สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 169

ผู้ช่วยพูดคำนี้จบ มองไปยังลู่ซือหยี่อย่างระมัดระวัง

"คุณหนู พวกเราต้องส่งคนเข้าไปสืบไหม?"

ลู่ซือหยี่ได้ยิน ก็หรี่ตาทั้งคู่เล็กน้อย

"ต้องทำแน่นอน เพียงแต่คุณอย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น"

เธอพูดไปแล้วก็คล้ายกับมีแนวคิดจึงกวักมือให้ผู้ช่วยเข้ามาใกล้

เธอกระซิบข้างๆหูของผู้ช่วยสองสามคำ ผู้ช่วยก็รีบพยักหน้า

"ฉันเข้าใจแล้ว คุณหนูวางใจได้"

ลู่ซือหยี่เห็นเช่นนี้ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า: "ไปเถอะ ต้องการเพียงแค่คุณไล่จับผิดกู้ฉางซินได้ ฉันจะตบรางวัลให้อย่างหนัก!"

ผู้ช่วยพยักหน้า หันออกไป

ทางด้านกู้ฉางฉิงก็ไม่รับรู้ว่าลู่ซือหนี่หาตำแหน่งที่ตั้งของเธอเจอแล้ว เธอกำลังตามการนำทางของเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ ในที่สุดก็พบมาในห้องพิเศษผู้ป่วย

เห็นเพียงรูปร่างของผู้ป่วยบนเตียงที่ยังคงไม่ได้สติ เพียงแต่สีหน้าดีกว่าครั้งที่แล้วที่เห็นอยู่ไม่น้อย ซีดน้อยลง มีเลือฝาดเล็กน้อย ถ้าไม่รู้ว่านี้คือผู้ป่วย เห็นสภาพนี้แล้วก็ยังนึกว่านี่เป็นเพียงการนอนหลับ

กู้ฉางฉิงมอง ภายในใจนี้ก็ปลง

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการขาดยาครั้งก่อนไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออาการของแม่

เธอมองอยู่ครู่นึง แล้วก็ไปหาคุณหมอเจ้าของไข้ ต้องการที่จะรู้ว่าเมื่อไรแม่ถึงจะฟื้นขึ้นมา

"ขณะนี้ร่างกายคนไข้กำลังฟื้นคืนสภาพของตนเอง ส่วนรายละเอียดว่าจะฟื้นเมื่อไร ฉันก็ไม่กล้ายืนยัน เพียงแต่ ถ้าหากมีคนมาคอยพูดข้างๆหูเธอเสมอๆ บางทีอาจจะช่วยปลุกให้ฟื้นขึ้นมาได้

คุณหมอทราบวัตถุประสงค์ในการมาของเธอ พูดภาพรวมของอาการคร่าวๆเล็กน้อย

กู้ฉางฉิงฟังแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะมีเวลามากที่จะอยู่เป็นเพื่อนแม่ แต่ขณะนี้ เธอจะมาโรงพยาบาลสักครั้งนึงก็จะต้องผ่านการเห็นชอบของกู้หงเซิน

เธอคิดพลาง ในใจเธอก็หมายมั่นปั้นมือจะปรึกษากับกู้หงเซินว่าจะมาอาทิตย์ละสองครั้งได้ไหม

เธอมีแนวคิด และก็ถามเขาถึงหัวข้อที่สนใจอีก แล้วจึงออกมาจากห้องทำงานหมอแล้วกลับไปห้องผู้ป่วยใหมี่กครั้ง

เธอยืนข้างเตียงคนไข้มองแม่ที่นอนเอนกายสงบนิ่งอยู่บนเตียง โค้งตัวไปจัดผมที่ยุ่งเหยิงที่ขมับของเธอเบาๆ

"แม่ คุณนอนมานานแล้วนะ"

"แม่ คุณไม่อยากเห็นลูกสาวที่กำลังเปล่งประกายในโลกแห่งการออกแบบหรอ? ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าทำงานบริษัทแล้ว อีกทั้งการออกแบบหลายๆงานที่เผยแพร่ไปต่างประเทศก็ได้รับการชื่นชอบจากปรมาจารย์ด้วย พวกเขาเชิญฉันไปทำงานที่ต่างประเทศด้วยกันกับพวกเขา คุณดูสิว่าฉันเก่งมากเลยใช่ไหมล่ะ?"

"แม่ ฉันทำเรื่องที่รับปากคุณได้แล้วนะ แล้วเมื่อไรคุณจะทำเรื่องที่รับปากกับฉันล่ะ? รีบตื่นขึ้นมาเถอะ"

……

เธอพูดต่างๆนาๆไปไม่น้อย และก็ปกปิดเรื่องบางเรื่อง หลังจากนั้นก็เห็นว่าได้เวลาแล้ว เธอก็ไปห้องน้ำนำอ่างใส่น้ำ มาเพื่อปรนนิบัติดูแลพอสังเขป

"คุณผู้หญิง หมดเวลาเยี่มคนไข้แล้วค่ะ"

พอเธอปรนนิบัติเสร็จ ก็มีพยาบาลเข้ามาเตือน

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้แล้ว ก็หยุดการกระทำในมือเล็กน้อย จึงตอบกลับว่า: "ฉันรู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้"

พูดจบ เธอก็จัดเก็บอีกทีนึง จึงออกไปจากห้องผู้ป่วยอย่างอาลัยอาวรณ์

หลังจากเธอออกจากรงพยาบาล ก็วางแผนที่จะนั่งรถออกไป

เมื่อเธอกำลังเตรียมจะขึ้นรถ แต่หางตาก็กวาดไปมองเห็นรถคันนึงโดยไม่ตั้งใจ

คล้ายกับว่ารถคันนั้นจากตอนที่เธอมาโรงพยาบาลก็มาแล้ว ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่?

เธอขึ้นรถไปอย่างครุ่นคิด จากนั้นก็แจ้งที่อยู่ให้คนขับแท็กซี่ทราบ

คนขับแท็กซี่ออกรถ แต่กู้ฉางฉิงสนใจรถเก๋งที่เห็นเมื่อกี้

ก็พบว่าหลังจากที่พวกเขาเคลื่อนไหวรถคันนั้นก็ออกรถตามออกมา

จากทิศทางเห็นได้ชัดเจนว่าไปในเส้นทางเดียวกันกับพวกเรา

กู้ฉางฉิงก็เข้าใจในชั่วขณะ นี่คือมีคนสะกดรอยตามเธอ

เธอนึกถึงตรงนี้ ใจก็หม่นหมองอย่างกะทันหัน ตึงเครียดเล็กน้อย

เพราะเธอไม่รู้ว่านี้ใครเป็นคนจัดการให้มาสะกดรอยตาม

อีกทั้งเธอมาโรงพยาบาล คนที่สะกดรอยตามต้องเข้าไปสืบอย่างแน่นอน

ไม่ได้ ไม่สามารถให้พวกเขารู้ความเป็นอยู่ของแม่ได้

ไม่อย่างนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะต้องจบ!