สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 326

กู้ฉางฉิงไม่ได้สังเกตแววตาที่เปลี่ยนไปของเธอ พอเปิดประตูก็เห็นมู่เฉาเกอ ถามอย่างปหลาดใจ

"คุณมู่มีอะไรหรือเปล่า?"

มู่เฉาเกอดึงสติกลับมา กดความโกรธนั่นเอาไว้ในใจ กระตุกมุมปากแล้วตอบกลับ "ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เลยมาถามพวกเธอว่าโอเคกันไหม? ฉันจองร้านอาหารไว้แล้วน่ะ"

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น พูดออกไปอย่างเกรงใจ "เอ่อ….รบกวนคุณกู้รอสักครู่นะคะ"

มู่เฉาเกอได่ยินแบบนั้น สายตาครึมขึ้น ทันใดนั้นก็แสร้งทำเป็นพยักหน้าไม่มีอะไร "โอเค จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะเข้าไปรอข้างใน?"

ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่กลับเดินตรงเข้ามาในห้องของกู้ฉางฉิงแล้ว

กู้ฉางฉิงหันไปมองการกระทำของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ถือว่าเป็นการรับแขก

"งั้นรบกวนคุณมู่รอที่นี่สักครู่ ฉันกับเฟิงจิ่งเหยาขอตัวเปลี่ยนชุดแล้วจะออกมา"

เธอพูดจบ หมุนตัวเดินเข้าห้องไป

มู่เฉาเกอมองเงาที่หายไปในห้อง สายตาสั่นระริก

ในห้อง เฟิงจิ่งเหยาเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เขาเห็นกู้ฉางฉิงกลับเข้ามา ถามออกไปว่า "เฉาเกอเสร็จแล้วหรอ?"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า "อืม มู่เฉาเกอน่ะ อยู่ข้างหน้ารอพวกเราไปร้านอาหารด้วยกัน"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้ารับรู้ จะมุ่งออกไปข้างหน้า

"งั้นฉันออกไปก่อน เธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ถามมานะ"

กู้ฉางฉิงรับรู้

หลังจากนั้นสิบนาที กู้ฉางฉิงจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วเดินออกมา ในห้องรับแขก เฟิงจิ่งเหยากับมู่เฉาเกอคุยไปยิ้มไป รู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากนั้นทั้งสามก็พาผู้ช่วยและมั่วหลีตรงไปยังภัตตาคาร

ภัตตาคารก็เป็นกิจการของมู่ซือกรุ๊ปเช่นกัน

ภายใต้บรรยากาศที่มู่เฉาเกอพยายามปรับให้เข้ากันนั้น ทุกคนก็สนุกสนานร่าเริง

ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่มู่เฉาเกอก็พูดเสนอให้ไปเดินเล่นรอบๆเพื่อที่จะได้มีเวลาพูดคุยกับเฟิงจิ่งเหยา

"ไม่เป็นไร วันนี้รบกวนคุณมามากแล้ว ฉันก็มาที่นี่หลายครั้งแล้ว พอจะพาฉางซินไปเดินเล่นได้แล้วล่ะ เธอไปพักผ่อนเถอะ"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของมู่เฉาเกอ จึงปฏิเสธออกไป

มู่เฉาเกอได้ยินคำปฏิเสธ รอยยิ้มบนใบหน้าค้างเติ่ง

ถึงแม้เธอจะไม่ยอมแต่ในเมื่อเขาก็พูดแบบนี้แล้ว ถ้าเธอยังยืนยันที่จะไปมีแต่ทำให้เฟิงจิ่งเหยาจับได้

"อ่อค่ะ…งั้นฉันกลับก่อนนะคะ"

เธอดึงมุมปากตอบกลับ

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า พูดกำชับออกไปว่า "กลับดีๆนะ"

มู่เฉาเกอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเหยเก

มั่วหลีมองใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความสะใจ

แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ถูกคำพูดของเฟิงจิ่งเหยาแช่แข็งเอาไว้

"มั่วหลี เธอก็กลับโรงแรมได้เลย"

มั่วหลีนิ่งอึ้งไป มีปฏิกิริยาไม่ยอมที่จะไป พูดโน้มน้าว "คุณชาย ให้ฉันไปกับท่านเถอะ อย่างไรซะที่นี่ก็ไม่ใช่ปักกิ่ง ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรขึ้นมาฉันจะได้ปกป้องท่านได้"

กู้ฉางฉิงได้ยินประโยคนั้น รู้สึกว่ามั่วหลีพูดถูก

ยิ่งเมื่อไม่กี่วันก่อนมู่เฉาเกอยังถูกลักพาตัวเพราะพวกเขาอีก ยิ่งทำให้เธอไม่วางใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะพูดโน้มน้าวด้วย เฟิงจิ่งเหยาก็บอกปฏิเสธอีกครั้ง

"ไม่ต้องหรอก เธอกลับไปเถอะ"

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจมั่วหลี ลากกู้ฉางฉิงหายลับเข้าไปในกลุ่มคน

มั่วหลีมองแผ่นหลังของพวกเขา กระทืบเท้าอย่างขัดใจ

ในขณะเดียวกันไฟโทสะก็ลุกโชนในใจ

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่คุณชายทิ้งเขาไว้ก็เพื่อพายัยผู้หญิงชั่วอย่างกู้ฉางฉิงไปเดท!

เรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