สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 93

อาหารมื้อนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน

บนโต๊ะอาหารก็คุยเรื่องฟาร์มม้า แล้วคอนเฟิร์มรายละเอียดต่างๆ แล้วนัดกันว่ารอวันมะรืนยวี่จิ้นเหวินออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยไปดูความคืบหน้าของฟาร์มม้า

พอกินอิ่มกันแล้ว หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็เตรียมตัวจะไป

ฟู่ยวี่มองจานชามที่มีคราบน้ำมันในอ่างล้างจาน จึงเบิกตาโตพูดว่า "นี่จะไปแบบนี้เลย? แล้วทิ้งให้ฉันจัดการคนเดียว?"

ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?

หนานซ่งหันกลับไปมองฟู่ยวี่ "นายรู้หรือเปล่าว่าค่าตัวฉันสูงแค่ไหน?"

ฟู่ยวี่งง แล้วส่ายหน้า "ไม่รู้"

"เติมศูนย์อีกตัวจากค่าตัวติงหมิงหยาง รู้หรือยัง?"

ฟู่ยวี่ครุ่นคิด "แพงจัง แต่ก็สมควรแพง เธอคุ้มกับค่าตัวนี้!"

ชูนิ้วโป้งขึ้นมา แล้วเริ่มพูดอวยชม

หนานซ่งไม่สนใจคำหวานของเขา แล้วถามอีกว่า "อาหารเมื่อกี้ ฉันไม่ได้คิดเงินกับนายใช่ไหม?"

ฟู่ยวี่ส่ายหน้า "ไม่ได้คิด"

"งั้นก็จบ" หนานซ่งเอ่ย "ไม่คิดเงินนาย นายแค่ล้างจานจะเป็นอะไรไป ลดค่านายเหรอ?"

ฟู่ยวี่ : "……"

ก็ดูสมเหตุสมผลดี

เขายกมือขึ้นชี้ยวี่จิ้นเหวิน "แล้วทำไมมันถึงอยู่ล้างจานไม่ได้?"

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว "ฉันบาดเจ็บสาหัส แกยังจะให้ฉันล้างอีกเหรอ?"

ฟู่ยวี่รู้สึกหมดคำพูดมาก แล้วหันไปทางกู้เหิงกับเหอจ้าว

กู้เหิงกับเหอจ้าวรีบเอ่ย "พวกผมทำเองครับ พวกผมทำเองครับ"

หนานซ่งห้ามไว้ แล้วถามฟู่ยวี่อีก "พวกเขาออกแรงตอนที่ซื้อผักแล้ว นายออกแรงอะไรหรือยัง?"

"ฉัน……"

"แค่ล้างจานทำไมต้องเรื่องเยอะด้วย ต่อไปไม่อยากกินข้าวฝีมือฉันอีกก็บอกตรงๆ ฉันจะได้ให้แม่บ้านมาจัดการเดี๋ยวนี้" หนานซ่งพูดอย่างอดทน

พอฟู่ยวี่ได้ยิน จึงรีบเอ่ยว่า "ได้ ได้ ได้ ฉันล้างเอง ขอแค่เธอยอมมาทำอาหารให้ อย่าว่าแต่ล้างจานเลย ให้ฉันเชือดไก่ยังได้เลย"

เชือดไก่คือมุขอะไร?

หนานซ่งขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ยวี่จิ้นเหวินจึงเอ่ยอธิบาย "มันกลัวไก่"

"นายกลัวไก่?" ไม่ใช่แค่หนานซ่ง กู้เหิงกับเหอจ้าวก็เบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ แล้วหันมองไปทางฟู่ยวี่พร้อมกัน "นายเป็นหน่วยรบพิเศษ แต่กลัวไก่เนี่ยนะ?"

ฟู่ยวี่รู้สึกโดนดูถูก แล้วรีบแก้ตัว "กลัว กลัวไก่แล้วยังไง? เกิดเป็นคน ใครก็ต้องกลัวอะไรบ้างแหละ ฉันกลัวไก่ผิดกฎหมายเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินซ้ำเติม "มันไม่ใช่แค่กลัวไก่ ยังกลัวเป็ดด้วย สัตว์ปีกที่มีจะงอยปาก มันกลัวหมด"

ฟู่ยวี่จ้องยวี่จิ้นเหวิน : ไอ้ปากพล่อย พูดฉอดๆอยู่นั่นแหละ!

