สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 312

กู้ฉางฉิงถูกตบจนมึนไป รอสติเธอกลับมา คุณนายเฟิงก็เดินไปข้างๆเตียงเพื่อถามอาการของเฟิงจิ่งเหยาแล้ว

"คุณชายสงบลงมาแล้ว แต่เนื่องจากไม่ได้รักษาอย่างทันท่วงที เลยไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบต่ออาการโรคของคุณผู้ชายไหม จำเป็นต้องสังเกตกันในภายหลัง

มอพูดถึงผลตรวจ คุณนายเฟิงได้ยินก็กังวลไม่หยุด

"อะไรกันไม่ได้รักษาอย่างทันทีเลยหรอ?"

เธอน้ำเสียงเคร่งขรึม ยังไม่ทันได้ตอบกลับ มั่วหลีที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูก็พูดออกมาอย่างฉับพลัน

"เป็นคุณนายรองที่ไม่ให้เราเคลื่อนย้ายคุณผู้ชาย เลยพลาดการรักษาอย่างทันท่วงทีไป!"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ มองไปที่มั่วหลีอย่างตกตะลึง

มั่วหลีสังเกตได้ถึงสายตาที่กู้ฉางฉิงมองมา ก็หลุบตาลงไม่สบตาเธอ

แต่เวลานี้ เสียงตวาดอย่างรุนแรงของคุณนายเฟิงก็ดังขึ้นในห้อง

"กู้ฉางซิน!"

กู้ฉางฉิงก็ใจสั่น ไม่สามารถสนใจมั่วหลีได้ หันไปอธิบายทันทีว่า : "แม่ เรื่อง……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือก็ปะทะเข้ากับหน้า อีกทั้งแรงยังหนักกว่าเมื่อกี้นี้

ก็พบว่าแก้มขาวๆสองข้างของกู้ฉางฉิงปูดบวมขึ้นมา เผยให้เห็นรอยนิ้วทั้งห้าบนใบหน้าอย่างชัดเจน มุมปากก็มีเลือดออกซิบๆ

"นังสารเลว เฟิงจิ่งเหยาทำดีกับแกทุกวัน คิดไม่ถึงว่าแกจะใจดำอำมหิตอยากจะฆ่าเขาเช่นนี้ เอาคนมา ไล่นังสารเลวนี่ออกไป!"

คุณนายเฟิงจ้องมองกู้ฉางฉิง แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

"พี่สะใภ้ แค่ไล่ออกไปมันไม่เบาไปหรอ นี่คือเธอต้องการจะฆ่าเขาเลยนะ!"

เฟิงจิ้งหยวนเห็นท่าทางที่จนตรอกของกู้ฉางฉิง สายตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น : "ฉันว่าผู้หญิงชั่วๆอย่างนี้ต้องส่งไปที่สถานีตำรวจ ไม่ให้ออกมาได้เลยตลอดชีวิต!"

กู้ฉางฉิงได้ยิน สั่นเบาๆไปทั้งตัว

ทว่าคุณนายเฟิงไม่ได้สนใจ พูดน้ำเสียงไม่พอใจว่า

"ฉันคิดดูแล้ว เกรงว่าจิ่งเหยาตื่นขึ้นมา จะเอะอะโวยวายกับเรา"

เธอพูดจบ ก็จ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างดุร้าย ก็ตะโกนอย่างอารมณ์เสียอีกครั้ง : "พ่อบ้าน ยังไม่ให้คนมาไล่ออกไปอีก!"

พ่อบ้านตกตะลึง สติกลับมา เดินไปข้างๆกู้ฉางฉิงอย่างรู้สึกผิด

"คุณนายรอง ขอโทษด้วย"

เขาจับกู้ฉางฉิง ต้องการจะพาเธอออกไป

กู้ฉางฉิงไม่อยากออกไป จึงขัดขืนดิ้นรน : "แม่ คุณฟังฉันอธิบายหน่อย ฉันไม่ได้จะทำร้ายจิ่งเหยานะ"

คุณนายเฟิงไม่ได้สนใจเธอเลย

"ยังไม่รีบเอาออกไป ถ้ากระทบต่อการพักผ่อนของคุณชาย พวกคุณก็ต้องออกไปด้วย!"

เธอด่าพ่อบ้านและคนอื่นๆด้วยสีหน้าที่โกรธเดือดดาล

พ่อบ้านสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ข้างๆทันที ให้พวกเขามาช่วย

ท้ายที่สุด กู้ฉางฉิงก็ถูกพวกเขาช่วยกันจับแล้วพาออกไป

ตอนเดินไป กู้ฉางฉิงก็มองมั่วหลีอย่างไม่ยินยอม

แม้มั่วหลีจะสังเกตเห็นดวงตาของเธอ ทว่าก็ไม่สนใจ

หลังจากจัดการกู้ฉางฉิงแล้ว คุณนายเฟิงก็ไล่ช่างไฟที่รับผิดชอบดูแลสวนออก

เรื่องเหล่านี้กู้ฉางฉิงไม่รู้

หลังเธอถูกพ่อบ้านส่งออกไปจากตระกูลเฟิง ก็ขอร้องให้พ่อบ้านให้เธอเข้าไป

"พ่อบ้าน คุณให้ฉันเข้าไปได้ไหม? ฉะนไม่เข้าไปบ้านใหม่ก็ได้ จะรออยู่ด้านนอก ฉันอยากรอจิ่งเหยาตื่นขึ้นมา"

พ่อบ้านมองไปที่กู้ฉางฉิงที่พยายามขอร้องอย่างเต็มที่ ก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

"คุณนายรอง ฉันฝ่าฝืนคำสั่งของคุณนายไม่ได้หรอก คุณไปหาที่อยู่ก่อนเถอะ รอคุณชายตื่นขึ้นมา ดูว่าคุณชายจะจัดการอย่างไร"

เขาพูดจบ ก็ขอโทษกู้ฉางฉิง แล้วก็ปิดประตูใหญ่

กู้ฉางฉิงมองประตูใหญ่ที่ปิดแน่น ในใจก็น้อยใจและเป็นทุกข์ขึ้นมาอย่างฉับพลัน