สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 188

ห้าทุ่มเวลากลางคืน หลังจากเฟิงจิงเหยาส่งมู่เฉาเกอกลับห้องแล้ว ก็ออกจากบ้านใหญ่กลับมายังบ้านใหม่

เดิมทีเขาก็คิดว่ากู้ฉางฉิงนอนไปแล้ว เข้าไปด้วยการกระทำที่เบาลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ใครจะรู้ว่าพอเข้าห้อง เขาก็เห็นคนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะทำงาน

แสงไฟสีขาวส่องไปบนเรือนร่างของเธอ ชัดเจนว่ารูปร่างของเธอเล็กและบอบบางมาก

เขาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เห็นใบหน้าเธอที่หลับราวกับเด็กทารก ในสายตาก็รู้สึกทะนุถนอม

เพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่ากู้ฉางฉิงรอเขาอยู่ แต่เผลอหลับไป

คิดแบบนี้แล้ว เขาก็ค่อยๆก้มลงไปอุ้มคนขึ้นมา

แต่ไม่ว่าเขาจะระวังอย่างไร กู้ฉางฉิงก็ยังถูกปลุกให้ตื่น

เธอลืมตาอย่างสลึมสลือ มองใบหน้าอันหล่อเหลาใกล้ๆ ในสมองก็สับสนวุ่นวาย กล่าวถามด้วยจิตสำนึกว่า: "กลับมาแล้วหรอ?"

"อื้ม กลับมาแล้ว คุณนอนต่อเถอะ"

เฟิงจิงเหยาพูดเบาๆกับเธอ

กู้ฉางฉิงพยักหน้าอย่างสลึมสลือ แล้วคล้องคอของเขาพิงที่หน้าอกเขา ถูๆอย่างใกล้ชิดแล้วก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

เฟิงจิงเหยาเห็นเธอขดอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองอย่างน่าเอ็นดู ในใจเขาก็อ่อนลงแล้ว

เขาวางกู้ฉางฉิงลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นตนเองก็เปลี่ยนชุดนอนแล้วขึ้นบนเตียง กอดกู้ฉางฉิงแล้วหลับไปอย่างเป็นปกติมาก

แสงในยามราตรีส่องลงมา รูปร่างของคนทั้งสองคือเหมาะสมกันมาก

……

เช้าตรู่วันต่อมา กู้ฉางฉิงตื่นขึ้นมา มองไปที่ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติตรงหน้า แม้ว่าจะเห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

รู้ว่าขนตาเฟิงจิงเหยาขยับเล็กน้อย เธอจึงลุกขึ้นนั่งอย่างขัดเคือง

ทำไมเธอมองผู้ชายคนนี้อย่างหลงใหลอีกแล้ว!

กำลังคิดพลาง เสียงแหบแห้งของเฟิงจิงเหยาที่เพิ่งตื่นก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง: "ตื่นแล้วหรอ? ทีหลังถ้าฉันยังไม่กลับมา ก็ไม่ต้องฝืนรอฉันนะ คุณพักผ่อนไปก่อนได้เลย"

เขาพูดจบ ก็มุ่งลงจากเตียงไปล้างหน้า

กู้ฉางฉิงมองทิศทางที่เขาจากไป ก็มึนงง

ใครรอเขา?

เดี๋ยวนะ.....

ในสมองของเธอกลับไปคิดถึงภาพเมื่อคืนวาน

ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้คิดว่าเมื่อคืนวานฉันกำลังรอเขาใช่ไหม?

เธออ้าปาก ในที่สุดก็ไม่ได้พูดคำอธิบายออกมา

ถึงอย่างไรหัวข้อสนทนานี้ที้พูดออกมา ก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะคิดเพ้อเจ้อ

เธอรับปากด้วยสีหน้าเรียบๆถือว่าเป็นการตอบรับคำพูดเมื่อกี้ของเฟิงจิงเหยา หลังจากนั้นก็ไม่พูดอีก เริ่มล้างหน้าแปรงฟัน

ในช่วงเวลานั้น เฟิงจิงเหยาก็แต่งตัวเสร็จแล้ว

เขามองภาพเงาของกู้ฉางฉิงในห้องน้ำ กล่าวอย่างนุ่มนวลว่า: ฉันลงไปก่อนนะ อาหารเช้าวันนี้ต้องไปที่บ้านใหญ่ อีกสักครู่คุณเสร็จแล้วก็เข้าไปนะ"

กู้ฉางฉิงได้ยินแล้ว ก็หยุดการกระทำไปชั่วขณะ ไม่ได้พูดอะไร แสดงให้เห็นว่ารับรู้แล้ว

ห้องอาหารบ้านใหญ่ ไม่มีความแตกต่างระหว่างมื้อค่ำกับเมื่อคืนวาน

คุณนายเฟิงไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบทุกอย่างกับมู่เฉาเกอ ไม่เหลือช่องว่างให้คนทั้งสองได้สร้างโอกาส

"จิงเหยา เฉาเกอกำลังจะเข้ามาบริหารบริษัทที่นี่ พอดีเลยคุณลองพาเธอไปเยี่ยมชมบริษัทคุณสิ พาเธอไปให้คุ้นเคยกับขั้นตอนของบริษัทสักหน่อย"

มู่เฉาเกอฟังคำพูดนี้ บนใบหน้าก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆ

"คุณน้าเตือนสติฉันอีกแล้วจริงๆ เดิมทีฉันก็คิดที่จะไปเยี่ยมชมทางด้านบริษัทของจิงเหยาอยู่ สุดท้ายเมื่อวานคุยกันมากมาย เลยลืมพูดไป"

พูดจบ เธอก็หันสายตาที่งดงาม มองไปยังเฟิงจิงเหยา กล่าวถามว่า: "จิงเหยา คุณคงไม่ถือที่ฉันจะไปเยี่ยมชมบริษัทกับคุณใช่ไหม?"

เฟิงจิงเหยาได้ยิน ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คุณอยากไป ก็ยินดีต้อนรับ"

คุณนายเฟิงเห็นลูกชายของตนเองไม่ปฏิเสธ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

"งั้นอีกสักครู่ทานอาหารเสร็จ เฉาเกอคุณก็เดินทางไปบริษัทกับจิงเหยานะ"

มู่เฉาเกอพยักหน้า

กู้ฉางฉิงนั่งอยู่ข้างเฟิงจิงเหยา ฟังบทสนทนาของพวกเขา ในใจก็ไม่สบอารมณ์อย่างมาก