"อ้อ อย่างนี้เองเหรอ"

แววตาหนานซ่งเป็นประกาย แล้วมุมปากก็เลิกขึ้น

พอฟู่ยวี่เห็น อยู่ๆใจก็สั่นเกร็ง ทำไมรู้สึกว่าสีหน้าเธอ แฝงไปด้วยแผนร้าย?

……

กู้เหิงกับเหอจ้าวค่อยดึงสติกลับมาได้ แต่ก็หักห้ามความตื่นเต้นไม่ได้

"ว้าว นั่นซูอิงเลยนะครับ! คิดไม่ถึงจริงๆว่าชาตินี้ผมจะได้เจอซูอิงตัวเป็นๆ แล้วยังได้นั่งลิฟต์ตัวเดียวกับเธอด้วย เหมือนฝันเลย"

เหอจ้าวก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ตัวจริงเธอสวยกว่าในทีวีอีก ผมคิดว่าเธอเป็นดาราหญิงที่ไม่ขึ้นกล้องที่สุด"

"ใช่!" กู้เหิงเห็นด้วยอย่างยิ่ง "ตอนเรียนผู้ชายในหอพักพวกผมก็โหลดภาพยนตร์ของเธอมานับไม่ถ้วน นางฟ้าชัดๆ ผู้หญิงในฝันเลย! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว แต่ยังสวยเหมือนเดิม!"

"นางฟ้ายังไงก็คือนางฟ้า ช่วงวัยหลงเหลือร่องรอยไว้บนตัวเธอ ก็คือทำให้เธอสวยมีเสน่ห์มากกว่าเดิม……"

ผู้ช่วยสองคนเอาแต่พูดพร่ำ แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ จนลืมบอสของตัวเอง

จนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงที่รถแล้ว ค่อยรู้สึกแปลกๆ จึงหยุดฝีเท้า มองสบตากัน แล้วหันกลับ จึงเห็นหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่บนบันได กอดอก แล้วกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

หนานซ่งเอ่ยเสียงนิ่ง "ฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะต้องเปลี่ยนผู้ช่วยใหม่แล้วล่ะ"

ยวี่จิ้นเหวิน "เหมือนกัน ให้ฉันช่วยแนะนำให้เธอไหม?"

"ได้ ขอฉลาดๆหน่อย คนเก่าโง่เกินไป"

"ของฉันยิ่งโง่กว่า ขายหน้ามาก"

กู้เหิงกับเหอจ้าวยิ้มเก้อ แล้วก้มหน้าลงภายใต้สายตาที่บีบเคล้นของบอส แล้วยอมเก็บความตื่นเต้น แล้วเชิญหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินขึ้นรถ

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินขึ้นรถ เห็นท่าทางน้อยใจของผู้ช่วยตัวเอง จึงอดเลิกมุมปากไม่ได้ สายตาก็สบตากันอย่างบังเอิญ จากนั้นก็รู้สึกตกใจ

เมื่อก่อนไม่รู้ ในเรื่องบางเรื่อง พวกเขารู้ใจกันอย่างน่าตกตะลึง เหมือนใจตรงกันอย่างนั้น

พอส่งเขาไปถึงหน้าโรงพยาบาล ประตูรถเปิดออก ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้รีบลงจากรถ แต่กลับหันตัว แล้วหยิบตั๋วออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเชิญชวนหนานซ่งอย่างจริงจัง

"เสี่ยวซ่ง อีกสามวันจะเป็นนิทรรศการดอกกุหลาบ เธอไปดูกับฉันได้ไหม?"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นมาจากตั๋วสีแดง แล้วสบตากับแววตาที่คาดหวังของยวี่จิ้นเหวิน แววตาที่เป็นประกาย ใจจึงสั่นอย่างไม่รู้ตัว