สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 363

มั่วหลีเห็นกู้ฉางฉิงเงียบไม่พูดจา ก็โกรธอย่างมาก

พอดีกับที่เธอเตรียมออกไปตามหาคนด้วยตนเอง เฟิงจิ่งเหยาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

"คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว

มั่วหลีเรียกอย่างดีใจ เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองเธอ แล้วพยักหน้าอย่างเย็นชา

"เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?"

คำพูดนี้เขาเอ่ยถามกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงสติกลับมา สังเกตเห็นสายตาของเขา ก็ระงับความผิดแปลกในใจ ฉีกยิ้มตอบกลับว่า : "เรียบร้อยแล้ว แค่รอคุณกลับมาก็ไปได้เลย"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า ไม่ได้พบว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากู้ฉางฉิงนั่นดูฝืนอย่างมาก

เขาเดินไปข้างหลังกู้ฉางฉิง ช่วยเข็นรถเข็นให้เธอ

"เราไปกันเถอะ มั่วหลีเอากระเป๋ามา"

มั่วหลีมองภาพทั้งสองคนที่ออกไป หยิบกระเป๋าเดินทางข้างๆแล้วตามมาด้วยความหึงหวง

บนถนน กู้ฉางฉิงที่เงียบตลอดทางในที่สุดก็ทำให้เฟิงจิ่งเหยาสังเกตถึงความผิดปกติ

รวบผมยาวของกู้ฉางฉิง โอบเอวของเธอย้ายเข้ามาทางด้านตนเอง แล้วถามว่า : "เป็นอะไร ถึงได้เงียบขนาดนี้?"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็เงยหน้ามองท่าทางที่เป็นห่วงของเขา ทันใดนั้นเรื่องที่ตนเองไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ก็ดังก้องอยู่ในหัวใจ

"ไม่เป็นไร น่าจะนอนนานเกินไป เลยหมดแรงไปมาก"

เธอฝืนความทุกข์ในใจ จับมุมเสื้อของเฟิงจิ่งเหยาแน่นเพื่อระงับอารมณ์

เฟิงจิ่งเหยาไม่คิดอะไรมาก จับมือเธอแน่นๆ

"เหนิ่ยก็พิงฉันพักผ่อนสักพัก เดี๋ยวถึงแล้ว ฉันจะเรียกคุณ"

กู้ฉางฉิงพิงหน้าอกของเขา ได้ฟังคำพูดอบอุ่นของเขา สายตาค่อยๆพร่ามัวลง

เธอก้มหน้า เปลี่ยนจากมือที่จับเฟิงจิ่งเหยา แต่เป็นโอบเอวของเขา ฝังศีรษะไปในอ้อมกอดของเขาแล้วกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหล แล้วฮึมฮัมเบาๆ

แต่เมื่อเธอคิดว่าจะมีลูกเป็นของตัวเองไม่ได้ในอนาคต หัวใจถูกตัดทีละนิดๆด้วยมีดทื่อ มันทำให้เธอเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก

เธอพยายามปรับตัวเอง ไม่อยากให้ตอนลงจากรถแล้วถูกเฟิงจิ่งเหยาพบ

เมื่อเธอกลับมาถึงตระกูลเฟิง เธอก็สงบลงมากแล้ว

พอดีกับที่เธอจะลงจากรถแล้วกลับไปที่บ้านใหม่ด้วยกันกับเฟิงจิ่งเหยา คาดไม่ถึงยังไม่ทันได้ลงจากรถ ก็ถูกอุ้มขึ้นมา

"จิ่งเหยา?"

กู้ฉางฉิงโอบคอเฟิงจิ่งเหยาโดยจิตใต้สำนึก จ้องมองด้านข้างที่งดงามของเขาอย่างตกตะลึง

"รถเข็นมันลำบากเกินไป ฉันจะอุ้มคุณขึ้นไปเอง"

เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วเดินไปที่บ้านใหม่

มั่วหลียืนอยู่ด้านหลังเห็นภาพของทั้งสองคน ในแววตาเต็มไปด้วยความขมขื่นและความริษยา

และไม่ไกลจากบ้านหลักของตระกูลเฟิง คุณนายเฟิงเห็นฉากนี้ ก็ยิ่งโกรธเกลียดกู้ฉางฉิง

นังชั่วนี่ แค่ได้รับบาดเจ็บ ยังให้ลูกชายของเธอดูแลอย่างกับคนพิการ เธอในฐานะแม่ยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้เลย

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าการที่เฟิงจิ่งเหยาอุ้มเธอไปทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนไม่พอใจอย่างมาก

ทั้งสองคนกลับไปถึงห้อง เฟิงจิ่งเหยาวางเธอลงบนที่นอน

เขามองกู้ฉางฉิงที่หลบตา ก็จูบที่หน้าผากเธอ พูดอย่างอ่อนโยนว่า : "เหนื่อยก็นอนสักพัก ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดที่รักเอ็นดูนี้ ความรู้สึกอึดอัดที่ถูกระงับไว้ในที่สุดก็กลับมาอีกครั้ง

เธอจับเสื้อเฟิงจิ่งเหยาแน่น แล้วก้มหน้าไว้ในอ้อมกอดเขา

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฟิงจิงเหยาอยู่เป็นเพื่อนอยู่ข้างๆหรือเปล่า ถึงแม้ว่ากู้ฉางฉิงจะเสียใจ ที่เมื่อได้กลิ่นที่ราวกันต้นไผ่บนตัวของเขา อารมณ์ที่ยุ่งเหยิงก็สงบลงมา

เธอหลับไปพร้อมกับอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยาโดยไม่รู้ตัว

หลังจากที่เฟิงจิ่งเหยารอกู้ฉางฉิงหลับแล้ว ลุกขึ้นเบาๆแล้วเดินออกไปจากห้อง

หลายวันมานี้อยู่โรงพยาบาลดูแลกู้ฉางฉิง ถึงแม้เขาจะจัดการเอกสารทุกวัน แต่ยังมีอีกมากที่ยังไม่ได้จัดการ

"คุณผู้ชาย"

มั่วหลีรออยู่ที่ทางเดิน แม้จะรู้ว่ากู้ฉางฉิงอยู่ในมือแล้วตอนนี้ ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพังก็ไม่สามารถจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ แต่ในใจเธอยังคงไม่สบายใจ