สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 178

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ นิ่งอึ้งทันที

เธอไม่คิดว่าเรื่องนี้จะไปถึงหูนายท่าน

เธอคิดถึงตรงนี้ มองนายท่านด้วยความลังเล ไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร

กำลังหลอกถามอยู่หรือเปล่า?

เธอคิดแล้วคิดอีก จึงบอกไปว่า: “ขออภัยด้วยนะคะ แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆไม่คิดว่าจะไปรบกวนถึงคุณปู่”

นายท่านขมวดคิ้ว แววตาบอกไม่ใช่แน่นอน

“นี่เรียกว่าเรื่องเล็กได้หรอ? เสียงดังมาถึงบ้านใหญ่และที่ฉันเลย”

กู้ฉางชิงเม้มริมฝีปากของเธอและเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

นายท่านเฟิงมองเธอและไม่เข้าใจความคิดของเธอเลย อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เขาตบมือกู้ฉางชิงที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ พร้อมบอก: “ยัยตัวแสบอย่าคิดฟุ้งซ่าน ฉันไม่ได้จะมาตำหนิซะหน่อย”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ ตกตะลึงไปชั่วขณะ มองไปที่นายท่านด้วยความประหลาดใจ แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

นายท่านเฟิงหัวเราะและพูดว่า: “เธอนี่นะ ทำให้ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ ทั้งๆคนที่น้อยใจก็คือเธอ ยังจะมาขอโทษฉันทำไม?”

กู้ฉางชิงได้ยินแล้ว กำลังอ้าปากจะพูดอะไรแต่ยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกนายท่านขัดจังหวะไว้

“เธอฟังฉันพูดให้จบก่อน”

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนี้ ทำได้แค่กลืนคำที่อยากจะพูดไว้ก่อน

“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เธอไม่ใช่คนผิด ที่ฉันเรียกเธอมาก็แค่กลัวว่าเธอจะน้อยใจแล้วเก็บไว้คนเดียว”

นายท่านเฟิงพูดจบ จ้องมองกู้ฉางชิงอย่างเอ็นดู

กู้ฉางชิงซึ้งใจ ยิ้มและตอบว่า: “คุณปู่วางใจได้ค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

ในขณะที่พูด เห็นแววตาของนายท่านไม่เชื่อ จึงพูดต่อว่า: “คุณปู่เชื่อฉันเถอะค่ะ ฉันไม่เคยคิดจะน้อยใจเลย และเรื่องนี้ ฉันเชื่อใจจิงเหยา เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”

นายท่านเฟิงได้ยินเช่นนี้ มองหน้าเธอเห็นสีหน้าที่ไม่มีอะไรจริงๆ จึงโล่งใจ

แถมยังนึกถึงคำพูดของกู้ฉางชิงเมื่อกี้ อดไม่ได้ที่จะขำออกมา

“พวกเธอเชื่อใจกันก็ดีแล้ว”

เขาพูดจบ อดไม่ได้ที่นึกถึงคุณนายเฟิง ถอนหายใจและพูด: “แม่ยายเธอครั้งนี้ทำเกินไป แต่ก็มีข้อแก้ตัวตลอด”

กู้ฉางชิงเม้มริมฝีปากและไม่พูอะไร เธอเข้าใจความหมายของนายท่าน บอกให้เธออย่าไปใส่ใจ

ที่ผ่านมาเธอเห็นจนชินแล้ว ตั้งแต่มาก็ไม่เคยคาดหวัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงใส่ใจ

นายท่านเฟิงไม่รู้แถมยังพูดต่อ

“แม่ยายของเธออยู่ในสังคมที่เหนือกว่ามาตลอด เรื่องแนวคิดความเป็นธรรมแล้วเป็นหนักกว่าคนแก่อย่างฉันอีก ฉันรู้ สมองความคิดของเธอไม่เปลี่ยนสักที แต่ในอนาคตพวกเธอก็ต้องอยู่ร่วมช่วยกัน ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ อย่าทะเลาะให้เป็นเรื่องใหญ่นัก”

กู้ฉางชิงฟังจบก็เข้าใจความหมายของนายท่านทันที

ไม่อยากให้เดือดร้อนกันไปทั้งบ้าน

สักพักเธอก็รู้สึกเสียใจลึกๆอยู่ในใจ

เพราะเธอคิดว่าคุณปู่เป็นคนที่เข้าใจที่สุดในบ้านเฟิงและดีกับเธอที่สุด

แต่มาวันนี้ยังไงก็คือบ้านเฟิง เธอมันไร้เดียงสาจริงๆ

เธอคิดในใจอย่างเศร้าๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ฉันรู้แล้ว ต่อไปนี้จะพยายามหลีกเลี่ยงจากแม่”

นายท่านเฟิงเห็นว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองขอ ไม่มีข้อต่อรองแม้แต่น้อย ทำให้รู้สึกไม่ดีเล็กน้อย

เขาไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ลำเอียง เวลากู้ฉางชิงทำอะไรให้เขาก็เห็นอยู่กับตา

คิดถึงเช่นนี้ เขากวักมือเรียกผู้ดูบ้านให้มาหา พูดกระซิบข้างๆหูเขาเบาๆ

ผู้ดูแลบ้านรับคำสั่งและจากไป

กู้ฉางชิงมองด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม แต่กลับเทชาแก้วใหม่ให้กับนายท่าน

สักพัก ผู้ดูแลบ้านก็กลับมาพร้อมกับกล่องหนึ่งใบที่อยู่ในมือ

นายท่านเอากล่องมาเปิดออกและยื่นให้กู้ฉางชิง

ก็เห็นแหวนหยกสีดำวางอยู่ในกล่อง สไตล์เรียบง่ายและงดงาม เรืองแสงสวยงามใต้แสงอาทิตย์