สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 218

คฤหาสน์ตระกูลเฟิง ทุกคนมองไปที่รายงานผลการตรวจบนโต๊ะ เหมือนพูดไว้ดีแล้ว ไม่มีคนรีบร้อนที่จะเปิด

โดยเฉพาะคนของทางด้านตระกูลลู่นี้ ไม่เพียงแต่ไม่กังวลใจ ยังได้ปรึกษาหารือตระกูลเฟิงแล้ว

"นายท่าน ก่อนประกาศผลตรวจ ฉันมีอะไรอยากจะปรึกษากับคุณ"

พ่อลู่มองไปทางนายท่านเฟิงด้วยสีหน้าเคารพ ยิ้มแล้วพูดว่า : "ฉันอยากรู้ว่าหลังจากประกาศผล จิ่งเหยาจะสามารถให้ฐานะกับซือหยี่ของครอบครัวเราได้ไหม?"

พร้อมกับคำพูดนี้ที่ออกมา ห้องรับแขกก็เงียบไปชั่วขณะ

ท้ายที่สุดคุณนายเฟิงก็คิดที่จะเอ่ยปาก เพียงแต่ยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกเฟิงซู่ที่อยู่ข้างๆรั้งไว้

เขาบอกใบ้ให้คุณนายเฟิงมองไปทางนายท่านแล้วก็เฟิงจิ่งเหยา

"ความคิดของคุณพ่อกับจิ่งเหยารู้มาตลอด ถ้าไม่อยากทำเสียเรื่อง ตอนนี้เราก็ไม่ต้องพูดอะไร"

เขาพูดกระซิบเพื่อโน้มน้าว

คุณนายเฟิงก็เข้าใจความหมายของเขาดี ก็เลยเก็บคำพูดกลับไป

จริงอยู่ที่เวลานี้ไม่เหมาะที่เธอจะพูด

เธอก็ปรับอิริยาบถแล้วนั่งรอบนโซฟา

นายท่านเฟิงไม่พลาดการกระทำของทั้งสองโดยธรรมชาติ เห็นคุณนายเฟิงดูนิ่งเฉย จึงเงยหน้าขึ้นด้วยความพึงพอใจและมองไปที่เฟิงจิ่งเหยา

เขาอยากจะรู้ว่าหลานชายคนนี้ของตนคิดอะไรอยู่

ใครจะรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาลดสายตาลงและไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เดิมทีก็ไม่เห็นสายตาของเขา

หมดหนทาง เขาได้แต่กระแอมเบาๆแล้วพูดอย่างขอไปทีว่า : "ตอนนี้ผลยังไม่ชัดเจน จะพูดอะไรก็ยังคงเร็วเกินไป ดูผลกันก่อนเถอะ"

พ่อลู่ได้ฟังคำพูดคัดค้านนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึม

เขาเหลือบมองนายท่านด้วยสายตาเย็นชา แอบด่าตาเฒ่าสารพัดพิษเงียบๆ

เพียงแต่เขาอยากเห็นผล ในแววตาเต็มไปด้วยความสำเร็จ ยิ้มพูดว่า : "นายท่านพูดแล้ว งั้นตอนนี้เราก็ดูผลกันเถอะ"

นายท่านเฟิงพยักหน้า น้ำเสียงเคร่งขรึม : "จิ่งเหยา เรื่องนี้คุณเป็นคนที่เกี่ยวข้อง งั้นคุณก็ประกาศผลเถอะ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟัง ก็มองไปรอบๆ พยักหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา

เห็นเขายืนขึ้นหยิบเอกสารบนโต๊ะ

พร้อมการกระทำของเขา ทุกคนก็หันไปมองทางเขา

ความสุขในดวงตาของลู่ซือหยี่แทบจะไม่สามารถซ่อนไว้ได้

สีหน้าพวกเขาแตกต่างกัน เฟิงจิ่งเหยามาลังเลที่จะเปิดเอกสารแล้วหยิบออกมา

ทันใดนั้น ทุกคนดูเหมือนจะกลั้นหายใจ รอให้เขาประกาศ

ส่วนเฟิงจิ่งเหยา ดูผลรายงานแล้ว แววตานิ่งไปเล็กน้อย สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา

