สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 365

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็ไม่ได้สนใจ อมยิ้มพูดว่า : "ไปเถอะ ดื่มเหล้าน้อยๆหน่อยนะ"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็จูบลากู้ฉางฉิงแล้วไปที่มู่ซื่อกรุ๊ป

แต่หลังจากเขาไป กู้ฉางฉิงก็นั่งไม่ติดเล็กน้อย ให้เสี่ยวเหม่ยหยิบอัลบั้มภาพขึ้นมาออกแบบบนที่นอน

ระหว่างทาง เฟิงจิ่งเหยาก็โทรมาเตือนให้เธอใส่ยา

ทั้งสองคุยกันสักพัก จู่ๆเสียงมู่เฉาเกอก็ดังขึ้นในโทรศัพท์

"จิ่งเหยา ฉันจองโรงแรมแล้วนะ เราไปกันได้แล้ว"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ โทรศัพท์ที่ถืออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะบีบแน่นขึ้นมา

"จิ่งเหยา คุณกับคุณมู่อยู่ด้วยกันหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาฟังความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอออก เดาว่าผู้หญิงตัวเล็กๆในสายคิดไม่ชอบธรรม อมยิ้ม : "ฉันกับเฉาเกอออกมาพบลูกค้า เพิ่งทานอาหารเสร็จ เตรียมจัดพักเที่ยงให้พวกเขา ตอนบ่ายยังต้องไปสำรวจอีก"

กู้ฉางฉิงได้ยินคำอธิบายของเขา ความรู้สึกไม่สบายในใจค่อยๆสลายไป แต่ยังมีอยู่เล็กน้อย

มู่เฉาเกอก็ไม่สบายใจพอๆกับเธอ

เดิมทีที่เธอรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยากำลังคุยโทรศัพท์กับกู้ฉางซิน ก็เลยตั้งใจพูดประโยคนั้น แต่เธอคิดว่าตามนิสัยของกู้ฉางซินแล้ว จะต้องทะเลาะกับเฟิงขิ่งเหยาขึ้นมา

ใครจะรู้ ว่าจะทำให้เธอเห็นเฟิงจิ่งเหยาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

พูดหยอกล้อกับอีกคนหนึ่งอย่างนุ่มนวลเช่นนั้น ทำให้ในใจเธอรู้สึกอิจฉาขึ้นมา

เธออยากจะพูดอะไรสักอย่าง ที่ทำให้ทั้งสองคนเลิกคุยกัน

ใครจะรู้ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เธอก็สังเกตเห็นดวงตาที่เย็นชาของเฟิงจิ่งเหยา

จนปัญญา เพื่อป้องกันไม่ให้เฟิงจิ่งเหยาค้นพบด้านอื่นๆของเธอ เธอได้แต่กลืนคำนั้นลงไป แสดงท่าทีขอโทษ บอกใบ้ว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้ตั้งใจ

เฟิงจิ่งเหยามองท่าทีที่หัวเราๆของเธอ ก็ไม่รู้ว่าถูกฝีมือในการแสดงของเธอหลอกหรือเปล่า ไม่นานก็ละสายตากลับมา

เขาเตือนอีกสองสามประโยค แล้วจึงวางสายไป

"จิ่งเหยาขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณคุยโทรศัพท์อยู่กับกู้ฉางซิน ถ้าเธอเข้าร่วมแล้ว ฉันจะอธิบายให้เธอฟังด้วยตนเอง"

มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ก็รีบอธิบายเรื่องเมื่อกี้

"ไม่ต้องหรอก ฉางซินไม่ชึ่นไร้เหตุผลอย่างนั้น เพียงแต่เรื่องเช่นนี้ ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป"

พูดจบ เขาก็บอกว่าจะพักผ่อน มองข้ามมู่เฉาเกอแล้วเดินกลับไปห้องที่โรงแรม

มู่เฉาเกอมองเขาที่จากไป ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เธอหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองไม่ให้กระวนกระวาย

แต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของเฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางซินที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าตนเองแทบจะรอไม่ไหวแล้ว

ชั่วขณะ ในแววตาเธอก็ประกายความเดือดดาล

เธอคิดแล้ว เธอต้องการทำงานที่ชายคนนั้นมอบหมายให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ฉับพลัน เพื่อให้ชายคนนั้นสามารถกำจัดกู้ฉางซินได้โดยเร็วที่สุด

ในคืนวันนั้น เมื่อพบปะกับลูกค้า เธอจงใจร่วมมือกับลูกค้าเพื่อให้เฟิงจิ่งเหยาดื่มเหล้า ถือโอกาสมอมเมา ให้มีจ้ออ้างไปที่ตระกูลเฟิง

ในความเป็นจริงทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอ

รอพวกเขากับลูกค้าทยอยแยกออกไป เฟิงจิ่งเหยาก็อยู่ในอาการมึนเมาแล้ว

"จิ่งเหยา คุณเมาแล้ว ฉันจะประคองคุณกลับไป"

หลังจากที่มู่เฉาเกอส่งลูกค้าเสร็จจนกลับมาแล้วก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้รับประทานอาหาร ในแววตาก็ไม่สามารถปกปิดความรักไว้ได้

ทันใดนั้นมือของเธอก็ต้องการรอคำพูดของเฟิงจิ่งเหยา ทว่าถูกเฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วขัดขวาง

"ไม่ต้องหรอก"

เฟิงจิ่งเหยาเมาเล็กน้อย แต่จิตใต้สำนึกยังอยู่ แล้วก็ต่อต้านการแตะต้องของมู่เฉาเกอได้เป็นอย่างดี

"ชวี่ยี่ มาพยุงฉัน"

เขาเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ชวี่ยี่เจ้ามาจากด้านนอกประตูด้วยความเคารพ