สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 95

มันเป็นการให้เดาดู แต่ดูเหมือนว่าหนานซ่งไม่ต้องการให้ยวี่จิ้นเหวินเดา

เธอใช้มือแตะ "Charlotte Girls" ที่งดงามสีแดงอมส้มไปโดยตรง ในขณะที่ยวี่จิ้นเหวินยกคิ้วขึ้น เขาขยับมือไปที่ "Golden Celebration" สีเหลืองอีกครั้งและพยักหน้าอีกครั้ง

กู้เหิงเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึงและแจ้งฝ่ายการตลาดทันที

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกประหลาดใจมาก "คุณเลือกสองอันใช่ไหม?"

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?"

หนานซ่งถามเขากลับ "มีแบรนด์หลัก จะมีสองสไตล์ไม่ได้เหรอ?"

ใช่ ทำไมจะมีสองสไตล์ไม่ได้?

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หนานซ่งอย่างลึกซึ้ง เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาคิดว่าเขารู้จักเธอดีขึ้น เธอสามารถทำให้เขารู้สึกประหลาดใจได้เสมอ เธอมีความคิด และความเฉลียวฉลาดมากกว่าที่เขาคิด

เขาขดริมฝีปากและหัวเราะท่ามกลางแสงแดด "ผมเริ่มมีความหวังแล้ว"

.......

นิทรรศการดอกกุหลาบทอดยาวไปตามถนนสายยาวสองสามสาย ไม่เพียงแค่มีช่อกุหลาบเท่านั้น แต่ยังมีกำแพงกุหลาบยาวหนึ่งกิโลเมตร และบันไดแห่งความรักที่เป็นสัญลักษณ์ของ "การจับมือ"

นอกจากนี้ยังมีดอกกุหลาบอันแสนโรแมนติกซึ่งเปรียบเสมือน "หิมะในฤดูใบไม้ผลิ" เป็นฉากที่ยิ่งใหญ่เช่นกัน

คู่รักต่างจับมือกันและออกมาสัมผัสบรรยากาศที่คึกคักกว่าวันวาเลนไทน์ กอดและจูบกันเป็นครั้งคราว

มีคนดังเน็ตไอดอลใส่ชุดประจำชาติฮั่นออกมาถ่ายรูป รวมถึงเจ้าสาวที่ถ่ายรูปงานแต่งงานด้วย

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเดินแยกจากกันในบรรยากาศที่ร้อนแรงนี้ ขณะที่เขาเดินไป มือของหนานซ่งก็ถูกใครบางคนจับไว้

เธอตกใจและอยากจะถอนตัวออกไปโดยไม่รู้ตัว "ทำอะไร?"

อย่างไรก็ตามยวี่จิ้นเหวินจับมันไว้แน่นโดยไม่ปล่อย และกระซิบที่ข้างหูว่า "ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ฉันมาที่แบบนี้เป็นครั้งแรก"

"ประหม่า......"

หนานซ่งเกือบจะสบถออกมา มันเป็นการฝึกฝนตนเองที่ดีของเธอ แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองที่ยวี่จิ้นเหวิน

ใบหน้าของชายผู้นั้นหนาขึ้นเรื่อยๆ ทำไมถึงไม่ทันสังเกตมาก่อน

ถ้าการแอบรักมีตัวกรอง มันเป็นตัวกรองหนาที่ทำให้ตาของเธอบอด ทำให้เธอคิดว่ายวี่จิ้นเหวินแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ แต่ในความเป็นจริง ผู้ชายทุกคนในโลกนี้ก็เหมือนกันหมด

ล้วนเป็นคนมีศีลธรรมและตัณหา

ไม่รู้ว่าเขาประหม่าจริงๆหรือแค่เสแสร้ง แต่ฝ่ามือของเขาเปียกเล็กน้อย หนานซ่งถูกจับมือไว้แบบนี้ไม่สามารหนีไปได้ ก็เลยปล่อยเขาไป

จริงๆในเหตุการณ์แบบนี้มันเป็นเรื่องปกติของการจับมือกัน แต่ไม่จับมือนี่สิมันผิดปกติ

เดินเล่นกลางทะเลดอกไม้ ดอกไม้ที่ร่วงหล่นก็มีสีสัน และกลีบดอกร่วงหล่นจากฟ้า สวยงามมาก ความรื่นเริงมีอยู่ทุกหนทุกแห่งในที่แห่งนี้ และหนานซ่งก็ยิ้มออกมาในบรรยากาศเช่นนั้น

ยวี่จิ้นเหวินแค่มองไปที่ผู้หญิงข้างๆ เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่น่ารื่นรมย์บนใบหน้าของเธอมาเป็นเวลานานแล้ว มันช่างว่องไวและสดใสมาก

