สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 362

ทางด้านเย่าซือที่วุ่นวายนี้ กู้ฉางฉิงไม่ได้รับรู้

เธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบหนึ่งสัปดาห์ แผลพอจะหายดีแล้ว สามารถลุกจากเตียงเดินได้เล็กน้อยแล้ว

เช่นนี้ ทุกๆวันเธอจึงเคลื่อนไหวเพื่อเป็นการย่อยอาหาร

เพียงแต่ในใจเธอกังวลกับคนกลุ่มนั้นที่จับตัวกู้ฉางซินไปก่อนหน้านี้

หลายวันมานี้ เฟิงจิ่งเหยาวิ่งไปมาระหว่างบริษัทกับโรงพยาบาลตลอด เธอกังวลว่าคนเหล่านั้นจะฉวยโอกาสลงมือ

"จิ่งเหยา ผ่านไปหลายวันแล้ว ตามหาคนเหล่านั้นจะจับฉันไปได้หรือยัง?"

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยเอ่ยถาม แต่เป็นปกติที่เฟิงจิ่งเหยาจัดการเรื่องเหล่านี้ก็ยังต้องได้ยินสักหนึ่งสองประโยค รู้ว่าคนเหล่านั้นยังคงลอยนวลอยู่

เฟิงจิ่งเหยารู้ถึงความกังวลในใจของเธอ นึกถึงการตรวจสอบหลายวันมานี้ ยืนยันได้ว่าในเมืองหลวงไม่ทีพรรคพสกของคนเหล่านั้นแล้ว ก็เลยพูดสรุปผลง่ายๆ

"คนถูกจับไปหมดแล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอก"

กู้ฉางฉิงได้ฟัง ฉับพลันก้อนหินก้อนใหญ่ที่แขวนอยู่ในใจก็ร่วงหล่นลงไป

"จับคนได้แล้วก็ดี"

เธออมยิ้มมองเฟิงจิ่งเหยา พบว่าสองแก้มของเฟิงจิ่งเหยาตอบลง รู้สึกสะเทือนใจและเจ็บปวดใจอยู่พักหนึ่ง

ในระหว่างการรักษาตัวในโรงพยาบาล ทุกเรื่องของเธอผู้ชายคนนี้ก็ทำให้ ทำให้หัวใจที่หม่นหมองของเธอเปลี่ยนกลายเป็นควบคุมไม่ได้

เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ก็ไม่อยากไปเปลี่ยนแปลง

เพราะเธอรู้ไม่ว่าตนเองจะเปลี่ยนไปอย่างไร ไม่สามารถซ่อนความจริงนี้ที่เธอรักเฟิงจิ่งเหยาได้

คิดๆแล้ว ในใจเธอก็ขมขื่นเล็กน้อย

รักแล้ว ก็ยิ่งไม่อยากเลิก แต่เธอถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องไป……

ชั่วขณะ อารมณ์ของเธอก็ซึมเศร้าลง

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตเห็นทั้งหมด ก็มองเธออย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมหรอ? เจ็บแผลอีกแล้วหรอ?"

กู้ฉางฉิงเห็นแววตาที่เป็นห่วงของเขา ก็ไม่อยากไปคิดเรื่องในอนาคตเหล่านั้นที่จะทำให้เธอทุกข์ใจ

ไม่สนใจอนาคตใดๆ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีอยู่ เช่นนั้นก็ทะนุถนอมสิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้ แม้ว่าในอนาคตจะต้องสูญเสียมันไป เธอก็มีความทรงจำที่ดี สามารถทำให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ได้

"เจ็บนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร"

เธอปกปิดความคิดที่แท้จริงของเธอแล้วพูดกับเฟิงจิ่งเหยา

เหิงจิ่งเหยาไม่ได้คิดมาก แต่ก็สงสารเธอ

"คุณรอฉันอยู่ที่นี่แป๊ปหนึ่งนะ"

เขาประคองกู้ฉางฉิงนั่งลงตรงเก้าอี้ยาวในสวน ในเวลาเดียวกันก็สั่งมั่วหลี แล้วเดินไปที่ตึกใหญ่ของโรงพยาบาล

กู้ฉางฉิงยังคิดว่าเขามีเรื่องอะไร รออยู่สักพัก ก็เห็นเฟิงจิ่งเหยาเดินกลับมาพร้อมรถเข็น

"ฉันจะเข็นคุณกลับไป"

