สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 361

วันต่อมา เพราะว่าเฟิงจิ่งเหยาเริ่มคิดบัญชีกับเย่าซือ อุตสาหกรรมภายใต้การบริหารของJKก็ได้รับการโจมตีอีกครั้ง

เพียงแค่ครึ่งวัน หนังสือพิมพ์เศรษฐกิจโลก เป็นข่าวเกี่ยวกับJKทั้งหมด

ต้องบอกก่อนว่า หลักๆของJKทำการวิจัยและผลิตยา

เมื่อไม่นานมานี้การชี้เป้าของเฟิงจิ่งเหยา รายงานว่าพวกเขาผลิตยาต้องห้ามอย่างผิดกฏหมาย

ครั้งนี้เฟิงจิ่งเหยาสร้างความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ให้กับพวกเขาโดยตรง——ขายยาปลอม!

นอกจากนี้เขายังให้มั่วจุยประโคมข่าวที่ต่างประเทศ

พูดได้ว่าเพียงครึ่งวันนี้ JKต้องประสบกับสภาวะตกต่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณชายรอง ผู้ถือหุ้นบริษัทต้องการเรียกประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้น!"

ที่ต่างประเทศ อาคารอำนวยการสำนักงานใหญ่JK ผู้ช่วยเคาะประตูเข้ามาด้วยความเคารพและแจ้งให้ทราบ

เย่าซือได้ยิน สีหน้าย่ำแย่ถึงขีดสุด

เขาไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่าผู้ถือหุ้นกลุ่มนี้ประชุมกันเพื่ออะไร

เกรงว่าจะใช้เรื่องนี้ฉุดเขาให้ตกต่ำลง

เขาโกรธมากจนปัดเอกสารทั้งหมดตรงหน้าลงจากโต๊ะ หลังจากที่ระบายอารมณ์ เขาจึงค่อยๆสงบลง

"คุณไปให้คนตรวจสอบดู ว่าข่าวนี้เผยแพร่ออกมาจากไหน และใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้“

เขาพูดจบ ก็ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรได้ ก็ปรากฏความเคร่งขรึม : "ใช่สิ ส่งคนไปจับตาดูเฟิงซื่อกรุ๊ปให้ฉันด้วย ดูว่าเรื่องนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับพวกไหม"

ผู้ช่วยพยักหน้า รับคำสั่งแล้วออกไปจัดการ

พร้อมกับผู้ช่วยออกไป เย่าซือก็จัดการรูปลักษณ์ภายนอกให้เป็นระเบียบแล้วไปที่ห้องประชุม

ห้องประชุมที่ตกแต่งอย่างหรูหราในเวลานี้มีคนนั่งอยู่แล้ว

ทันทีที่เย่าซือเข้ามา เดิมทีห้องประชุมที่มีเสียงพูดคุยไม่ได้ขาดก็เงียบลง

ทุกๆคนมองไปที่เย่าซือ

ดวงตาเหล่านั้นมีความหวาดกลัว ไม่ยินยอม แล้วก็เกลียดชัง

เป็นธรรมดาที่เย่าซือจะสังเกตเห็นสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังโกรธแค้นเหล่านั้น แต่กลับมองข้ามไปอย่างเย็นชา เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายเขานั่งเอง กลินตัน ล็อบ

รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาแต่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้นอย่างที่สุด

เย้าซือเพียงแค่ชำเลืองมอง แล้วก็ละสายตากลับมา

"คนมากันพร้อมเพียงจริงๆ"

เขายิ้มอย่างเยือกเย็น มองไปที่ที่นั่งหลัก

"พูดเถอะ ที่เรียกประชุมครั้งนี้ พวกคุณอยากจะพูดอะไร?"

เขาพูดจบ ก็นั่งอย่างเบื่อหน่ายบนเก้าอี้ทำงาน กวาดสายตามองทุกคนอย่างเย่อหยิ่ง

ผู้ถือหุ้นทุกคนมองหน้ากัน เดิมทีก็พร้อมรบแล้ว แต่หลังจากที่เห็นเย่าซือ คนเหล่านี้ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก

กลินตันที่ถูกเย่าซือมองข้ามไป ความโกรธในแววตาก็ยิ่งมากขึ้น

เขามองผู้ถือหุ้นโดยรอบที่ไม่กล้าพูดอะไร กัดฟันทองเย่าซือแล้วเริ่มพูดคัดค้านขึ้นมา

"ทำอะไรนะหรอ ท่านประธานของพวกเราคงไม่เข้าใจสินะ? ตอนนี้บริษัทเกิดสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงชื่อเสียงที่ย่อยยับป่นปี้ ก่อให้เกิดผลเสียทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรง คุณควรให้คำอธิบายแก่เราไม่ใช่หรอ?"

