สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 147

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินคำนี้ก็โกรธจนตัวสั่น

"กู้หงเซิน นอกจากใช้เรื่องแม่มาขู่ฉันทุกครั้งไปแล้วไม่คิดจะมีวิธีอะไรใหม่ ๆ บ้างหรืออย่างไร?"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แต่กู้หงเซินกลับยิ้มเยาะ

"เพราะเรื่องนี้มีผลต่อแกมากที่สุดอย่างไงล่ะ ฉันถามแกอีกครั้งจะช่วยหรือไม่ช่วย?"

กู้ฉางฉิงขบฟันแน่น "ทั้งที่ฉันเตือนคุณอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าใช้ผลิตภัณฑ์ด้อยคุณภาพ แต่คุณยืนยันที่จะทำเอง ตอนนี้เกิดเรื่องแล้วคุณก็มาให้ฉันช่วย"

เมื่อเธอพูดจบก็สูดหายใจเข้าลึก และโดยไม่เปิดโอกาสให้กู้หงเซินได้เปิดปากพูดอะไรเธอก็พูดขึ้นต่อว่า "ต่อให้ฉันจะมีความสามารถในการเกลี้ยกล่อมให้เฟิงจิ่งเหยาไม่เอาความกับเรื่องนี้ แต่ฉันก็ไม่มีความสามารถพอที่จะโน้มน้าวผู้ถือหุ้นของบริษัทได้ คุณควรรู้ไว้ว่าครั้งนี้บริษัทสูญเสียเงินไปหลายสิบล้าน เป็นไปไม่ได้ที่บรรดาผู้ถือหุ้นจะไม่ถามอะไร"

"เพราะฉะนั้นเธอจึงหมายความว่าจะไม่ช่วย?"

กู้หงเซินไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้ เขาสนเพียงว่าเธอจะช่วยหรือไม่เท่านั้น

"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉันจะช่วยหรือไม่ช่วย แต่ฉันทำไม่ได้!"

กู้ฉางฉิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาและสิ่งที่เธอพูดมานั้นก็เป็นความจริง

เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็เป็นเพียงดีไซน์เนอร์เล็ก ๆ ของบริษัทในเครือเฟิงซื่อกรุ๊ปเท่านั้น ไม่มีความสามารถที่จะไปสั่นคลอนการตัดสินใจของบริษัทได้

แต่กู้หงเซินกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เขารู้สึกว่ากู้ฉางฉิงตั้งใจแน่วแน่ที่จะต่อต้านเขา

ตอนนี้เธอเป็นถึงสะใภ้ที่ถูกต้องตามกฎหมายของตระกลูเฟิง พ่อหนุ่มเฟิงจิ่งเหยานั่นก็ถือว่าให้ความสำคัญกับเธออยู่ไม่น้อย ยังมีหน้ามาบอกว่าทำไม่ได้

"ดี ดีมาก กู้ฉางฉิง ฉันประเมินแกต่ำไปหน่อย"

เขาพูดพลางหัวเราะเยาะ และไม่เปิดโอกาสให้กู้ฉางฉิงพูดอะไรกลับก็วางสายไป

กู่ฉางฉิงมองไปที่โทรศัพท์ที่เพิ่งถูกวางสายไป และรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

เธอรู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่ของกู้หงเซินนั้นแฝงเจตนาไม่ดี

แน่นอนว่าสิ่งที่เธอกังวลมากกว่าก็คือกู้หงเซินจะลงมือกับแม่ของเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็บังคับตัวเองให้สงบใจลง

ถ้าคน ๆ นั้นทำอะไรกับแม่ของเธอจริง ๆ เธอก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ แน่ อย่างมากก็สู้จนตัวตายไปพร้อมกัน

เมื่อเธอคิดได้เช่นนี้ ก็ได้ละเรื่องนี้ไว้ และออกแบบงานต่อไป

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา โทรศัพท์ข้างกายเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสายจากโรงพยาบาล

ความกังวลที่ถูกเธอกดไว้ในตอนแรกก็กลับมาอีกครั้ง

"คุณหมอห่าว เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของฉันเหรอคะ?"

"คุณกู้ครับ ทางโรงพยาบาลให้ผมมาแจ้งคุณว่า จะมีการยุติการรักษาคุณแม่ของคุณ รวมถึงหยุดให้ยาด้วย"

เธอฟังเสียงสงบของคุณหมอห่าวที่ดังอออกมาจากโทรศัพท์

กู้ฉางฉิงเด้งตัวลุกขึ้นมา ทั้งตกใจทั้งโมโห

"ทำไมต้องหยุด ใครสั่งให้พวกคุณหยุด?"

"ต้องขออภัยด้วยครับคุณกู้ นี่เป็นคำสั่งของประธานกู้"

เมื่อกู้ฉางฉิงได้ยินคำนี้ก็โกรธเคืองอย่างมาก

กู้หงเซิน เขากล้าดียังไง

แต่ไม่ว่าเธอจะโกรธแค่ไหน ก็จะให้ทางโรงพยาบาลมาหยุดยาแม่ของเธอในตอนนี้ไม่ได้

"คุณหมอห่าว คุณต้องเข้าใจให้ถูกต้อง ฉันต่างหากที่เป็นญาติทางสายเลือดโดยตรงของผู้ป่วย พวกคุณกล้าแตะต้องแม่ของฉันก็ลองดู!"

เธอพูดจาข่มขู่ แต่คุณหมอห่าวก็ไม่ได้สนใจ

"ต้องขอโทษคุณกู้ด้วย พวกเราก็ทำงานแลกกับเงิน หากคุณกู้ต้องการจะช่วยคนก็ลองปรึกษากับประธานกู้ดูดีกว่าครับ"

เมื่อเขาพูดจบก็วางสายไปทันที

กู้ฉางฉิงมองดูโทรศัพท์ที่เพิ่งถูกวางสายไป แววตามีประกายไฟลุกโชน พร้อมกำหมัดแน่น

ทันใดนั้นเธอก็หมุนตัวเดินออกไปที่ประตูด้วยความโกรธทันที

คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอกำลังเดินลงมาชั้นล่างนั้นก็พบเข้ากับเฟิงจิ่งเหยาที่เพิ่งกลับมาถึงพอดี

ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติเธอคงจะหยุดและกล่าวทักทายแน่นอน

แต่ในขณะนี้เธอกังวลใจเกี่ยวกับแม่ของเธอเป็นอย่างมาก จึงเดินผ่านเฟิงจิ่งเหยาไป

เฟิงจิ่งเหยามองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของกู้ฉางฉิง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและรีบคว้าตัวเธอไว้

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วนี่คุณจะไปที่ไหน?"

กู้ฉางฉิงถูกจับตัวไว้ แต่ด้วยความรีบ จึงคำรามกลับเบา ๆ ว่า "ปล่อยค่ะ!"

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาเห็นดังนั้น ไม่เพียงแต่จะไม่ปล่อยมือแล้วยังจับให้แน่นขึ้นไปอีก

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"