เฟิงจิ่งเหยาไม่รอให้กู้ฉางฉิงเอ่ยปาก ก็ก้มลงมาอุ้มเธอไปวางบนรถเข็น

กู้ฉางฉิงตกตะลึงเมื่อได้มองความหล่อเหลาของเขาใกล้ๆ ในใจก็ร้อนรุ่มไม่หยุด

"จิ่งเหยา……”

เธอจับเสื้อของเฟิงจิ่งเหยา เรียกด้วยความเสน่หา ในแววตาเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย

เป็นธรรมดาที่เฟิงจิ่งเหยาจะเห็นอารมณ์ในแววตาของเธอ ก็จูบที่มุมตาของเธอ : "ดี ฉันจะเข็นคุณกลับไป"

พูดจบ เขาเดินไปด้านหลังกู้ฉางฉิง จับที่เข็น

มั่วหลีมองภาพทั้งสองคนที่จากไป ในแววตาก็เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

หลายวันมานี้ จากตอนแรกที่เธอเห็นความรักของคุณผู้ชายของตนที่มีต่อกู้ฉางฉิงแล้วอิจฉาอย่างมาก ถึงตอนนี้ก็พอจะเพิกเฉยได้แล้ว

แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนใจ แต่เธอรู้ว่า แม้ว่าเธอจะใส่ใจแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติของคุณผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นได้

ตอนนี้ก็ได้แค่รอ รอโอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นให้ถึงที่สุด

"ประธานเฟิง ที่ฉันพูดเป็นความจริง บาดแผลครั้งนี้ของคุณนายรองค่อนข้างกระทบถึงระบบการให้กพเนิด ถึงแม้จะรักษาบาดแผลแล้ว แต่ก็ยังส่งผลอย่างมากต่อการให้กำเนิดในอนาคต กระทั่งสามารถสูญเสียความสามารถในการให้กำเนิดได้"

กู้ฉางฉิงฟังถึงคำพูดนี้ คนก็เหมือนถูกฟ้าผ่า

เธอไม่อยากจะเชื่อคำพูดที่ตนเองได้ยินเลยจริงๆ ปิดปากด้วยจิตสำนึก น้ำตาคลอเบ้า

เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ว่ากู้ฉางฉิงอยู่ที่หน้าประตู หยุดนิ่งกับคำพูดของหมอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ใบหน้าของเขาขึงตึง สีหน้าไม่น่าดูถึงขีดสุด หลังจากสูดลมหายใจอย่างแรงสองสามครั้ง เขาจึงค่อยๆสงบลงมา

"เรื่องนี้ยังมีใครรู้อีก?"

คุณหมอได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีของฉันแล้ว ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย ตอบกลับอย่างระมัดระวังว่า: "มีฉันเพียงคนเดียว"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็จ้องมองเขาด้วยสายตาจริงจัง

"ดีมาก เรื่องนี้ฉันขอให้คุณปิดเป็นความลับ ห้ามบอกใครทั้งสิ้น ถ้าฉันรู้ว่ามีบุคคลที่สามรู้ ฉันจะทำให้คุณไร้ที่ยืนที่เมืองหลวงอีก"

คุณหมอโมโหเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมก้มหัวให้อำนาจของเฟิงจิ่งเหยา

"ประธานเฟิงวางใจ เรื่องนี้จะไม่มีบุคคลที่สามล่วงรู้แน่นอน"

กู้ฉางฉิฃฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลออกมา

แน่นอนว่าเธอรู้เจตนาที่เฟิงจิ่งเหยาทำแบบนี้

เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่ให้ตนเองส่งเสียงร้องไห้ออกมา

และในห้องทำงาน เฟิงจิ่งเหยาได้รับคำสัญญาของคุณหมอแล้ว ก็วางแผนที่จะลุกขึ้นแล้วออกไป

กู้ฉางฉิงเห็น ใบหน้าก็ตื่นตกใจ

รีบเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า หมุนรถเข็นกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

มั่วหลีเห็นเธอรีบร้อนกลับมา ด้านหลังไม่มีเฟิงจิ่งเหยา ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "คุณไม่ได้ออกไปหาคุณผู้ชายหรอ? แล้วคุณผู้ชายล่ะ?"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็ชะงักแล้วมองไปยังเธอ ในสมองล้วนเต็มไปด้วยคำพูดที่ได้ยินที่ห้องทำงานเมื่อกี้