สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 124

ผู้ตรวจค้นดีใจมากที่หาน้ำตาสาวงามพบจากกระเป๋าสตางค์ของกู้ฉางฉิง

จากท่าทางของเธอเช่นนี้ยิ่งทำให้สีหน้าของผู้คนเปลี่ยนไป

ส่วนกู้ฉางฉิงก็สับสนงงงวย

เธอคิดไม่ถึงว่าของที่ถูกขโมยจะมาอยู่ในกระเป๋าของเธอได้อย่างไร

ทั้งที่กระเป๋าถือของเธอก็อยู่ติดตัวเสมอ

"กู้ฉางซิน นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

ขณะที่กู้ฉางฉิงยังคงสับสนอยู่กับเหตุการณ์ คุณนายเฟิงก็หน้านิ้วคิ้วขมวดถามขึ้นเสียงดัง

"พระเจ้า คิดไม่ถึงเลยว่าที่แท้คุณกู้เป็นคนเอาน้ำตาสาวงามไปนี่เอง"

"น่าแปลก คุณกู้เองก็ไม่ขาดแคลนสิ่งเหล่านี้ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้?"

"ใครจะรู้? เคยได้ยินว่าบางคนมีความชื่นชอบพิเศษ ก็คือชอบลักเล็กขโมยน้อย"

"เชอะ พวกเธอจะไปรู้อะไร ฉันได้ยินมาว่าคุณกู้เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองสุด ๆ ถ้าถูกใจอะไรเข้าก็จะแย่งสิ่งนั้นมาให้ได้"

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของเธอก็หดหู่ลง

นอกจากนี้คุณนายเฟิงยังจ้องเขม็งมาราวกับเสืออยู่อีกด้านหนึ่ง เธอรู้ดีว่าสถานการณ์นี้ร้ายแรง ถ้าหากเธอจัดการได้ไม่ดีล่ะก็ เกรงว่าเมื่อกลับไปแล้วผู้หญิงคนนั้นจะไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างเป็นสุขแน่

ในขณะที่คิด เธอก็กล่าวขึ้นอย่างสุขุมกับเสียงวิพากษ์รอบทิศทาง

"ทุกท่าน โปรดระวังคำพูดด้วยค่ะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมไข่มุกนี้ถึงได้มาอยู่กับฉัน"

ทันทีที่เธอพูดจบ ก็มีเสียงเย้ยหยันถากถางแทรกเข้ามา

"เชอะ เธอไม่รู้ว่าทำไมไข่มุกถึงมาอยู่ในกระเป๋าเธอได้? หรือเธออยากจะบอกว่ามีคนจงใจให้ร้ายเธอ?"

เฟิงจิ้งหยวนที่ยืนอยู่ข้างคุณนายเฟิงมองกู้ฉางฉิงอย่างดูแคลน

อันที่จริงวินาทีที่หาไข่มุกเจอ เธอก็สงสัยว่าต้องมีคนตั้งใจจะให้ร้ายเธอแน่

เพราะเธอเองก็ประสบกับเรื่องประมาณนี้มาหลายต่อหลายครั้ง

แต่ในตอนนี้ถ้าเธอพูดแบบนั้นออกไป เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อเธอ

ไม่ต้องพูดถึงเมื่อก่อนกู้ฉางซินเป็นคนอย่างไร แค่คำพูดของเฟิงจิ้งหยวนเมื่อครู่ก็ทำให้เธอไม่รู้จะโต้แย้งอะไรได้อีก

สีหน้าของกู้ฉางฉิงแลดูแย่มาก

เมื่อเฟิงจิ้งหยวนเห็นเข้า แววตาก็เปล่งประกายด้วยความพอใจ

ลู่ซือหยี่ที่ยืนมองดูอยู่นอกฝูงชนก็รู้สึกเหมือนได้ระบายอารมณ์

ปล่อยให้นังสารเลวคนนี้แสดงความหยิ่งทะนงต่อหน้าเธอไปเถอะ อยากจะดูนักว่าคราวนี้เธอจะพลิกเอาตัวรอดได้อีกไหม

"ทำไมเงียบล่ะ กู้ฉางซิน เธอไม่คิดว่าควรจะอธิบายอะไรให้พวกฉันและทุกคนฟังหน่อยเหรอ? ตอนนี้หน้าของตระกูลเฟิงถูกเธอทำลายป่นปี้แล้ว!"

เฟิงจิ้งหยวนขยับเข้ามาใกล้อีกอย่างไม่เต็มใจ

กู้ฉางฉิงมองไปที่เธอ จากนั้นก็มองดูคนรอบข้างที่จับจ้องอยู่ที่เธอ ริมฝีปากแดงเม้มแน่นแล้วพูดว่า "ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนเอาไป"

เฟิงจิ้งหยวนหัวเราะเยาะออกมา "ฉันยังคงพูดคำเดิม ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนเอาไป แล้วทำไมของถึงได้อยู่ในกระเป๋าของเธอ?"

กู้ฉางฉิงเงียบ

คุณนายเฟิงที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ ก็ระเบิดโพล่งออกมาด้วยความโกรธ

"ช่างน่าอับอายขายขี้หน้าจริง ๆ รู้สึกคิดผิดที่ให้จิ่งเหยาแต่งกับคนอย่างเธอ!"

เธอกัดฟันแช่งด่า

แม้ว่าเสียงจะไม่ดัง แต่คนที่อยู่ใกล้ก็ยังได้ยิน

กู้หงเซินยืนโกรธขึ้งอยู่อีกข้าง

เขาจ้องมองกู้ฉางฉิงด้วยความโกรธ ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะตบนังเด็กนี่สักที

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

อีกทั้งเขายังต้องเข้าไปปกป้องเธอ

เพราะผู้หญิงคนนี้อยู่ในฐานะของฉางซิน เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ทำลายฉางซินได้