สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 930

วางแผนที่จะไปเมืองตงเจิ้นในอีกสามวันเรียบร้อย ตอนกลางวันทุกคนรวมตัวกันเพื่อประชุม เมื่อถึงตอนกลางคนต่างคนต่างแยกย้าย กลับไปเตรียมตัว

คนที่ยังมีงานอยู่ในมือ ก็ต้องกลับไปมอบหมายงาน

เนื้อหาของการประชุมแน่นอนว่าหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่รู้เรื่อง

ถึงแม้ว่าสงครามครั้งใหญ่จะเกิดขึ้น แต่ทุกคนกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังตื่นเต้นเล็กน้อย เหมือนกับรอวันนี้มานานแล้ว

คิดดูดี ๆ ก็ถูก เซียวเอินก่อกวนพวกเขาหลายปีขนาดนี้ ทุกคนแทบรอไม่ไหวที่จะตัดขาดกับเขาให้เร็วที่สุด ไม่อยากเก็บเขาไว้ถึงวันตรุษจีน

ยวี่จิ้นเหวินลงไปส่งคนอื่น ๆ ที่ชั้นล่าง ตอนที่กลับมาถึงห้องหนานซ่งกำลังเช็กอีเมลในโน้ตบุ๊คอยู่

เมื่อเห็นเขากลับมา เธอจึงถามขึ้น “กลับไปกันหมดแล้วเหรอ?”

“อืม” ยวี่จิ้นเหวินตอบรับ แล้วเดินเข้าไปหาเธอ ลูบใบหน้าของเธอ จากนั้นมือก็ลูบไปที่ท้องของเธออย่างเคยชิน

ลูบท้องเหมือนกับลูบแตงโมยังไงยังงั้น

หนานซ่งถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “คุณน้าเป็นยังไงบ้าง?”

“ดูพอใช้ได้” ยวี่จิ้นเหวินถอนหายใจเบา ๆ “ในใจของเขาจะต้องร้อนใจมาก ลำบากใจจริง ๆ”

เขามองดูหน้าจอโน้ตบุ๊ค แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “เหยียนยวนยังไม่ตอบอีเมลเหรอ?”

หนานซ่งส่ายหน้า เธอก็ขมวดคิ้วแน่น

“วันนั้นเขาส่งข่าวมาว่าซ่งซีเสียชีวิตแล้ว หลังจากนั้นก็ขาดการติดต่อไปเลย”

หนานซ่งรู้สึกไม่สบายใจ “ด้านพี่ใหญ่ก็เหมือนกัน สองคนนี้เหมือนกับนัดกัน เล่นหายสาบสูญกับพวกเราในเวลานี้?”

ยวี่จิ้นเหวินกลับมีความคิดอีกอย่าง “บางที พวกเขาอาจมีแผนอะไร รอบกายไม่สะดวก กลัวว่าติดต่อกับพวกเราแล้วข้อมูลรั่วไหล จะทำให้แผนการไม่ราบรื่น”

หนานซ่งไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดแบบนี้ “มีเพียงคำอธิบายนี้เท่านั้น แต่ว่าไม่ได้รับข่าวของพวกเขา มันน่าร้อนใจจริง ๆ นะ!”

ขณะที่พูดหนานซ่งก็ร้อนรนขึ้นมา

หลังจากตั้งครรภ์ ฮอร์โมนไม่คงที่ หนานซ่งพยายามอย่างที่สุดเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง แต่บางครั้งก็ควบคุมไม่ได้ จึงอารมณ์ฉุนเฉียวได้ง่าย

ไฟมักลุกวาบขึ้นมากะทันหันตั้งแต่เท้าจรดหัว ไม่มีแม้แต่กระบวนการ

เธอแทบจะระเบิดได้ทุกวินาที

ยวี่จิ้นเหวินเห็นเธอโมโหแล้ว จึงรีบปลอบเธอ “เอาล่ะ ๆ ไม่โมโหไม่โมโห พี่ใหญ่เก่งขนาดนั้น วางแผนที่จะเผด็จศึกในแนวหลัง เขาอยากทำอะไร ในใจรู้ดี เหยียนยวนก็เหมือนกัน พวกเขาสองคนเป็นเพื่อนร่วมรบกันมาหลายปี รู้ทันกันตลอด ทั้งสองไม่ติดต่อพวกเราพร้อมกัน บางทีกำลังส่งสัญญาณบางอย่างให้พวกเรา บอกให้พวกเราใจเย็น อย่าเพิ่งติดต่อพวกเขาชั่วคราว เพื่อไม่ให้รบกวนแผนการของพวกเขา”

หนานซ่งกังวลไม่เป็นท่า ภายใต้การปลอบโยนของยวี่จิ้นเหวิน หัวใจของเธอค่อย ๆ สงบลง

เธอมองดูท้องของตัวเอง แล้วอดถอนหายใจไม่ได้ “ถ้าหากท้องเร็วกว่านี้กี่เดือนก็ดี ตอนนี้อาจจะคลอดแล้ว ก็สามารถไปเมืองตงเจิ้นพร้อมกับพ่อแม่และคนอื่น ๆ ได้”

“อย่าคิดแบบนี้”

