สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 929

พ่อตาลูกเขยเพิ่งเล่นหมากรุกเสร็จ ที่ชั้นล่างก็มีเสียงตะโกนของลั่วอินดังขึ้น...

“สามีคะ มาดูเร็ว ลูกสาวคุณร้องแล้ว!”

หนานหนิงซง: “?”

เขายังตกอยู่ในภวังค์ ยวี่จิ้นเหวินหันหมอบอยู่ข้างหน้าต่าง แล้วหันหน้ามาพูดกับหนานหนิงซง “พ่อครับ ผมลงไปดูหน่อย”

จากนั้นเขารีบลงไปราวกับสายฟ้าแลบ แค่กะพริบตาก็หายไปแล้ว

หนานหนิงซง: “...”

ไอ้หนุ่มคนนี้วิ่งเร็วจริงนะ

เขาหยิบหมากขาวดำจากบนกระดานเก็บเข้าถ้วยหมากรุก แล้วพูดช้า ๆ “ลูกสาวโตแล้ว ตอนนี้มีสามีของตัวเองโอ๋แล้ว จะไปต้องการพ่อคนนี้ได้ยังไงนะ”

ปากบ่นไป มือที่เก็บหมากยิ่งอยู่ยิ่งเร็วขึ้น สุดท้ายเก็บหมากลวก ๆ แล้วรีบลงไปที่ชั้นล่าง

เสียงคำรามของลั่วอิน ไม่เพียงแค่เรียกยวี่จิ้นเหวินกับหนานหนิงซงลงมาจากชั้นบน เสียงนี้ทำให้พวกผู้ชายที่แอบฟังอยู่หลังประตูพากันตกใจ คนหนึ่งยืนไม่มั่นคง จึงพากันล้มลง

เหมือนกับตัวต่อ

คนที่โดนทับอยู่ด้านล่างสุดคือไป๋ลู่ยวี่ เขาหน้าแดงตะโกนขอความช่วยเหลือจากฟู่จื่อ “จื่อจื่อ ช่วยผมด้วย...”

ฟู่จื่อกับลั่วโยวและคนอื่น ๆ หัวเราะไปด้วยและพยุงพวกเขาขึ้นมาด้วย

ดูการกระทำพวกนี้ หนานซ่งยังจะร้องออกได้ยังไง ความโศกเศร้าถูกอัดอั้นไว้ เหลือเพียงความเซ็ง

ยอมแพ้ไอ้พวกนี้เลย

น้ำตาของหนานซ่งไม่มีประโยชน์ใด ๆ ลั่วอินใจแข็ง หนานหนิงซ่งก็สมคบคิดกับลั่วอิน บอกว่าไม่ให้เธอไปเมืองตงเจิ้น ไม่อนุญาตเด็ดขาด

ร้องไห้ไปก็ไร้ค่า

ทุกครั้งที่ประชุมครอบครัว ทุกคนป้องกันพวกเขายังกับป้องกันโจร ทำให้หนานซ่งกลัดกลุ้มใจอย่างมาก

ฟู่ยวี่เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องของพวกเขา “ฉันไม่เข้าใจ ป้องกันพวกนายก็ช่างเถอะ ทำไมแม้แต่ฉันก็ต้องป้องกันด้วยนะ?”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเขา “คุณคือใคร?”

“ฉันฟู่ยวี่...” ฟู่ยวี่คุยโวโอ้อวด: “ฉันคือลูกเขยของตระกูลหนานไง!”

สำหรับพี่โชคลาภหน้าด้านที่ไม่เคยเห็นตัวเองเป็นคนนอก หนานซ่งหมดคำพูด ซูยินถอนหายใจ

ยวี่จิ้นเหวินเหน็บแนม

“ฉันที่เป็นลูกเขยแท้ ๆ ของตระกูลหนานยังไม่มีสิทธิ์เข้าร่วม นายที่เป็นว่าที่! หลานเขย! ยิ่งไม่มีสิทธิ์”

ยวี่จิ้นเหวินตั้งใจเน้นเสียงคำว่า “ว่าที่” กับ “หลาน” สองคำนี้ ให้ไอ้บ้านี่ตั้งสติหน่อย

แต่ฟู่ยวี่ไม่ได้จับใจความสำคัญที่เพื่อนรักอยากจะแสดงออกเลย เขายังคงจมดิ่งอยู่กับโลกของตัวเอง “จะสนใจว่าแท้หรือปลอม ลูกหรือหลาน ยังไงฉันก็คือเขยของตระกูลหนาน ทำไมไม่ให้ฉันเข้าร่วม”

เขายืนเท้าเอวอยู่ตรงนั้น ดูท่าทางน้อยใจยิ่งกว่าหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวิน

“เอาเถอะ นายอย่าดื้อ เดินไปมาจนฉันเวียนหัวแล้ว รีบมานี่”