สอนสวาท คุณครูพยาบาล นิยาย บท 1

“รีบยกมือไหว้ขอบคุณ คุณประเสริฐเสียสิ”

ช่อแก้ว ธนวงศ์ วัย 18 ปี เต็มไปด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนลังเลใจแต่ทว่าคนเป็นป้ากลับใช้ศอกกระทุ้งพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตจึงทำให้หล่อนต้องปฏิบัติตาม

“ขอบคุณค่ะคุณประเสริฐ”

ประเสริฐ ผดุงกิจ วัย 41 รองผู้อำนวยการสถานศึกษาลอบมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความ พึงพอใจ สายตาที่จ้องมองนั้นเต็มไปด้วยความ หื่นกระหายอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องเอกสารไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่มีปัญหา…ขอแค่หนูช่อแก้วตั้งใจทำงานก็พอ”

มือเหี่ยวย่นฉวยโอกาสกุมมือของหญิงสาวที่อยู่บนโต๊ะ

“ขอบคุณนะคะคุณประเสริฐที่เมตตานังช่อแก้ว”

สุดาระบายยิ้มในขณะที่หลานสาวอย่างหล่อนนั้นขยะแขยงสายตาและกิริยาของคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก

มือบางค่อยๆ ขยับออกจากการเกาะกุมทั้งที่อยากจะสลัดทิ้งอย่างไร้มารยาทแต่ก็เกรงกลัวคนเป็นป้า

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันกับหลานขอตัวก่อนนะคะ”

“เชิญครับ”

เมื่อพ้นสายตาของประเสริฐหล่อนจึงหันไปพูดกับสุดา

“ป้าจ๋า...ช่อแก้วไม่ทำได้ไหม ป้าก็รู้ว่าหนูอายุแค่สิบแปดแล้วหนูก็เรียนไม่จบ”

“อีนี่พูดเสียงดังเดี๋ยวกูตบปากฉีกเลย”

ไม่เพียงแค่คำพูดแต่สุดาเงื้อฝ่ามือขึ้นสูงจน เด็กสาวต้องเอนตัว เกรงกลัวฝ่ามือหนักที่ฝาดลงบนเนื้อตัวหล่อนทุกวี่วัน

ตั้งแต่มารดาและบิดาเสียไปอย่างกะทันหันเพราะอุบัติทางรถยนต์ทำให้ชีวิตของหล่อนอยู่ในความดูแลของลุงและป้า ซึ่งคนทั้งสองไม่ได้ยินดีนักกับการรับภาระดูแลหล่อน

ระดับการศึกษาของหล่อนนั้นมันเป็นไปตามกำลังทรัพย์ เพราะสมบัติที่มีนั้นถูกคนทั้งสองนำไปลงทุนในบ่อนการพนันเป็นที่เรียบร้อย

“อีช่อแก้วมึงอย่าพูดมากเชียว มึงควรจะดีใจนะที่กูช่วยหางานให้มึงทำ งานสบายจะตายแถมรายได้ก็ดี” ใช่...ตำแหน่งครูพยาบาล ทักษะการทำงานไม่ได้ยุ่งยากอะไรหากหล่อนเล่าเรียนมาทางด้านนี้ ขนาดแค่พันแผลหล่อนยังทำมันได้ไม่ดีนัก และที่สำคัญหล่อนไม่อยากโกหกใคร

“แต่ช่อแก้วไม่อยาก...ไม่อยากโกหกใครนี่จ๊ะป้า อายุแก้วก็ยังไม่ถึงเกณฑ์”

นิ้วชี้จิ้มลงบนหน้าผากเนียนสวยเต็มแรงซ้ำๆหลายหนจนใบหน้างามแหงนเงิบไปด้านหลัง

“อีโง่ แกอย่าพูดเสียงดังได้ไหมแกจะกลัวอะไร เพราะคุณประเสริฐน่ะเขาช่วยแกอยู่แล้ว เผลอๆ นะแกอาจได้มากกว่างานคือผัว”

สายตาที่เต็มไปด้วยความหมายมั่นของสุดาทำเอาหล่อนหวาดวิตก

“ฉันเห็นสายตาที่คุณประเสริฐมองแกอยู่ แกควรจะเอาเขาทำผัวเพราะฉันกับลุงแกจะได้เกาะเอ็งสบายไปทั้งชาติ”

แน่นอนว่าการที่ตนส่งหลานสาวให้มาทำงานที่สถานศึกษาเอกชนแห่งนี้นอกจากรายได้ที่สูงแล้ว หล่อนยังหวังเอาหลานสาวใส่พานถวายคนหัวงูอย่างประเสริฐ

“ไม่นะจ๊ะป้า...ไม่เอา”

คนฟังกลอกตามองบนพร้อมกับสะกดกลั้นอารมณ์เดือดดาลเอาไว้ขีดสุด หากตรงนี้เป็นที่ลับตาคนหล่อนคงฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าเนียนสวยไม่ยั้งเพราะความโง่เง่า

“ฉันล่ะเบื่อคนโง่ๆ อย่างแกอีแก้ว เอาเป็นว่าแกอย่าให้ใครจับได้ล่ะกันเพราะถ้าแกโดนจับได้แล้วโดนไล่ออกล่ะก็ฉันจะเอาแกไปขายให้เสี่ยฮวง”

สุดาหมายถึงเสี่ยอ้วนพุงพลุ้ยซึ่งเป็นเจ้าของบ่อนที่สามีและตนเองนั้นไปใช้บริการอยู่เป็นประจำ

“ไม่...ไม่จ๊ะป้า ไม่เอา ช่อแก้วสัญญาจะตั้งใจทำงานจ๊ะป้าอย่ายกช่อแก้วให้ใครเลยนะจ๊ะ”

สุดายิ้มมุมปากไม่ต่างจากนางมารร้าย หล่อนไม่ได้เมตตาคนเป็นหลานแม้แต่น้อยแต่กลับมองว่าเป็นเครื่องมือในการทำมาหากิน

“ไปรีบกลับบ้านฉันหิวแล้ว”

“ได้จ๊ะป้า”

ช่อแก้วระบายยิ้มพร้อมกับช่วยคนเป็นป้าถือกระเป๋า ถึงแม้คนเป็นป้าและลุงจะไม่ได้เมตตาหล่อนนักแต่หล่อนก็รักคนทั้งสองเป็นอย่างมาก

สุดามองตามร่างอรชรที่เริ่มมีสัดส่วนเย้ายวนชัดเจนมากขึ้นตามวัยสาวแรกรุ่น สายตาของหล่อนนั้นราวกับกำลังประเมินราคา หล่อนเสียเงินเลี้ยงดูมา มากโขฉะนั้นอีกไม่นานคงได้ส่งหลานสาวไปหาเงินในบ่อนเพื่อทดแทนบุญคุณ

“อีโง่...”

สายลมที่พัดผ่านนำพาให้ควันขาวขุ่นจากบุหรี่ยี่ห้อดังลอยตามลม บุหรี่ที่ถูกคีบอยู่ในนิ้วแกร่งถูกขยี้ลงกับขอบหน้าต่างอย่างไม่สมควร สายตาคมกริบหรี่ตามองผู้หญิงสองคนต่างวัยจนลับสายตา