คนตระกูลลู่มองหน้ากัน ในแววตาเต็มไปด้วยความลำพองใจ

โดยเฉพาะลู่ซือหยี่ ก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

เป็นเรื่องที่แน่นอนที่เธอจะแต่งเข้าตระกูลเฟิง

คุณนายเฟิงกับเฟิงซู่ก็พบสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพวกเขา ยังคิดว่าสิ่งต่างๆเป็นไปตามที่พวกเขาคาดไว้ เร่งเร้าให้เฟิงจิงเหยาประกาศผลโดยเร็วที่สุด

"ลูกชายคุณนี่ ทำไมถึงดูผลนานขนาดนี้ ไม่รู้หรือไงว่าเรารออยู่? รายงานระบุว่าอย่างไร?"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟัง จึงเงยหน้าขึ้นจากรายงาน

เขาจ้องมองไปที่คุณนายเฟิงที่กำลังตื่นเต้น สีหน้าคาดเดาไม่ได้ : "เกรงว่าจะต้องทำให้แม่ผิดหวัง"

คุณนายเฟิงได้ฟัง รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อ ไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

เธอไม่สนใจเฟิงจิ่งเหยา ดึงรายงานผลการตรวจจากมือของเขาโดยตรง

ดูอันนี้ ก็ทำให้สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที แม้แต่เฟิงซู่ที่อยู่ข้างๆก็สีหน้าเคร่งขรึมลง

พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพวกเขา บวกกับสิ่งที่เฟิงจิ่งเหยาพูดเมื่อกี้นี้ คนตระกูลลู่อดไม่ได้ที่จะใจสั่น

ลู่ซือหยี่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมาตรงๆ

"คุณน้าหมิง เป็นอะไรไป?"

คุณนายเฟิงมองลู่ซือหยี่ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง

สุดท้ายเฟิงซู่ก็ส่งใบรายงานผลไปด้วยใบหน้าเศร้า

"พวกคุณลองดูเองเถอะ!"

คู่สามีภรรยาตระกูลลู่มองสีหน้าพวกเขาที่ผิดปกติแล้ว คล้ายกับจิตสำนึกรู้สึกได้ถึงอะไร รับผลตรวจด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เห็นในใบสรุปผลว่า เขียนแสดงไว้ว่าเด็กกับเฟิงจิ่งเหยาไม่มีความสัมพันธ์ใดทางสายเลือด

ลู่ซือหยี่ก็เห็นผลตรวจนี้ ในหัวก็มีเสียงระเบิดดังสะเทือนเลื่อนลั่น

"เป็นไปไม่ได้ ทำไมเป็นแบบนี้?"

เธอเงยหน้ามองไปยังเฟิงจิ่งเหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"พี่จิ่งเหยา นี่ไม่ใช่เรื่องจริง คุณต้องเชื่อฉัน เด็กเป็นลูกของคุณ"

พูดจบ เธอก็คล้ายกับคิดอะไรได้ ตะโกนเสียงหลงออกมาว่า: "ต้องมีคนเปลี่ยนผลการตรวจของพวกเราอย่างแน่นอน"

เฟิงจิ่งเหยามองท่าทีของเธอที่เข้ามาใกล้อย่างบ้าคลั่ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

"สุดท้ายแล้วใครเป็นคนเปลี่ยนผลตรวจDNA ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจ"

พูดจบ เขากวาดสายมองไปยังคู่สามีภรรยาตระกูลลู่ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "เรื่องนี้ ฉันไม่อยากพูดอะไรมากหรอก วางแผนคิดร้ายคนอื่นครั้งหนึ่งแล้วก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้ามีอีกครั้ง ถึงแม้ว่าสองตระกูลจะคบกันมาหลายชั่วอายุคน ฉันก็จะไม่ให้อภัย"

นี่เป็นครั้งแรกที่สามีภภรรยาตระกูลลู่ถูกคนรุ่นหลังใช้อำนาจคุกคาม สีหน้าก็เศร้าหมองลงไปทันที

ลู่ซือหยี่ไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น ตอนนี้ในสมองเต็มไปด้วยผลรายงานการตรวจนั้น

"พี่จิ่งเหยา ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ ก็ชัดเจนอยู่ว่าเด็กเป็นลูกของคุณ คือคุณไม่อยากยอมรับจึงพูดแบบนี้ใช่ไหม?"

