สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 364

มั่วหลีได้ฟังเฟิงจิ่งเหยาก็โล่งใจ ท้ายที่สุดใจที่เป็นกังวลก็ถอยกลับมา

"รับทราบ"

เธออดทนต่อความเจ็บปวดทั้งกายและใจกัดฟันตอบรับคำ

เฟิงจิ่งเหยามองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเธอ ในที่สุดก็เห็นแก่ความจงรักภักดีมาหลายปี ก็ไม่ได้รู้สึกลำบากใจอีกต่อไป

"ออกไปใส่ยาเถอะ อย่าลืมเรียกพ่อบ้านเข้ามาทำความสะอาดที่นี่ด้วย"

เขาสั่งเสร็จ ก็ก้มหน้าก้มตาจัดการเอกสารต่อ

มั่วหลีเดินออกจากห้องไปอย่างยากลำบาก ชั่วขณะเธออดไม่ได้ที่จะหยุดที่หน้าประตู ชำเลืองมองชายผู้นั้นที่ทำงานอยู่ที่โต๊ะ ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ทำไมนะ?

ทำไมคุณผู้ชายไม่เห็นความดีของเธอเลย?

ทำไมต้องปกป้องผู้หญิงคนนั้นไปทุกๆที่!

เธอจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป!

เธอปฏิญาณเงียบๆในใจ แล้วกุมแผลเดินออกไปทันที

แต่ทั้งหมดนี้ กู้ฉางฉิงไม่รู้

เธอนอนหลับสนิทอยู่ที่นี่ รอจนเที่ยงเฟิงจิ่งเหยาจึงมาเรียกเธอ เธอก็ไม่อยากลุกขึ้น

"หมูน้อยจอมขี้เกียจ"

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงที่ทำตัวขี้เกียจอยู่บนเตียง ในแววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

เขาเขี่ยปลายจมูกกู้ฉางฉิง ยิ้มพูดว่า : "ไม่อยากลุกขึ้นก็ได้ แต่ต้องทานข้าว คุณรออย่างเชื่อฟังนะ ฉันจะไปยกข้าวขึ้นมาให้คุณ"

กู้ฉางฉิงยังคงมึนๆเล็กน้อย พยักหน้าเห็นด้วย

ไม่นาน เฟิงจิ่งเหยาก็ยกอาหารกลางวันขึ้นมา

เวลานี้กู้ฉางฉิงได้สติแล้ว

เธอมองผู้ชายที่ทำเพื่อเธอ ในใจก็ซาบซึ้งจนพูดไม่ออก

"มาฉันเอง"

เธอเห็นชายคนนั้นต้องการจะป้อนข้าวเธอ นึกถึงตอนเจ็บแผลอยู่ที่โรงพยาบาล เธอลุกขึ้นไม่ไหว เฟิงจิ่งเหยาก็ป้อนข้าว ฉับพลันเธอก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"ทำไม? เขินหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่พลาดความไม่สบายใจบนใบหน้าของเธอ พูดแล้วหัวเราะเบาๆ

"เปล่า"

กู้ฉางฉิงไม่อยากยอมรับ แต่แก้มที่แดงทั้งสองข้างกลับทรยศเธอ

เฟิงจิ่งเหยาเห็นสีชมพูนั่น ทั้งสองก็ใกล้ชิดกัน ที่ปลายจมูกก็เป็นกลิ่นของกู้ฉางฉิง ทำให้ลูกกระเดือกของเขาอดไม่ได้ที่จะกลิ้งขึ้นมา

เขาค่อยๆเข้าใกล้กู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นการเข้าใกล้ของเขา เห็นความมืดครึ้มในดวงตาของเขา ใจก็รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร ใบหน้าก็ร้อนผ่าวไม่หยุด หลับตาลงอย่างเฝ้ารอ

เห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะจูบกัน พ่อบ้านจึงเคาะประตูด้านอกก่อนเวลาอันควร

"คุณชาย คุณมู่มา บอกว่ามาหาคุณเพื่อหารือเรื่องโคงการอันใหม่"

เพราะว่าคำนี้เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิง จึงสติกลับมา

กู้ฉางฉิงมองเฟิงจิ่งเหยาที่หยุดการกระทำลง ในแววตาก็ผิดหวัง

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาตะมองเห็น ลูบหน้าผากเธอแล้วยิ้ม : "จำไว้ก่อนนะ แล้วตอนกลางคืนค่อยมาต่อกัน"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็เข้าใจความหมายของคำพูดนี้ทันที เดิมแก้มที่แดงๆอยู่ก็เพิ่มขึ้นอีก ราวกับผลแอปเปิ้ลสุกงอม

เฟิงจิ่งเหยาเห็น แววตาก็ลึกซึ้งขึ้นมา

เพียงแต่เขาไม่ได้ทำอะไรต่อ แล้วบอกให้กู้ฉางฉิงทานข้าว ตนเองก็ออกไปด้านนอกเพื่อไปหามู่เฉาเกอ

"เฉาเกอ ขอโทษด้วยที่ให้คุณรอนาน"

เขาลงไปทักทาย มู่เฉาเกอมองเห็นเธอ ฝืนยิ้มเล็กน้อย

เพิ่งจะมาถึง เธอก็รู้จากพ่อบ้านว่าเฟิงจิ่งเหยากำลังดูแลกู้ฉางซินให้ทานข้าวอยู่ อีกอย่างฉากที่เห็นในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ทำให้เธอรู้สึกริษยาขึ้นมาในใจ

เธอรู้จักเฟิงจิ่งเหยามาหลายปีขนาดนี้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยได้รับความอ่อนโยนของเขาเลย