยท้องโต โยนผ้าห่มสี่เหลี่ยมและนั่งลงข้างแม่ของเธอ

ลั่วอินเอื้อมมือออกไปช่วยเธอแล้วพูดว่า: "ทำไมต้องขนานนั้น เพราะดอกไม้ทุกต้น ต้นไม้ทุกต้น ของที่นี่ ฉันลำบากปลูกมันมากับมือ และพวกเขาทำลายความพยายามของฉัน"

ข้อความนี้เกินจริง แต่เป็นความจริง

ย้อนกลับไปในตอนนั้น หนานหนิงซง ไม่ลังเลที่จะซื้อสวนกุหลาบทั้งหมดเพียงเพราะความรักของ ลั่วอิน ในดอกกุหลาบ ในเวลานั้น หนานซ่งมองที่พ่อของเขาและในที่สุดก็เข้าใจสิ่งที่สุภาพบุรุษผู้ใจดีในสมัยโบราณมีหน้าตาเป็นอย่างไร

ขณะนั้นเธอได้ดูฉากที่พ่อกับแม่เดินเหยียบโคลน ปลูกดอกไม้ด้วยกัน ทะเลาะกันกลางแดด และยังได้ชมว่าความรักที่งดงามที่สุดว่าเป็นอย่างไร .

ความรักคงไม่ใช่ เธอที่กำลังโวยวายส่วนเขากำลังหัวเราะ?

“รอเราไปที่เมืองตงเจิ้น สวนกุหลาบแห่งนี้ก็เป็นดินแดนของเธอแล้ว เธอไม่ใช่ว่าอยากตั้งชิงช้าหรือ?”

ลั่วอินยกมือขึ้นและชี้ไปที่ช่องว่างที่อยู่ไม่ไกล “เอาล่ะ ให้อาจิ้น วางมันให้เธอ ระวังเวลาเหวี่ยงอย่าล้มหมือนที่เคยทำตอนยังเด็กก็พอ"

เมื่อนึกถึงความอับอายของลูกสาวเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ลั่วอิน ก็อดหัวเราะไม่ได้ รอให้ หนานซ่งเถียงกับเธอ แต่คราวนี้ หนานซ่งกลับไม่พูดอะไ

หนานซ่งดูจริงจังมากและหันไปมองแม่ของเธอ

และลั่วอินก็นั่งตัวตรง แสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นการจ้องมองของลูกสาวของเธอ แต่เมื่อมองไปข้างหน้า หัวใจก็เบิกโพลง

แน่นอนว่าหลังจากเงียบไปนาน หนานซ่งก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หนูก็อยากไปเมืองตงเจิ้นกับแม่เหมือนกัน”

ใช่ เธอรู้

ในการประชุมครอบครัวที่เพิ่งจบลง พวกเขาวางแผนที่จะไปเมืองตงเจิ้น พร้อมกัน

พ่อกับพี่ๆก็ไปกันหมด แม้แต่ จี้อวิ๋นและ ไป๋ลู่ยวี๋ ที่ดูไร้ประโยคสองคนนั้นก็ไปด้วย แต่ หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินไม่มีรายชื่อนั้น

"ขออภัย เธอไม่สามารถไปด้วย"

ลั่วอินรู้สึกว่าเธอควรจะอ่อนโยนกับลูกสาวที่ตั้งครรภ์ของเธอมากกว่านี้

แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นค่า 'ความอ่อนโยน' ของเธอเลย เลยดันจมูกมาที่ใบหน้าของเธอแทน "ทำไมล่ะ พวกพี่ไปได้ แต่หนูกลับไปไม่ได้ คุณลั่วคุณมันรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ใช่ไหม!"

ดวงตาของ ลั่วอิน เบิกกว้าง

“ฉันหรือรักลูกชายมากกว่าลูกสาว? โอ้! เธอพูดแบบนี้ยังมีมโนธรรมไหม? ฉันตามใจเธอจนนิสัยเสียตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เธอยังจะพูดแบบนั้นอีก!”

หนานซ่งกล่าวว่า "พ่อและพี่ๆ เป็นคนที่ตามใจหนู แม่ตามใจตั้งแต่เมื่อ? ทุบตีหนูมากกว่าไม่ว่า"

จมูกของ ลั่วอิน เกือบจะคดเคี้ยวโดยผู้หญิงที่มีกลิ่นเหม็นคนนี้

“ฉันว่าฉันหน้าจะทุบตีเธอเบาไป จนแกกล้าเถียงต่อหน้าฉัน แม่ไม่พาไปหรอก มีปัญหาอะไรไหม!”

หนานซ่งกระชับคอ “ถ้าไม่พาหนูไป หนูจะไปเอง ยังไงแม่ก็ห้ามไม่ได้”

“กล้าไปหรือ! ฉันจะหักขาแก!”

ลั่วอินไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ และเสียงของเขาก็ดังขึ้นในขณะที่เขาพูด

คนใช้ในบ้านมองดูฉากนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่แปลกใจ แต่พวกเขาก็กลัวจนไม่กล้าหายใจ ราวกับว่าพวกเขาถูกเคาะและการเคลื่อนไหวของมือก็หยุดลง

หนานซ่งมองแม่ของเธออย่างไม่มั่นใจ และเมื่อเธอมองไปที่มัน น้ำตาก็ไหลออกมาในดวงตาของเธอ

ลั่วอิน: "..."

พี่ชายอยู่ภายในห้องดูความสนุกนั้นผ่านหน้าต่างยืนพิงประตูและฟังการเคลื่อนไหวจากภายนอกโดยการหยุดกลั้นหายใจ