สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 215

กู้ฉางฉิงไม่รู้ความคิดของลู่ซือหยี่

หลังจากที่เธอจากไปพร้อมกับเฟิงจิ่งเหยา ก็เงียบไม่พูดไม่จาตลอด

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตุเห็นความเงียบของคนข้างๆ อดไม่ได้ที่จะมองเธอ

"ทำไม คุณเสียใจหรอ?"

กู้ฉางฉิงสติกลับมา หันกลับมามองเขา

"เปล่า"

เธอแกล้งทำเป็นไม่เป็นอะไร ยิ้มตอบกลับ

แต่บนความเป็นจริง เธอไม่สบายใจอย่างมาก

แต่เธอไม่ได้แสดงจุดยืนออกมา

พูดตรงๆก็คือ เธอเป็นแค่คนนอกมาโดยตลอด

เธอไม่ใช่กู้ฉางซินตัวจริง เกิดเรื่องขึ้นเช่นนี้ นอกจากการไปรับมือแทนกู้ฉางซินแล้ว คุณสมบัติอื่นๆที่เหลือก็ไม่มีเลย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไปซักถามเฟิงจิ่งเหยาเลย ลู่ซือหยี่ตั้งท้องลูกของเขาจริงๆหรือเปล่า

เธอเข้าใจจุดยืนของตัวเองดี แต่อดไม่ได้ที่จะไม่สบายใจ

โดยเฉพาะหัวใจของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ที่เริ่มค่อยๆสนใจทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้

ในตอนแรกที่เธอเริ่มสังเกตุเห็น ก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ เพราะเธอเชื่อว่าตนสามารถควบคุมหัวใจของตนเองได้ แต่ผลก็คือ……

กู้ฉางฉิงกระวนกระวายใจเมื่อพบความคิดที่แท้จริงในใจของตนเอง เฟิงจิ่งเหยาก็สังเกตุเห็นว่าเธอใจลอย อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะเธอ

"ฉางซิน……”

ผลคือยังพูดไม่ทันจบ กู้ฉางฉิงก็กระเด้งออกไปราวกับมีรีเฟล็กซ์ตอบกลับ ในแววตามีความต่อต้าน

ต่อให้เธอจะเก็บอาการิย่างรวดเร็ว แต่ยังคงถูกเฟิงจิ่งเหยาจับได้

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าเคร่งขรึมทันที ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "คุณหมายความว่ายังไง?"

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ใจอดไม่ได้ที่จะตึงเครียด

"ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น เมื่อกี้ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ คุณทำกะทันหันเกินไป ฉันก็ตกใจโดยสัญชาติญาณก็เท่านั้น"

เธอดื้อรั้นอธิบาย เฟิงจิ่งเหยามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ดูเหมือนกำลังวิเคราะห์ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นจริงหรือเท็จ

กู้ฉางฉิงบังคับให้ตนเองสงบลง ให้เขาพิจารณา

เฟิงจิ่งเหยามองเธออยู่นาน สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เม้มๆปากแล้วขับรถต่อไป

กู้ฉางฉิงจ้องมอง อดที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้

รอทั้งสองกลับมาที่คฤหาสน์ชายทะเล กู้ฉางฉิงเป็นเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ร่างกายอ่อนล้าพูดว่า : "ฉันล้านิดหน่อย กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน"

เธอพูดจบ ก็ไม่สนใจเฟิงจิ่งเหยาทำท่าทางเดินขึ้นไปชั้นบน

เฟิงจิ่งเหยามองเธอเดินจากไป หรี่ตามองด้วยสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้

อันที่จริงหลังจากออกมาจากตระกูลเฟิง เขารู้สึกได้ชัดเจนว่ากู้ฉางฉิงผิดแปลกไป แต่ผิดแปลกไปอย่างไร เขาบอกไม่ได้

ท้ายที่สุดเขาก็ทำได้เพียงเก็บความแปลกประหลาดทั้งหมดไว้ในใจ แล้วตามขึ้นชั้นบนไป

……

วันต่อมา กู้ฉางฉิวไม่ได้ไปบริษัท

เพราะเวลานี้สภาพของเธอไม่สามารถทำให้เธอทำงานได้ด้วยดี

เธอมองบ้านที่ว่างเปล่าโดยรอบ ดูเหมือนว่าจะมีความทรงจำเกี่ยวกับเฟิงจิ่งเหยาอยู่ทุกหนทุกแห่ง

แต่ความทรงจำเหล่านี้บีบคั้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก

เธอรู้ว่าเวลานี้เธอมีปัญหาเล็กน้อย ต้องการสภาพแวดล้อมที่สงบอย่างเร่งด่วนเพื่อให้เธอผ่อนคลายตัวเองลง

แทบจะเป็นอย่างแรก ที่เธอนึกถึงแม่ของตัวเอง

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปหากู้หงเซิน

"ฉันอยากไปเจอแม่"

เธอไม่พูดไร้สาระ พูดตรงไปตรงมาเกี่ยวกับความปรารถนาของตนเอง

"ไม่ใช่ว่าบอกแล้วไม่ใช่หรอ? ว่าต่อไปให้ไปโรงพยาบาลน้อยๆหน่อย"

กู้หงเซินปฏิเสธอย่างไม่อดทน กำลังคิดจะวางสาย ทว่าถูกกู้ฉางฉิงพูดต่อทันที

"ฉันจำเป็นต้องเจอ ถ้าคุณไม่ต้องการให้ความร่วมมือของพวกเราล้มเหลว ก็อย่ามาขวางฉันดีที่สุด"

นี่เป็นครั้งแรกที่กู้หงเซินได้ฟังกู้ฉางฉิงขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ยังคงเห็นด้วย