สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 10

แสงสียามค่ำคืนก็เหมือนน้ำ ตอนเที่ยงคืน

เฟิงจิงเหยานั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ แล้วเอื้อมมือไปกดเบอร์โทรศัพท์

“ฮัลโหล ทำไมอยู่ๆก็โทรหาฉันได้ล่ะ？หรือว่าอาการกำเริบอีกแล้ว？”

เสียงคนหนุ่มปลายสายดังมาจากทางมหาสมุทรแอตแลนติค และในตอนท้ายของประโยคเขาพูดด้วยความเป็นกังวลว่า “นายเพิ่งกลับไปที่จีนได้นานแค่ไหนเอง？”

“อืม”

เฟิงจิงเหยาตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมย แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ฮั้วเฉิน ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน”

คำพูดของเขาทำให้ฮั้วเฉินในอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ตกตะลึง สถานการณ์ของเฟิงจิงเหยาไม่ใช่แค่วันสองวันอีกต่อไป อาการมีแนวโน้มที่จะแย่ลง

เป็นเวลาหลายปีที่ฮั้วเฉินอยู่ต่างประเทศ มุ่งเน้นศึกษาด้านจิตวิทยาและกลายเป็นนักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ สาเหตุส่วนหนึ่งเป็นเพราะเพื่อนที่ดีคนนี้

“ทำไมไม่เหมือนกัน？”

ฮั้วเฉินรอเสียงตอบกลับ เขากลัวว่าสถานกาณ์ของเฟิงจิงเหยาจะแย่ลง

เฟิงจิงเหยาได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของเขา และพูดโดยไม่ปิดบังว่า “ ทุกครั้งที่ฉันต่อสู้กับความมืดด้วยตัวเอง ในนั้นมีมือสัตว์น้ำชั้นต่ำที่มองไม่เห็นจำนวนนับไม่ถ้วน ดูเหมือนว่าถ้าไม่ระวังก็จะถูกพวกมันดึงเข้าไปในเหวลึก ไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้สักคน แต่ครั้งนี้กู้ฉางซิน……ก็คือภรรยาที่เพิ่งแต่งงานของฉัน……เธอ ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดปรากฏการณ์นี้ขึ้น และฉันรู้สึกถึงแรงภายนอก ความรู้สึกนั้นมันดีมากๆเลย นายรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

ฮั้วเฉินที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นายหมายถึงใครบางคนสามารถทำให้นายสงบลงได้ โดยไม่ต้องใช้ยา？”

“ พูดแบบนั้นก็ได้”

เฟิงจิงเหยาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ เพียงแค่เอ่ยชื่อกู้ฉางซินสองคำนี้ ในใจเขาก็รู้สึกปั่นป่วน

ฮั่วเฉินเงียบไปชั่วขณะ “มันยากที่จะบอกว่าเหตุผลที่เฉพาะเจาะจงคืออะไร ฉันจำเป็นจะต้องเจอคนถึงจะดี ถ้ามีโอกาสนายก็พาเธอมา หรือว่ารอให้ฉันเสร็จธุระก่อน แล้วฉันจะไปหา ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพยายามอย่าพึ่งยาให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าติดยาไม่ใช่เรื่องดีแน่

“โอเค จำได้แล้ว”

“จิงเหยา ปัญหาด้านจิตใจของนาย จะต้องหายเป็นปกติ นายต้องเอาชนะปีศาจในใจให้ได้”

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจมากนะ”

“บัดดี้ พรรคพวก ฉันควรจะพูดยังไงดี？นี่เหมือนไม่ใช่นายเลย ถ้ามีเวลารีบพาน้องสะใภ้คนนั้นมาให้ฉันเจอบ้างนะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เฟิงจิงเหยาก็อารมณ์ดี ยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ มองคฤหาสน์ที่ แสงจัทร์สาดส่องลงบนกระเบื้องเคลือบ เกิดเงาสะท้อนเป็นท้องน้ำกระเพื่อมเบาๆ

เช้าวันต่อมา ดวงอาทิย์ส่องสว่างสดใส

หลังจากที่เฟิงจิงเหยาทานอาหารเช้าแล้ว เขาก็รีบออกไปทำงาน

กู้ฉางชิงอยู่บ้านว่างๆ หมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้กู้ฉางซินในเวลานี้ทำอะไรบ้าง

โชคดีที่บ้านตระกูลเฟิงมีสวนดอกไม้ที่สีสันหลากหลาย ทิวทัศน์งดงาม สวยมากๆเลย

นอกจากนี้ยังมีพันธุ์อื่นๆอีกมากมายที่กู้ฉางชิงไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อกู้ฉางชิงเห็นแล้วก็รู้สึกชอบมาก จึงเอื้อมมือไปเก็บดอกไม้ที่มีสีสันสวยงามพร้อมกับมีกลิ่นหอมจางๆ

“หอมจัง” กู้ฉางชิงหลับตาพริ้มเหมือนเคลิบเคลิ้ม

ไม่ไกลออกไปลู่ซือยวี่เพิ่งขับรถกลับมาถึงบ้านตระกูลเฟิง บังเอิญเห็นกู้ฉางชิงอยู่ในสวนดอกไม้ ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน เธอเห็นกู้ฉางชิงเดินเข้าไปในห้องโถงพร้อมดอกไม้หนึ่งกำมือ

เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา พนักงานทำความสะอาดหลายคนก็หยุดเคลื่อนไหวและทักทายเธอ

กู้ฉางชิงโบกมือเให้พวกเขาอย่างไม่ถือตัว “ที่ไหนมีแจกันดอกไม้บ้างคะ？”

เมื่อเห็นพวกเขาตกตะลึง กู้ฉางชิงก็แกว่งดอกไม้ในมือของเขา

“ตรงนี้ก็มีค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งรีบเดินมาข้างหน้า