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าเธอกังวลมากถึงเรื่องที่ไม่สามารถไปเมืองตงเจิ้นได้เพราะตั้งครรภ์ เขาให้เธอเปลี่ยนมุมมองความคิด “เซียวเอินปลิ้นปล้อนมาก อยากจะถือโอกาสตอนที่อ่อนแอบุกเข้ามา ดังนั้นไม่ใช่ว่าพวกเราตั้งครรภ์ไม่ถูกเวลา แต่เขาตั้งใจเลือกเวลานี้ อยากจะให้พวกเรายุ่งวุ่นวาย การปฏิบัติการในครั้งนี้ได้รับการปรับใช้อย่างระมัดระวัง คุณน้าใหญ่นำทีมด้วยตัวเอง คนที่ไปเมืองตงเจิ้นล้วนเป็นกลุ่มต่อต้านการก่อการร้ายที่ส่งมาจากประเทศต่าง ๆ เซียวเอินจะต้องหมดหนทางหนีรอดแน่นอน พ่อแม่และพวกพี่ ๆ เข้าร่วมปฏิบัติการ ก็แค่ไปให้ความร่วมมือ พูดให้สุดนี่ไม่ใช่ความแค้นส่วนตัวระหว่างพวกเรากับเซียวเอินแล้ว แต่เป็นการรักษาสันติภาพระหว่างประเทศ คุณสมบัติไม่เหมือนกัน”

ในเมื่อไม่ใช่ความแค้นส่วนตัว เช่นนั้นต่อให้พวกลั่วอินไป ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นกองหน้าในการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นหนานซ่งหญิงตั้งครรภ์เจ็ดเดือนคนนี้ ไปแล้วก็ทำได้แค่รอข่าวอยู่ที่ด้านหลัง

เช่นนั้นไปเมืองตงเจิ้นหรือว่าอยู่ที่บ้านก็ไม่ต่างอะไรกัน

หนานซ่งฟังถึงตรงนี้ ก็ใจเย็นลงแล้ว

เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวินแล้วยิ้มแหยออกมา “นายพูดมีเหตุผล ตอนนี้เซียวเอินคือสัตว์ประหลาดใหญ่ แค่กำลังของพวกเรายากที่จะรับมือกับเขา พวกเรามีจุดอ่อนหลายที่ แต่เขาเป็นคนที่ไร้หัวใจไร้ความปรานี บุคคลอันตรายแบบนี้ย่อมเป็นหายนะของโลก ทำลายทิ้งเร็ว ๆ ก็ดี ฉันอยากจะดูเขาจบเห่ ให้เขาออกจากชีวิตของพวกเราไปโดยสิ้นเชิง คืนชีวิตที่สงบสุขให้พวกเรา”

“เกือบแล้วครับ” สีหน้าของยวี่จิ้นเหวินแฝงไปด้วยความอ่อนโยน “เธอร้อนใจ รู้สึกว่าตัวเองช่วยเหลือไม่ได้ ผมเข้าใจอารมณ์ของเธอมาก และก็ปลอบเธอไว้ได้แล้ว”

หนานหนิงซงพยักหน้า “งั้นก็ดี นายพูดเธอยังฟังอยู่”

ยวี่จิ้นเหวินพูด: “เสี่ยวซ่งมีเหตุผลตลอด”

เขาเพิ่งพูดจบ คุณนายลั่วรู้สึกว่าตัวเองถูกเหน็บแนม “หมายความว่ายังไง? ใครไร้เหตุผลเหรอ?”

ตอนที่พูดสายตาไม่ได้เคลื่อนออกจากโทรศัพท์

ยวี่จิ้นเหวินรีบพูด: “ไม่ ผมไม่ได้ว่าคุณ...”

“นายรีบเลย มีธุระก็รีบพูด” ลั่วอินเล่นไปด้วยพูดไปด้วย: “ฉันร้อนใจจะตายแล้ว!”

ยวี่จิ้นเหวิน: “...”

ดูไม่ออกเลยว่าคุณร้อนใจ

เขาไม่พูดไร้สาระอีกต่อไป แล้วเอ่ยปากโดยตรง “พ่อ แม่ ก่อนที่อาจารย์มู่เสียชีวิต เขาบอกกับผมเรื่องหนึ่ง เขากำชับกับผมเป็นพิเศษว่าในตอนที่เกิดสงครามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ค่อยบอกพวกพ่อกับแม่”

เขาเพิ่งพูดจบ โปรแกรมก็มีเสียง “เหมาะเจี๊ยะ” ลั่วอินเงยหน้าขึ้นทันที

หนานหนิงซงเหลือบมองเธอ ทั้งสองสีหน้าจริงจัง รู้ว่าสิ่งที่มู่โจวสั่งมอบก่อนตาย จะต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่นอน

ลั่วอินไม่เล่นโทรศัพท์แล้ว เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง แล้วลุกจากหัวเตียง มองไปทางยวี่จิ้นเหวิน สีหน้าอยากรู้อยากเห็น “มู่โจวบอกอะไรกับนาย?”

ยวี่จิ้นเหวินขยับปาก พูดคำพูดของมู่โจวย้ำเหมือนเดิมอีกครั้ง

ลั่วอินกับหนานหนิงซงได้ฟัง ก็ถลึงตาโต เหมือนกับได้รับรู้เรื่องที่น่าตกตะลึงเป็นอย่างมาก!