สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย พวกเรามันอยู่คนละโลกกัน

กู้ฉางฉิงพอได้ยินแบบนั้นจึงทำได้เพียงแค่ขึ้นรถไปกับเขา

ระหว่างนั้น กู้ฉางฉิงก็มองไปทางเฟิงจิ่งเหยาอยู่เรื่อยๆ

เพราะว่าในใจของเธอเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทั้งๆที่มันก็เกิดเรื่องมันก็มาขนาดนี้แล้วแต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงยังทำตัวปกติอยู่

เป็นเพราะว่าไม่สนใจหรือเป็นเพราะว่ามองเขาอยู่ในสถานะเมียหลวงก็เท่านั้นถึงได้ฝืนใจที่จะปฏิบัติต่อเธอแบบนี้

เธอจมอยู่ในความรู้สึกที่แสนยุ่งเหยิงจนกระทั่งถึงสำนักงานใหญ่

กู้ฉางฉิงจึงถูกเฟิงจิ่งเหยาปลุกออกจากความคิดเล่านั้นให้ขึ้นลิฟต์ไปห้องประธานด้วยกัน

เนื่องจากการปรากฏตัวของเธอทำให้เหล่าพนักงานรวมกลุ่มกันซุบซิบนินทา ต่างพากันพูดถึงความสัมพันธ์ของกู้ฉางฉิงและเฟิงจิ่งเหยา

และในครู่เดียวเท่านั้นพนักงานพวกนี้ก็ขุดคุ้ยเรื่องราวของเธอได้แล้ว จนค่อยๆละความสนใจกันไป

ในเมื่อเรื่องที่เคยตบตีนั้นดังกระฉ่อนไปทั่วแล้ว ต่อให้ถูกเฟิงจิ่งเหยากดดันอยู่ข้างหลังแต่ก็ยังมีคนไม่น้อยเคยเจอกู้ฉางฉิงแล้ว

แน่นอนว่าถึงแม้พวกเขาจะเลิกซุบซิบนินทากันแล้วแต่กลับยังคงนั่งรอดูอะไรสนุกๆอยู่

ใครให้อีกฝ่ายที่เขามีเรื่องตบตีด้วยยังทำงานอยู่ในบริษัทกันล่ะ

จนถึงขั้นมีคนบางกลุ่มลงพนันกันเลยว่ากู้ฉางฉิงกับมู่เฉาเกอจะมีเรื่องกันที่นี่หรือไม่

และแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ของพวกพนักงานกู้ฉางฉิงไม่ทางรับรู้ได้เลย

เธอยืนอยู่หลังเฟิงจิ่งเหยาอย่างเรียบร้อย ไม่กระโตกกระตากใดๆ ไม่นานก็ถึงห้องประธาน

แต่พอเข้าไปในห้องแล้วทำเอาเธอช็อคไปเลย

นั่นก็เพราะว่าเธอคิดไม่ถึงว่าจากห้องทำงานของเฟิงจิ่งเหยาจะมองเห็นมู่เฉาเกอได้ด้วย

เมื่อเทียบจากความประหลาดใจอันน้อยนิดของเธอแล้วก็นับว่ามู่เฉาเกอนั้นสุขุมไม่น้อยเลย คงเป็นเพราะว่าเธอรู้เรื่องมาจากกลุ่มบริษัทอยู่ก่อนแล้ว

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเธอกับกู้ฉางฉิงจะทะเลาะกันหนัก แต่คนประเภทอะไรก็ได้อย่างเธอ ยิ่งไม่ต้องพูดเมื่ออยู่ต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา

เธอจึงก้มหัวทักทายกู้ฉางฉิงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง และหันตัวมองไปยังเฟิงจิ่งเหยา

"จิ่งเหยา คุณกลับมาพอดีเลย โรงงานเขาส่งจำนวนสินค้าใหม่ที่แก้ไขมาให้แล้วค่ะ คุณช่วยเช็คดูหน่อยนะคะ "

เธอใช้เรื่องงานมาเบี่ยงเบนความสนใจเฟิงจิ่งเหยา ทิ้งให้กู้ฉางฉิงยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าประตูคนเดียว

และนี่ก็ทำให้กู้ฉางฉิงก็สามารถรับรู้ได้ชัดเจนว่าหล่อนไม่ชอบเธอ

ด้วยเหตุนี้เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปแกล้งเอาใจใคร

เธอยักไหล่อย่างไม่สนใจ เดินตรงไปนั่งลงบนโซฟาแล้วให้ชวี่ยี่นำกระดาษวาดรูปมาให้เธอจำนวนหนึ่ง จากนั้นเธอก็เริ่มลงมือออกแบบทันที

ในเวลาเพียงครู่เดียว ทั้งห้องก็ราวกับถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง

ฝั่งนึงเงียบสงบ ฝั่งนึงเต็มไปด้วยเสียงทำงาน

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตุถึงความเงียบสงัดตอนนี้ จนต้องขมวดคิ้วแน่น

เขาสองจิตสองใจที่จะมองไปที่กู้ฉางฉิง แต่พอมองไปกลับเห็นเธอนั่งเงียบๆอยู่บนโซฟาไม่มีท่าทางจับผิดจ้องจะหาเรื่องเลยสักนิด แม้แต่สีหน้าก็แปลกไปจากเดิม ไม่เหมือนคืนนั้นเลยสักนิด นี่ทำให้เขาสับสนเยอะมากเลยทีเดียว

ใช่ ที่เฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงมาที่สำนักงานใหญ่นั้นเป็นเรื่องที่คิดไว้อยู่แล้ว

เพราะว่าสิ่งที่ฮั้วเฉินมอบให้เขาตอนจากไปก็คืออยากจะรีบหาปัญหาให้เจอโดยเร็ว ดังนั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นมาอย่างไรไม่เช่นนั้นก็ทำได้เพียงแค่คาดเดาต่อไปเรื่อยๆ

และในคืนที่กู้ฉางฉิงตบตีมีเรื่อง จริงๆแล้วก็อยู่ในสายตาเขาตลอด ด้วยเหตุนี้เขาจึงอยากจะพิสูจน์ดูว่าเธอจะทำแบบนั้นอีกไหมถ้าเขาและมู่เฉาเกอใกล้ชิดกัน

ยิ่งเวลาผ่านไป กู้ฉางฉิงก็ยังคงทำตัวปกติ

มันยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจและไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ

แต่ทว่ากู้ฉางฉิงกลับไม่ได้รับรู้ความคิดเหล่านี้ของเฟิงจิ่งเหยาเลย

ในขณะที่ดูเหมือนว่าเธอกำลังนั่งวาดแบบร่างอย่างใจเย็น แต่จริงๆแล้วกำลังเอี่ยวหูฟังเสียงบทสนทนาอยู่ จนทำให้เธอไม่มี

สมาธิในการออกแบบเลยสักนิด ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะตั้งใจฟังบทสนทนานั้นอย่างจริงจัง