สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 128

เฟิงจิ่งเหยามองดูกู้ฉางฉิงที่น้ำตาไหลอาบหน้า ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกใจอ่อน

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะหายโกรธ

โดยเฉพาะความแน่นกระชับด้านล่างทําให้เขามาถึงจุดที่ไม่ทำต่อไม่ได้แล้ว

เขาข่มความรู้สึกร้อนรนในจิตใจเอาไว้ ก้มศีรษะลงจับริมฝีปากที่ยังคงส่งเสียงสะอื้นอยู่ขึ้นมา

แล้วแนบริมฝีปากประกบลงแน่นสนิท

ลมหายใจอันหอมหวานไหลรินรดเข้าไปแตะจมูกของเฟิงจิ่งเหยา ทำให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วพลันตึงขึ้นอีกราวกับจะขาดผึงให้ได้ เหมือนดั่งหมาป่าผู้หิวโหยที่กําลังออกล่าเหยื่อด้วยอารมณ์อยากลงโทษ เขากัดและพรมจูบอย่างต่อเนื่อง

"เจ็บนะ......ออกไป"

กู้ฉางฉิงถูกกัดจนน้ำตาไหลพราก

น้ำตาที่เปียกโชกไหลอาบจากแก้มลงบนริมฝีปากของทั้งสอง รสเค็มอ่อน ๆ ประกอบกับการตบตีของกู้ฉางฉิง ทำให้เฟิงจิ่งเหยาฟื้นคืนสติกลับมา

เขาหอบหายใจอย่างหนักและค่อย ๆ คลายกู้ฉางฉิงออก

เมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มเอิบแดงก่ำของกู้ฉางฉิง ก็ทำให้อดไม่ได้อยากจะพุ่งตัวลงไปกดทับ

เฟิงจิ่งเหยามีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง เขาซุกหน้าลงไปอีก

ครั้งนี้เขาเคลื่อนไหวอย่างเบามือ กู้ฉางฉิงที่เดิมทียังต่อต้านอยู่ก็ค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ร่างกายอ่อนยวบลงในอ้อมแขนของเขา ดวงตาก็พร่ามัว ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามต้องการ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่างนั้นลอยขึ้นสูง การต่อสู้ที่ดุเดือดครั้งนี้จึงจบลงภายใต้เสียงคํารามต่ำของชายหนุ่ม

เฟิงจิ่งเหยาผละออกจากร่างของกู้ฉางฉิง แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

ครู่เดียวก็มีเสียงน้ำไหลดังลอดออกมาจากข้างใน

กู้ฉางฉิงนอนอยู่บนเตียงจ้องมองเพดานเหนือศีรษะอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่

ไม่นานนัก เสียงน้ำในห้องอาบน้ำก็หยุดลง เฟิงจิ่งเหยาเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา

เขามองไปที่ผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

ขณะที่เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนบนเตียงหยิบชุดนอนจากด้านข้างขึ้นมาสวม แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยไม่มองเขา

เขามองไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดแน่นจนแทบจะบีบยุงให้ตายได้

แน่นอนเขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นโกรธ

เพราะสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่ได้เริ่มต้นด้วยดี

แต่เขาไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมีอะไรให้สมควรโกรธ และตัวเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย

ใครบอกให้เธออยากไม่เชื่อฟังเอง และติดต่อกับผู้ชายข้างนอกหลายต่อหลายครั้ง

เขาพูดกับตัวเองในใจ ขณะเดียวกันก็วางแผนที่จะพูดคุยและถามให้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้หลังจากที่เธอออกมา

เพียงแต่เขาวางแผนไว้อย่างดี แต่กู้ฉางฉิงกลับไม่ให้ความร่วมมือ

หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา เธอทำราวกับคนในห้องนั้นไม่มีตัวตน เธอหาชุดที่จะสวมใส่ในวันพรุ่งนี้แล้วเอาออกจากห้องไป

เฟิงจิ่งเหยามองแผ่นหลังที่จากไปของเธอ ความโกรธที่สงบลงอย่างยากเย็น ก็มีแนวโน้มจะระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาสูดหายใจเข้าลึก และบังคับตัวเองให้สงบลง

ถ้าจะคุยกับกู้ฉางซินตอนนี้เห็นทีคงจะคุยไม่รู้เรื่อง

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาชวี่ยี่

"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?"

"ท่านประธานมีเรื่องอะไรเหรอครับ? ผมยังอยู่ที่โรงแรม" ชวี่ยี่ตอบ

"คุณช่วยไปตรวจสอบทีว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมฉินเป่ยหานกับกู้ฉางซินถึงได้อยู่ด้วยกันได้"

"ครับ"

ชวี่ยี่รับคำสั่งและวางสายโทรศัพท์

โทรศัพท์สายตัดไปแล้วแต่เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้วางมันลง แต่กลับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างครุ่นคิด

หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ชวี่ยี่ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วจึงรีบมารายงาน

"ท่านประธานครับ พวกเราน่าจะเข้าใจผิดคุณนายรองผิดไป"