เย่าซือฟังคำพูดของเขาจบ แววตาก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

กลินตันสบกับดวงตาที่ดำขลับของเขา นึกถึงกลอุบายอันโหดเหี้ยมของเขา ร่างกายก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ แต่นึกถึงความเคียดแค้นของตนเอง เขาฝืนกัดฟัน และมองตาเย่าซือ

ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเห็นถึงอารมณ์ร้ายที่เขาส่งออกมา พูดคล้อยตามอีกว่า: "ใช่ ตอนที่พี่ใหญ่อยู่ พาพวกเราได้กำไรอย่างเป็นกอบเป็นกำ ตอนนี้บริษัทเปลี่ยนคน ขาดทุนก็แล้วไป ยังจะถูกตรวจสอบอีก เย่าซือ ถ้าคุณไม่มีความสามารถ ก็ควรจะสละตำแหน่งเปิดทางให้คนมีความสามารถโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นไม่ช้าJKก็จะต้องสูญสิ้นด้วยมือของคุณ"

กลินตันมองไปยังเย่าซืออย่างยั่วยุ ปลุกปั่นผู้ถือหุ้นอย่างมาก

บรรดาผู้ถือหุ้นใจเต้นกับคำพูดของเขา นึกถึงความสูญเสียและความวุ่นวายในช่วงเวลานี้ ในที่สุดความโลภในเงินทองก็อยู่เหนือความหวาดกลัวที่พวกเขามีต่อเย่าซือ จึงพูดคล้อยตามกัน

"คำพูดคุณชายสามไม่ผิด ในตอนแรกพวกเราสนับสนุนให้คุณชายรองนั่งในตำแหน่งนี้ เพราะคุณชายรองรับปากว่าจะทำให้บริษัทจากเงียบเปลี่ยนเป็นสว่างไสว นำผลกำไรที่มากกว่ามาให้ทุกคน แต่ขณะนี้ไม่สามารถทำเรื่องเหล่านี้ได้เลย คุณชายรองควรจะลองคิดว่าปัญหาของตนเองคือไม่เหมาะสมที่จะบริหารบริษัทแล้วหรือเปล่า?"

"คำพูดนี้ไม่ผิด แม้ว่าปัญหาที่พบจะเป็นสาเหตุของพวกเราเองก็ตาม แต่เรื่องเหล่านี้ในตอนที่คุณชายใหญ่อยู่ก็ไม่มีปัญหา ปัจจุบันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ก็ทำได้เพียงพูดว่าคุณชายรองไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้"

เย่าซือเห็นคำพูดของพวกเขาล้วนเป็นความหมายที่ให้ตนเองสละตำแหน่ง อารมณ์บนใบหน้าก็ยิ่งเยือกเย็น

"ได้ฟังคำพูดของทุกคน ทำให้ฉันเข้าใจเรื่องนี้ในทันที"

ทุกคนไม่เข้าใจ มองเขาอย่างงุนงง

เย่าซือยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น: "ฉันไม่รู้ว่าคำพูดนั้นของฉันจะทำให้พวกคุณคิดว่าสิ่งที่อยู่ในมือฉันยังสามารถเอากลับไปได้"

เขาพูดจบ ขณะที่ทุกคนยังไม่ได้ตอบโต้ ก็ดึงปืนที่พกไว้ออกมาโดยตรง ยิงไปยังไหล่ขวาของกลินตันโดยไม่กระพริบตา

'ปัง'

"อ๊า——"

เสียงปืนพร้อมกับเสียงร้องของกลินตันทำให้ใบหน้าของผู้ถือหุ้นทุกคนไม่น่าดูอย่างมาก

"คุณชายรองนี่มันอะไรกัน? จะเผด็จการหรอ?"

ผู้ถือหุ้นที่เก่าแก่ที่สุดในJKกล่าวถามด้วยน้ำเสียงรุนแรง

เย่าซือมองเขา ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ทำงาน มองลงไปยังทุกคน

"เปล่า ฉันไม่เคยเผด็จการ เพียงอยากจะบอกพวกคุณว่า เรื่องที่เย่าซือรับปาก ไม่มีทางผิดสัญญา ดังนั้นเก็บความคิดเล็กคิดน้อยของพวกคุณซะ โดยเฉพาะคนบางคน!"