สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 266

กู้ฉางฉิงกับมาร์ธา เคลาส์พูดคุยกันอย่างถูกคอกัน

เธอได้รับประสบการจากมาร์ธา เคลาส์ไม่น้อย

ทว่าก็ดื่มไปไม่น้อยเช่นกัน

หลังจากงานเลี้ยงเลิก กู้ฉางฉิงก็เมาไปแล้ว เดินโซซัดโซเซ

"รุ่นพี่มาร์ธา ลาก่อน"

บอกกล่าวลามาร์ธา เคลาส์อย่างเมาๆเล็กน้อย

มู่จิ่นประคองเธอข้างๆ พยักหน้าให้มาร์ธา เคลาส์อย่างจนปัญญา แล้วพาเธอออกไปทันที

เพียงแค่เขาคิดจะออกไป มันไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้เคยบอกว่า ถ้ากู้ฉางฉิงเมาจะโวยวายอย่างมาก

"คุณเป็นใคร จะพาฉันไปไหน?"

กู้ฉางฉิงเมาจนสับสนงุนงง ไม่รู้จักมู่จิ่นเสียแล้ว ปัดมู่จิ่นที่จับมือเธอไปพลาง มองเขาอย่างระวังๆตัวไปด้วย

ชั่วขณะมู่จิ่นก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เขาคาดไม่ถึงว่าหลังจากกู้ฉางฉิงดื่มเสร็จจะโวยวายขนาดนี้

"ฉันเป็นเพื่อนของคุณ มู่จิ่น"

เขาอมยิ้มตอบกลับ กู้ฉางฉิงกระพริบๆตา มองเขาอย่างงงๆ

"อ๋อ ฉันจำได้แล้ว มู่จิ่น หนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อคนนั้น"

เธอดูดจบก็โยกไปโยกมา ชั่วขณะก็ไม่ได้ระแวงๆระวัง ทำท่าทางยื่นมือออกมาเหมือนราชินี : "ไป มู่จิ่น ประคองกลับวัง"

มู่จิ่นเห็นเธอทำท่าทางนี้ ก้าวไปข้างหน้าอย่างอดหัวเราะไม่ได้ แล้วก็วางแผนประคองคนกลับไปก่อน

ใครจะรู้ เขาเพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินเสียงทอดหายใจยาว

ก็เห็นกู้ฉางฉิงหลับไปในขณะที่ยืนอยู่แบบนี้!

ฉับพลันมู่จิ่นก็กลั้นไม่ไหว หัวเราะออกมา

เพียงแต่เขายังคงแบกกู้ฉางฉิงจากงานประชุมกลับไป

เพียงแต่เขาไม่ได้ส่งกู้ฉางฉิงกลับโรงแรม แต่พาไปที่อพาร์ตเม้นต์ของตนเอง

ถึงอย่างไรกู้ฉางฉิงเมาจนกลายเป็นเช่นนี้ เขาเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่โรงแรมคนเดียว

รอให้ถึงบ้าน เขาจัดหาที่พักที่ห้องพักแขก ช่วยเธอถอดรองเท้าแล้วห่มผ้าให้ แล้วสุภาพบุรุษคนนี้ก็ออกจากห้องไป

และกู้ฉางฉิงไม่รู้สิ่งเหล่านี้เลย นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

หลังจากมู่จิ่นออกไป ก็กลับมาอาบน้ำที่ห้องของตนเอง

ไม่นาน เขาก็สวมเสื้อคลุมชุดนอนออกมา จู่ๆก็นึกถึงกู้ฉางฉิงที่นอนอยู่ที่นี่คืนนี้ พรุ่งนี้เช้าก็ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาจึงโทรหาผู้ช่วยและขอให้เขาไปที่โรงแรมเพื่อแพ็คกระเป๋าเดินทางของกู้ฉางฉิงกลับมา

ผู้ช่วยรับคำสั่ง แล้วรีบไปที่โรงแรมทันที

หลังจากที่เขาขับรถไปที่โรงแรม ก็ตรงไปที่ห้องที่กู้ฉางฉิงอยู่

ในห้อง กระเป๋าเดินทางของกู้ฉางฉิงไม่ได้หยิบออกมามากนัก แค่จัดเก็บง่ายๆ ก็เอาออกไปได้เลย

ดังนั้นไม่ถึงสิบนาที เขาก็ถือกระเป๋าออกมาจากห้อง

เพิ่งจะออกมาจากลิฟต์เท่านั้น จู่ก็สังเกตุเห็นสายตาจำนวนมากมองมาที่เขา

เขามองไปรอบๆล็อบบี้ของโรงแรมอย่างใจเย็น พบว่าพื้นที่พักผ่อน ประตูใหญ่ทางเข้า แล้วก็บริเวณใกล้ประตูทางออกฉุกเฉิน มีบุคคลน่าสงสัยเดินวนไปวนมาอยู่

แม้ว่าพวกเขาจะแสร้งทำเป็นเมินเฉย ผู้ช่วยก็ยังคงสังเกตุเห็นได้ ว่าพวกเขาจ้องมองมาที่เขา

ผู้ช่วยนึกถึงตรงนี้ ก็อดเคร่งเครียดในใจไม่ได้

เขากดความตึงเครียดในใจ เดินออกจากโรงแรมอย่างเงียบๆพร้อมกระเป๋าเดินทาง แล้วรีบขึ้นรถ

คนที่เฝ้าติดตามสถานการณ์เหล่านั้นเห็นฉากนี้ ก็มองหน้ากัน แล้วส่งสัญญาณเงียบๆ

ไม่นาน ก็เห็นรถเก๋งหลายคันปรากฏบนถนน ตามรถที่ผู้ช่วยขับ

แม้ว่าผู้ช่วยจะขับรถ ทว่าก็ยังสนใจคนที่น่าสงสัยเหล่านั้น

จากนั้นเขาก็พบรถหลายคันขับตามมา ฉับพลัน สีหน้าเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

เขาไม่ได้ขับไปเส้นทางเดิมเพื่อไปหามู่จิ่น แต่พาคนเหล่านั้นอ้อมไปเมืองมิลานอย่างชาญฉลาด ดูเหมือนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าคนเหล่าสะกดรอยตามมา

"คนคนๆนี้พบพวกเราแล้วใช่ไหม?"

"ไม่ว่าจะพบหรือไม่พบ อย่าให้เขาหนีไปได้ มิเช่นนั้นหัวหน้าจะไม่ยกโทษให้พวกเราเด็ดขาด"

หัวหน้าสั่งด้วยเสียงเคร่งขรึม สีหน้าแข็งกร้าว

และคนอื่นๆที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็จริงจังตาม

เพราะพวกเขานึกถึงวิธีการของหัวหน้า การเคลื่อนไหวครั้งนี้ พวกเขาต้องทำสำเร็จเท่านั้น