สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 126

กู้ฉางฉิงรู้สึกโกรธอยู่ในห้องรับรองอยู่พักใหญ่กว่าจะฝืนระงับโทสะในใจลงได้

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ มุมปากยกขึ้นเยาะเย้ยตัวเอง

ช่วงนี้เธอใช้ชีวิตเรียบง่ายสบายเกินไปหน่อย จนทําให้ลืมไปว่าผู้ชายคนนี้มีจิตใจโหดเหี้ยมเพียงไร

เขาไม่สนใจว่าเธอเป็นคนขโมยหรือไม่ สิ่งที่เขาสนใจคือแผนการของเขาเท่านั้น นั่นก็คือลูกสาวอีกคนของเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้น กู้ฉางฉิงก็บังคับตัวเองให้ไม่ต้องสนใจ

อย่างไรก็ไม่มีใครสนใจเธออยู่แล้ว ฉะนั้นเธอจึงต้องดูแลตัวเองให้ดีก่อน เพื่ออนาคตจะสามารถดูแลคุณแม่ได้

......

ขณะเดียวกัน ที่ภายในงานเลี้ยง

เมื่อเฟิงจิ้งหยวนกับลู่ซือหยี่เห็นกู้หงเซินเดินออกมาจากห้องพักรับรอง ทั้งสองก็มองหน้าและยิ้มให้กัน

จากนั้นพวกเธอก็ก็ถือแก้วไวน์และเดินไปยังตําแหน่งที่ฉินเป่ยหานยืนอยู่

"ทุกคนคะ จะรังเกียจไหมถ้าจะขอยืมตัวคุณชายฉินสักครู่?"

เฟิงจิ้งหยวนก้าวเข้าไปแทรกระหว่างการสนทนาของบรรดาคุณชายทั้งหลาย

เหล่าคุณชายซึ่งรู้จักเฟิงจิ้งหยวนอยู่แล้ว ต่างก็ถ่อมเนื้อถ่อมตัว

"คุณเฟิง คุณลู่ ไม่ทราบว่าต้องการพบผมมีเรื่องอะไรเหรอครับ?"

คุณชายฉินเดินตามเธอทั้งสองไปที่มุมหนึ่งและขมวดคิ้วขึ้นถาม

เฟิงจิ้งหยวนและลู่ซือหยี่สบตากัน ก่อนที่เฟิงจิ้งหยวนจะเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

"ดูเหมือนว่าคุณชายฉินจะยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้"

ฉินเป่ยหานได้ยินดังนั้นก็มองทั้งสองคนอย่างงงงวย

เขาไม่ได้มาถึงที่งานเลี้ยงการกุศลตรงเวลา เนื่องจากมีธุระส่วนตัวบางอย่างระหว่างทางจึงทำให้ล่าช้าเล็กน้อย

"มีเรื่องอะไรเหรอครับ?"

"เมื่อกี้มีเหตุการณ์ขโมยเกิดขึ้น ฉางซินถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย ยังดีที่สุดท้ายก็พิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้เธอได้ แต่ว่า......"

เฟิงจิ้งหยวนจงใจหยุดพูดและมองไปที่ฉินเป่ยหานด้วยท่าทีคลุมเครือไม่ชัดเจน

แต่ฉินเป่ยหานไม่ได้สังเกตเห็น เขารีบถามขึ้นอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าเธอหยุดพูดไป "แต่ว่าอะไร? ฉางซินได้รับความคับข้องใจอะไรหรือไม่? ”

เมื่อลู่ซือหยี่เห็นเขาร้อนรนเช่นนี้ ดวงตาก็ฉายแววว่ามีการคำนวณแผนการไว้

"ความคับข้องใจน่ะมีอยู่แล้ว เพราะตอนแรกทุกคนคิดว่าฉางซินเป็นคนขโมย ก็เลยพากันพูดคําที่ไม่น่าฟังออกมาไม่น้อย ตอนนี้ฉางซินไปพักผ่อนอยู่ที่ห้องรับรอง พวกเราเอง...... เพราะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่จึงไม่ค่อยอยากเข้าไป เกรงว่าจะยิ่งทำให้เธอเสียใจมากขึ้น เรารู้ว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ ดังนั้นจึงอยากจะขอให้คุณช่วยพวกเราดูเธอหน่อย ถ้าฉางซินยังรู้สึกไม่ดี ก็รบกวนคุณช่วยปลอบใจแทนพวกเราด้วยค่ะ"

เธอแสร้งพูดอย่างห่วงใย เมื่อฉินเป่ยหานได้ยินแล้วก็รู้สึกเป็นกังวลใจ

"ผมจะเข้าไปดูครับ"

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่รอให้เฟิงจิ้งหยวนกับลู่ซือหยี่ได้พูดอะไรต่ออีก หันหลังแล้วเดินตรงไปยังห้องรับรอง

ทั้งสองมองแผ่นหลังที่เดินจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

"กู้ฉางซิน คราวนี้เธอเอาตัวไม่รอดแน่!"

ลู่ซือหยี่กัดฟันกรอด

และลู่ซือหยี่ก็ยังยิ้มเยาะ

"ไปกันเถอะ พวกเราไปพักกันก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปดูอะไรสนุก ๆ กัน"

เธอพูดพร้อมถือแก้วไวน์และเข้าไปในงาน

ฉินเป่ยหานไม่รู้ว่าทุกอย่างที่เขาได้ยินล้วนเป็นแผนการของลู่ซือหยี่และเฟิงจิ้งหยวน

หลังจากถามพนักงานแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังห้องรับรองที่กู้ฉางฉิงอยู่

ในเลานจ์ กู้ฉางฉิงที่หลับตาลงสงบสติอารมณ์ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอลืมตาขึ้นและหันไปมอง ก็พบเข้ากับสีหน้ากังวลของฉินเป่ยหาน

ก่อนที่เธอจะได้ตอบสนองอะไร ฉินเป่ยหานก็นั่งลงข้างหน้าเธอและพูดด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดว่า "ฉางซิน ผมผิดเองที่ไม่ได้มาให้เร็วกว่านี้ ทําให้คุณได้รับความไม่ธรรม"

เมื่อพูดจบเขายังอยากยื่นมือไปจับมือของกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงรีบหลบมือออก

"คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

เธอขมวดคิ้วและถาม ขณะเดียวกันก็ยืนขึ้นและก้าวถอยหลังออกห่างจากเขาไปหลายก้าว