สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 180

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ ก็ให้ชีเสี่ยวจิ่วกลับไปทำงาน และเธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปห้องทำงาน

เข้าไปถึงก็เห็นผู้หญิงอายุราวๆยี่สิบปีต้นๆ นั่งเชิดหน้าหยิ่งผยองอยู่บนเก้าอี้ กำลังนั่งดูผลงานต้นฉบับของเธอ

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว

ทันใดนั้นผู้หญิงที่นั่งบนโต๊ะก็สังเกตเห็นเธอ จึงวางสมุดออกแบบลงและมองไปที่เธอ

เพียงสายตาเดียว แววตาเธอก็เต็มไปด้วยความริษยา

เพราะว่าเธอเห็นกู้ฉางชิงรูปร่างหน้าตาสวยกว่า

กู้ฉางชิงไม่รู้ความคิดในใจเธอ เก็บความไม่พอใจไว้และกล่าวทักทาย: “เธอคือซูตี้สินะ ฉันชื่อกู้ฉางซิน เป็นผู้อำนวยการของZARY”

ซูตี้ฟังจบก็มองไปที่กู้ฉางชิง สายตามีความดูถูกซ่อนไว้

เธอลุกขึ้น อยู่ด้านบนมองลงมาที่กู้ฉางชิง เบะปาก

“เธอก็คือกู้ฉางซิน ดีไซเนอร์อัฉริยะที่มู่จินบอกหรอ?”

คำพูดแฝงไปด้วยคำดูถูก กู้ฉางชิงเองก็ฟังออก

เธอรู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ถูกชะตะกับเธอ แต่ก็ไม่เข้าใจ

ทั้งๆที่พวกเขาเพิ่งเจอกันครั้งแรก แล้วผู้หญิงคนนี้ไม่ถูกชะตะกับเธอเพราะอะไร?

เธอขมวดคิ้ว คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำได้เพียงพยักหน้าและตอบคำถามเมื่อกี้

ซูตี้เบะปาก

กู้ฉางชิงไม่ถือสา เธอมองไปที่โต๊ะ เพิ่งเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ดูสมุดออกแบบของเธอค้นจนของกระจัดกระจาย ความโกรธผุดขึ้นมาในใจ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้เพิ่งมาถึง และยังเป็นหุ้นส่วนการร่วมมือครั้งนี้ เธอจึงไม่ได้โมโหออกมา

ต้องรู้ไว้ วงการดีไซเนอร์สิ่งที่ต้องห้ามเลยก็คือห้ามให้คนอื่นมายุ่งกับสมุดออกแบบของพวกเขา

แต่ซูตี้ก็สังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเธอ ดูจากสายตาเธอที่มองของที่กำลังกระจัดกระจายบนโต๊ะ เธอไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำ

“อ่อ เมื่อกี้ฉันรู้สึกเบื่อก็เลยหยิบมาดู”

พูดจบ เธอก็ทำหน้าทำตาและถามกู้ฉางชิง: “ว่าแต่ นี่คงไม่ใช่แบบที่ใช้ทำเสื้อผ้าที่จะทำร่วมกันครั้งนี้หรอกมั้ง?”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางลง

“ถ้าใช่แล้วทำไม?”

เธอมองซูตี้ด้วยสายตาที่เย็นชาและพูดว่า: “ยังมีอีกเรื่อง ไม่ทราบว่าไม่เคยมีคนบอกคุณซูหรอ ว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่ควรมาค้นของของคนอื่นแบบนี้?”

ซูตี้ได้ยินเช่นนี้เหมือนกับคำสอน เลิกขมวดคิ้วและหัวเราะออกมา

“ไม่เคยมีใครบอกฉันด้วยสิ”

พูดจบ เธอก็หุบยิ้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูกและมองไปที่กู้ฉางชิง

“ฉันรู้ว่าคุณกู้กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่า คุณต้องรู้เอาไว้ ฉันอยู่ในบริษัทก็เป็นผู้อำนวยการเหมือนกัน และยังเป็นตัวเต็ง ไม่ใช่ตัวแทนแบบนี้ ลดตัวลงมาทำงานกับเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว ความไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ก็เพิ่มขึ้น

แต่ซูตี้ยังพูดไม่จบ เธอไม่สนใจสีหน้าที่ดูแย่ของกู้ฉางชิง และพูดต่อว่า: “พูดตามความจริงแล้ว ก่อนที่ฉันจะมาฉันตั้งตาตั้งตารอ ข้อมูลที่เขาให้ฉันมาบอกว่าเธอคือดีไซเนอร์ที่เก่งมีพรสวรรค์ แต่เท่าที่ฉันดูเมื่อกี้แล้ว ไม่เห็นจะมีพรสวรรค์อะไรเลย การออกแบบก็งั้นๆ”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็กวาดตาไปมองรูปออกแบบที่อยู่บนโต๊ะและพูด: “โดยเฉพาะการออกแบบพวกนี้เธอยังใส่องค์ประกอบโบราณลงไปอีก มันไม่ตอบโจทย์ที่พวกเราส่งมาเลย ถ้าเธออยากทำงานร่วมกันจริง ฉันคิดว่างานพวกนี้เธอควรจะแก้มันซะ ไม่อย่างงั้นฉันก็คงต้องรายงานกับทางนั้นว่าการร่วมมือครั้งนี้ไม่เหมาะสม หาบริษัทอื่นจะดีกว่า”

กู้ฉางชิงฟังคำพูดยาวเยียดของเธอจบ ใบหน้านิ่งไม่มีรอยยิ้มหลงเหลือ

ซูตี้เห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้สนใจ

เธอเดินออกมาจากโต๊ะทำงาน เดินมาข้างๆกู้ฉางชิง พูดอย่างดูถูกว่า: “เอาล่ะ ที่ฉันอยากพูดก็พูดจบแล้ว คุณกู้ก็อย่าลืมแก้งานแล้วส่งมาให้ฉันใหม่ ถ้าเกิดไม่อยากแก้ก็ช่วยบอกล่วงหน้า ฉันจะได้ไปคุยกับบริษัท จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลา”

พูดจบ เธอก็เดินผ่านกู้ฉางชิงและจากไป