เธอรั้งเฟิงจิ่งเหยา ต้องการให้เขาพูดออกมาสักคำ

เฟิงจิ่งเหยาถูกเธอมาพัวพันจนหงุดหงิด สะบัดมือออกจากเธอ

"คุณลู่ คุณแน่ใจว่าจะร่วมหารือกับฉันต่อไปใช่ไหม?"

เขากล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ลู่ซือหยี่ไม่ได้สังเกตเห็นความอันตรายในคำพูดของเขา คิดเพียงแค่ต้องการให้เขารับผิดชอบตนเอง

"หรือว่าเรื่องนี้ไม่ควรชี้แจงให้ฉันฟังสักหน่อยหรอ?"

เธอมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างดื้อรั้น

เฟิงจิ่งเหยายิ้มเยาะ: "ได้ ในเมื่อคุณต้องการคำชี้แจง อย่างนั้นฉันก็จะบอกคุณ ก่อนหน้านี้DNAนี้ ล้วนส่งให้หลายโรงพยาบาลของเมืองหลวงพิสูจน์DNAนี้แล้ว ผลตรวจทั้งหมดก็ล้วนแสดงออกมาแบบนี้!"

ลู่ซือหยี่ฟังคำพูดนี้จบ ก็นิ่งอึ้งไป

แต่เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้สนใจเธอ ลุกจากโซฟาหยิบผลตรวจปึกหนึ่งโยนลงบนโต๊ะ

"ทั้งหมดนี้คือผลตรวจที่ฉันได้รับวันนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อ สามารถตรวจสอบดูเองได้"

ลู่ซือหยี่เห็นเช่นนี้ สีหน้าก็ซีดอย่างรุนแรง

คู่สามีภรรยาตระกูลลู่ก็หน้าดำคร่ำเครียด

ในช่วงที่พวกเขากำลังอยากจะพูดอะไร เฟิงจิ่งเหยาก็เอ่ยปากอีกครั้งว่า: "ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่พอล่ะก็ ฉันยังมีอีก"

เขาพูดพลาง สายตามองไปยังลู่ซือหยี่อย่างเหยียดหยาม

"เดือนกว่าๆก่อนหน้านี้ คุณปรากฏตัวในห้อง3102ของโรงแรมหลี่จิงอินเตอร์เนชั่นแนลเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน พบผู้ชายลึกลับคนหนึ่ง และอยู่ในห้องด้วยกันเป็นเวลาสามคืน หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว กล้องที่หมดของโรงแรมก็ถูกคุณจำกัดทิ้งไป เรื่องนี้ คุณจะเสแสร้งอธิบายว่ายังไงอีก?"

ตามที่เขาพูดออกมานี้ สีหน้าลู่ซือหยี่ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ในสายตาปรากฎความสับสนอลหม่าน

คู่สามีภรรยาตระกูลลู่ก็สีหน้าเปลี่ยนไปชั่วพริบตา

คุณนายเฟิงก็มองไปยังลู่ซือหยี่อย่างยากที่จะเชื่อ

"ซือหยี่ ที่จิ่งเหยาพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"

ลู่ซือหยี่เห็นคุณนายเฟิงสีหน้าเศร้า ในใจคิดอยากที่จะอธิบาย แต่ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากว่ายังไง

ต่อให้เธออยากจะหาข้อแก้ตัวมาเล่นละครตบตา ก็เป็นกังวลทางด้านเฟิงจิ่งเหยาไม่กล้าพูด

เธอไม่ได้ตอบกลับ คุณนายเฟิงก็เดาได้ถึงผลลัพธ์แล้ว บนใบหน้าระงับความผิดหวังและความโกรธเอาไว้ไม่อยู่

"ซือหยี่ คุณ......คุณทำให้ฉันผิดหวังเกินไปจริงๆ ฉันเชื่อคุณขนาดนั้น แต่คุณ......ไม่นึกเลยว่าคุณจะเอาลูกของคนอื่นมายัดเยียดให้จิ่งเหยา พวกคุณนี่มัน........."

เธอกล่าวประณามด้วยความโกรธจนถึงสุดท้าย ไม่พบคำใดที่จะอธิบาย ทำได้เพียงจ้องมองลู่ซือหยี่และคนอื่นๆอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน