สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย เธอได้รับการสั่งสอนมาบ้างหรือเปล่า

กู้ฉางฉิงจ้องไปยังข้อความนั้น รวมความโกรธไว้เต็มอก

"กู้หงเซิน! นายกล้าดียังไง!"

เธอกัดฟันพูดออกมา ในขณะเดียวกันก็ต่อสายไปหากู้หงเซิน

แต่ก็โดนตัดสายตลอด

กู้ฉางฉิงที่เจอสถานการณ์ตอนนี้อยู่ก็ตัดสินใจยอมแพ้ที่จะโทรหา แต่

ตรงไปกู้ซื่อกรุ๊ปทันที

"คุณหนูใหญ่!"

หน้าเคาน์เตอร์ที่ชำเลืองไปเห็นกู้ฉางฉิงนั้นกลับดูไม่ออกเลยว่าเธอไม่ใช่กู้ฉางซิน จึงเรียกออกไปด้วยความเคารพ

แต่กู้ฉางฉิงไม่มีกระจิตกระใจจะตอบกลับแล้ว เธอมุ่งไปยังห้องทำงานนของประธานคณะกรรมการบริหารด้วยท่าทีเดือดดาล

"กู้หงเซิน!"

เธอผลักประตูเข้าไปอย่างแรง กลับพบว่าในห้องไม่ได้มีแค่กู้หงเซินแต่ยังมีคณะผู้บริหารอยู่อีกสองสามคน

พวกเขาเหลือบมองมาทางกู้ฉางฉิงแล้วต่างก็คิดว่าเธอคือกู้ฉางซิน ค่อยๆลุกขึ้นทำความเคารพ

"คุณหนูใหญ่"

ในขณะเดียวกันพวกก็รู้สึกแปลกๆ มองสองพ่อลูกสลับกันไปมา

ไม่ใช่ว่าท่านประธานรักลูกสาวคนนี้มากหรอกหรือไง

ทำไมวันนี้คุณหนูใหญ่ถึงได้ดูเหมือนจะกินหัวประธานซะอย่างงั้น

กู้หงเซินสัมผัสได้ว่าพวกเขาคงสงสัยแน่ๆ กดใบหน้าลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า"พวกคุณออกไปก่อน"

คณะผู้บริหารทั้งหลายได้ยินแบบนั้นต่างมองหน้ากัน พยักหน้าและเดินออกไป

พอพวกเขาออกไป ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่สองพ่อลูกเท่านั้น

ไม่รอให้กู้ฉางฉิงได้พูดอะไร กู้หงเซินก็ชิงตำหนิออกมาก่อนว่า "กู้ฉางฉิง เธอได้รับการสั่งสอนมาบ้างหรือเปล่า ใครอนุญาตให้เธอมาโหวกเวกโวยวายในบริษัทกันห๊ะ น่าขายหน้าสิ้นดี!"

กู้ฉางฉิงยิ้มเยาะ "ฉันเลือกคนที่ฉันจะใช้มารยาทที่ดีด้วย ซึ่งมันไม่เหมาะที่จะใช้คนต่ำทรามแบบคุณ!"

กู้หงเซินได้ยินคำหลอกด่าแบบนี้ก็โกรธขึ้นหน้า

"กู้ฉางฉิง นี่เธอกล้าพูดกับฉันแบบนี้หรอ?"

แต่กู้ฉางฉิงไม่เกรงกลัวต่อท่าที่โมโหของเขาเลยสักนิด

ถึงอย่างไรก็ตามเธอคิดมาดีแล้วว่าถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ให้ทางรอดกับเธอ ไม่เขาก็เธอต้องตายกันไปสักข้าง!

"คุณบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอนแรกข้อตกลงของเราคือแค่ให้ฉันแสดงเป็นกู้ฉางซินเท่านั้น ไม่ได้บอกว่าให้ฉันช่วยคุณเอาผลประโยชน์พวกนั้นสักนิด"

กู้หงเซินได้ยินแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีเลยว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ ยิ้มเยาะแล้วพูดออกไปว่า "กู้ฉางฉิง ไม่ใช่ว่าฉันเคยบอกเธอไปนานแล้วหรือไงว่าข้อตกลงครั้งนี้ถ้าเธอตกลงแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่นเธอทำได้เพียงแค่ฟังคำสั่งของฉันแล้วทำตามซะ"

เขาพูดไปสายตาเย็นชาก็จดจ้องไปที่กู้ฉางฉิง

"แน่นอนว่าถ้าเธอไม่สนความเป็นความตายของแม่เธอแล้วจะขัดคำสั่งฉันก็ได้นะ"

หลังจากที่ที่ฟังคำพูดต่ำช้าแบบนั้นตัวเธอก็สั่นเทา เส้นความอดทนของเธอขาดลงแล้ว

"ฉันจะไม่ทนกับคุณแล้ว!"

สายตาบ้าคลั่งพุ่งไปยังกู้หงเซิน

แต่ทว่ากู้หงเซินรู้ตัวทันจึงใช้เท้าถีบเธอไปที่ตู้เหล้า

"กู้ฉางฉิง เธอกำลังทำอะไรเธอรู้ตัวหรือเปล่า?"

เขาลุกขึ้นยืน ก้มมองกู้ฉางฉิง สายตานั้นราวกับกำลังมองมดตัวน้อยๆก็ไม่ปาน "หรือว่าเธออยากให้แม่เธอตายหรือไง"

กู้ฉางฉิงกุมท้องลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ยกยิ้มมุกปากอย่างเสียสติ "ยังไงฉันก็ไม่อยากให้แม่ตายอยู่แล้ว แต่คุณให้ทางเลือกฉันหรือไง แต่ถ้าแม่เป็นอะไรฉันจะลากคุณไปตายพร้อมกัน"

พูดไปเธอก็หยิบขวดเหล้าบนชั้นไว้ในมือ

เธอหมายจะฟาดไปที่กู้หงเซิน

กู้ฉางฉิงมองเยาะหยัน

รอจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล เนื่องจากแผลค่อนข้างลึกจำเป็นต้องเย็บแผล ระหว่างที่พยาบาลออกไปเตรียมเครื่องมือ ช่วงเวลานั้นห้องฉุกเฉินจึงเหลือเพียงกู้ฉางฉิงกับกู้หงเซิน

กู้หงเซินมองไปยังกู้ฉางฉิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดอย่างร้ายกาจออกไปว่า "เห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ฉันจะไม่บังคับเธอแล้วกันนะแต่ทางที่ดีเธออย่าเล่นตุกติกอะไรกับฉัน เพราะว่าความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันและถ้ามีครั้งต่อไปฉันจะไม่ใจดีกับเธออีก"

กู้ฉางฉิงหันไปมองเขาเมื่อพูดจบด้วยดวงตาวูบไหว

จริงๆแล้วที่เธอมาหากู้หงเซินก็ไม่ได้จะมาฆ่าให้ตายกันไปข้างนึงแต่เธอต้องการให้เห็นความเจตนาของเธอ และเก็บเงื่อนไขก่อนหน้านี้ทิ้งไปซะ

และตอนนี้ความตั้งใจของเธอก็สำเร็จแล้ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

แต่ราคาที่เธอต้องจ่ายก็ไม่น้อยเลยทีเดียว

ตอนที่พยาบาลกำลังเอาเศษแก้วออกนั้นเธอเจ็บจนแทบจะเป็นลมไป

ถึงแม้ว่าสุดท้ายการห้ามเลือดจะสำเร็จไปได้ด้วยดี ทว่าเธอเสียเลือดไปเป็นเวลานาน ใบหน้าของเธอจึงซีดเซียว ร่างกายสั่มเทื้มไปทั้งตัว

ในขณะเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยาเมื่อทราบข่าวก็รีบมาทันที

"ฉางซินเป็นยังไงบ้าง?"

เขาเดินเข้าห้องฉุกเฉินไป และเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของกู้ฉางซินก็รีบถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเป็นใย

พอกู้ฉางฉิงเห็นเขาก็น้ำตารื้นขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สีกน้อยใจคับอก

กู้หงเซินเห็นแบบนี้ก็กลัวว่ากู้ฉางฉิงจะพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูด รีบชิงพูดขึ้นว่า "โชคดีที่ส่งโรงพยาบาลทัน ไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำพูดของเขาก็ขมวดคิ้วแน่น

"คนสบายดีที่ไหนจู่ๆถึงล้มเองได้ ยิ่งล้มลงบนเศษแก้วอีก"

กู้หงเซินรีบอธิบายทันที"ยัยเด็กคนนี้น่ะสิเล่นซน พูดอะไรก็ไม่ฟัง ผลสุดท้ายก็ไม่ระวังลื่นล้ม แต่พอดีว่าพื้นตรงนั้นดันมีเศษขวดเหล้าแตกอยู่ จนตอนนี้ได้รับเจ็บถึงเพิ่งจะเสียใจ จริงๆเลยเด็กคนนี้เนี่ย"

พูดจบ ก็แสร้งทำเป็นสงสารกู้ฉางฉิงอย่างอดไม่ได้

กู้ฉางฉิงเห็นเขาแกล้งเสดงละครแบบนั้นแล้วนัยน์ตาจึงฉาบไปด้วยความขุ่นมัว กัดฟันแน่นไม่พูดอะไรออกมา