คู่รักหลายคู่อดไม่ได้ที่จะจูบท่ามกลางสายฝนดอกไม้ และยวี่จิ้นเหวินก็กระซิบ "เสี่ยวซ่ง"

หนานซ่งกำลังเคลิ้มอยู่กับบรรยากาศที่โรแมนติกและหันหลังกลับอย่างว่างเปล่า ทันทีที่สบตาเขา ริมฝีปากก็ถูกเขาปิดผนึกไว้แล้ว

ในตอนนี้พวกเขาเป็นเหมือนคู่รักที่ธรรมดาที่สุดที่จูบกันในบรรยากาศอันแสนโรแมนติก

"อ๊ะ อย่าดึงหูสิ มันเจ็บ....."

เรื่องซุบซิบเข้าหู หนานซ่งหน้าซีดราวกับไม่ได้ยินอะไรเลย แต่ยวี่จิ้นเหวินทนไม่ได้ ใบหน้าของเขาทรุดลง และโจ๋เซวียนกล่าวว่า "คุณเป็นบ้าอะไร?"

อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมของเขาในการปกป้องหนานซ่งดูเหมือนจะมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมากขึ้นเกี่ยวกับความจริงที่ว่า "ให้อยู่กับปัจจุบันที่มีความสุข อย่าอยู่กับอดีตที่เจ็บปวด" โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงออกที่น่าสงสารของโจ๋เซวียนด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ ดูเหมือนคนที่ถูกทอดทิ้งและเจ็บปวด

ฝูงชนรอบๆมักจะเห็นอกเห็นใจผู้อ่อนแออย่างอธิบายไม่ถูก ดังนั้นหอกและลูกธนูลับจึงยิงไปทางหนานซ่ง ราวกับว่าพวกเขาต้องการฉีดเธอลงในตะแกรงที่มีน้ำลาย

หนานซ่งผลักยวี่จิ้นเหวินซึ่งอยู่ข้างหน้าเธอออกไป เผชิญหน้ากับโจ๋เซวียนและพูดเบาๆ "นี่เป็นผู้ป่วยทางจิตจากโรงพยาบาลจิตเวชที่ไหน? กู้เหิง ติดต่อโรงพยาบาลให้หน่อย ไม่ก็ติดต่อตำรวจ จะได้ไม่ไปทำร้ายใคร..."

ผู้ป่วยทางจิตเหรอ?

สายตาของผู้คนที่อยู่รอบๆหันไปหาโจ๋เซวียนอีกครั้ง และพวกเขาก็ก้าวถอยหลัง ราวกับว่าพวกเขากลัวว่าจะถูกเธอกัด

กู้เหิงเชื่อฟังหนานซ่งมาตลอด ดังนั้นเขาจึงติดต่อโรงพยาบาลจิตเวชในท้องที่ทันทีและขอให้ผู้คนมารับผู้ป่วย เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ พวกเขาเชื่อว่าโจ๋เซวียนเป็นผู้ป่วยทางจิตและพวกเขาก็แยกย้ายกันไป

เมียน้อยอะไรกันพวกเขากังวลเกี่ยวกับชีวิตและสุขภาพมากกว่าการดูละครน้ำเน่านี่

ในวัยนี้ของโจ๋เซวียนถูกมองว่าเป็นผู้ป่วยทางจิตเป็นครั้งแรก เธอโกรธมากๆแต่อยู่ต่อหน้ายวี่จิ้นเหวินเธอต้องรักษารูปลักษณ์ที่สง่างามของเธอไว้ เธอไม่สามารถฉีกหนานซ่งกลางถนนได้ เธอทำได้เพียงอดทนไว้

เธอไม่ยิ้ม "คุณหนาน นี่เล่นมุกตลกเหรอ?"

"ใครเล่นมุกตลกกับเธอ?"

หนานซ่งพูดอย่างเย็นชาว่า "เธอก็เป็นผู้หญิงที่แย่งสามีคนอื่น ยังจะมีหน้ามาด่าคนอื่นกลางถนนว่าเป็นเมียน้อย ถ้าสติยังดี จะกล้าทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นเหรอ?"

"เธอ....." โจ๋เซวียนพูดไม่ออก ใบหน้าของเธอเป็นซีดด้วยความโกรธ มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินอย่างทำตัวน่าสงสาร "พี่จิ้น พี่ปล่อยให้เธอรังแกฉันแบบนี้เหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินมีสีหน้าที่ตรงไปตรงมา แสดงความเฉยเมย "ใครรังแกใคร ฉันไม่ได้ตาบอด ฉันเห็นอยู่"