สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 52

กู้ฉางซินไปยังห้องบรรพบุรุษด้วยตนเอง

สาวใช้วัยกลางคนสองสามคนได้รับคำสั่งให้ตามมา จับกดกู้ฉางซิน และพูดว่า "คุกเข่าลง!"

กู้ฉางฉิงสบัดมือของพวกเขาออกไป และคุกเข่าลงเอง

แก้มขาวอมชมพูนั้นเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและดื้อรั้น

สาวใช้เหล่านั้นตะคอกอย่างเย็นชาออกมาทีละคน

ประตูบานใหญ่ถูกปิดลงพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด

สายลมอันหนาวเย็นได้พัดลอดเข้ามา......

กู้ฉางฉิงมองขึ้นไปก็มองเห็นแสงไฟอันริบหรี่

ป้ายบรรพชนสีดำสลักสีทองนับสิบวางเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียงรายเป็นแถวต่อหน้าเธอ

กู้ฉางฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุก

นาทีแล้วนาทีเล่าผ่านไป และเมื่อเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า ทันใดนั้นก็มีเสียงแหลม ๆ ดังขึ้น และประตูใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเธอก็เปิดออก

กู้ฉางฉิงสะดุ้งตกใจและจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ

เธอหันหลังกลับไปมอง ก็ได้เห็นสาวใช้คนหนึ่งแอบเอาเบาะรองนั่งมาให้

กู้ฉางฉิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

สาวใช้คนนั้นวิ่งกระย่องกระแย่งมาหาเธอ พลางมองออกไปด้านนอกอย่างหวาดกลัว

"คุณนายรอง คุณชายให้ดิฉันเอาเบาะรองมาให้ คุณนายรีบรองไว้เถอะค่ะ"

กู้ฉางฉิงชะงักไป รู้สึกปลาบปลื้มอยู่ในใจ

ใบหน้าของสาวใช้แสดงออกถึงการให้กำลังใจ "พื้นที่นี่ทั้งเย็นทั้งแข็ง คุณชายเป็นห่วงว่าคุณจะป่วยค่ะ"

กู้ฉางฉิงก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก เธอจึงรีบวางเบาะไว้ใต้ขา

เธอถูกกล่าวหาว่ามีความผิดตั้งแต่แรก

เฟิงจิ่งเหยาสามารถเชื่อในตัวเธอ แถมยังส่งเบาะรองเข้ามาให้ เธอรู้สึกตื้นตันใจจริง ๆ

พอคุกเข่าลงก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

ทันใดนั้นใบหน้าของกู้ฉางฉิงก็ซีดเซียว จนเธออดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากและไหลลงมา

กู้ฉางฉิงรีบฉีกกระชากเบาะรองนั่งออก

ยังไม่ทันไร สาวใช้อีกสองคนก็พุ่งมาจากประตูด้วยท่าทีแข็งกร้าวดุดัน

ทั้งสองคนจับแขนของกู้ฉางฉิงกดเธอไว้อย่างแน่น และกดเธอลงอย่างแรง

ที่ข้างในเบาะรองนั่งอันนี้ซ่อนเข็มเอาไว้!

"ปล่อยฉันนะ!"

กู้ฉางฉิงพยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่สองคนนั้นก็ไม่ปราณี

กู้ฉางฉิงรู้สึกผิดหวัง

เธอถูกคนอื่นวางแผนร้าย

ความเจ็บปวดทางร่างกายมันทิ่มแทงจนเธอเริ่มเวียนหัว

กู้ฉางฉิงกัดฟันอดกลั้นไว้สักพัก จากนั้นร่างกายของเธอก็อ่อนลง

คนใช้ทั้งสองเห็นเธอหมดสติไปก็ตกใจ

จึงรีบพากันวิ่งหนีออกไป

เฟิงจิ่งเหยารีบเร่งเดินเข้าไปที่ห้องบรรพบุรุษ

คิ้วของเขาขมวดมุ่นและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เขาผลักประตูใหญ่ห้องบรรพบุรุษออก แสงก็ทะลุเข้ามา

เมื่อเขามองเข้าไป เฟิงจิ่งเหยาก็เห็นกู้ฉางฉิงนอนหมดสติอยู่บนพื้น

"ฉางซิน!" เขารีบวิ่งเข้าไป นี่แค่เวลาไม่นาน เธอก็กลายเป็นสภาพแบบนี้ไปซะแล้ว

กู้ฉางฉิงถูกเขย่าตัวหลายครั้งกว่าจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาได้

"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?"

หายากที่ใบหน้าที่สงบอยู่เสมอของเฟิงจิ่งเหยาจะแสดงออกถึงความกังวล

เขามองสำรวจไปรอบ ๆ จนกระทั่งเห็นว่าที่หัวเข่าของเธอมีสิ่งผิดปกติ

ตรงนั้นมีเลือดไหลจนย้อมกระโปรงของเธอเป็นดวงสีแดง

เฟิงจิ่งเหยาสีหน้าไม่พอใจ เขาฉีกเบาะรองนั่นออกและพบว่ายังมีเข็มเงินอันเล็ก ๆ อยู่อีกนับสิบ

"คุณอดทนอีกหน่อยนะ"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ช่วยตรวจให้เธอหน่อย"

หมอไป๋มองไปบนเตียงก็เห็นกู้ฉางฉิงนอนอยู่ใบหน้าซีดเผือกด้วยความเจ็บปวด

"บาดแผลอยู่ที่หัวเข่า"

เฟิงจิ่งเหยาแจ้งบอก

วันนี้กู้ฉางฉิงสวมกระโปรงสีขาว ยังมีเข็มเงินสองสามเล่มส่องแสงสองวิบวับห้อยติดอยู่

สีหน้าของหมอไป๋แข็งขึ้นมาทันที เขารักษาคนมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่พบเจอวิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้

สมัยโบราณสตรีในวังหลวงล้วนใช้วิธีการแบบนี้เพื่อช่วงชิงความโปรดปราน

คิดไม่ถึงเลยว่าในสมัยปัจจุบันนี้ยังมีเรื่องแบบนี้อีก

หมอไป๋หายใจเข้าลึก "บาดแผลจากเข็มทิ่มมองไม่ค่อยออก ผมจะตรวจอาการคุณนายรองดูก่อน"

ในขณะที่พูด เขาก็หยิบอุปกรณ์ตรวจร่างกายจากกล่องยาและตรวจดูอาการบาดเจ็บที่หัวเข่าของกู้ฉางฉิงอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็ลองกดดูเบา ๆ

กู้ฉางฉิงส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวด

หมอไป๋ถอนหายใจ พูดว่า "มีเข็มสองสามเล่มเจาะฝังลึกอยู่ ผมจะเอาออกเดี๋ยวนี้ สองสามวันนี้ก็อย่าเพิ่งปล่อยให้คุณนายรองเดินเลยจะดีกว่า เกรงว่าจะมีอาการอักเสบขึ้นมา ซึ่งอาจทำร้ายกล้ามเนื้อและกระดูกในอนาคต

หมอไป๋พูดเสร็จก็เขียนใบสั่งยาให้กู้ฉางฉิงลงบนกระดาษ แล้วสั่งให้คนรับใช้ไปรับยากลับมา

เมื่อเสร็จแล้วเขาย้ำอีกว่า "หลังจากได้ยากลับมาแล้ว ให้คุณนายรองทานยาวันละสามครั้งหลังอาหาร ทานยาให้ตรงเวลา สองสามวันนี้ให้คุณนายพักผ่อนอยู่แต่บนเตียงก็พอ"

หมอไป๋อยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มานาน และเขาก็รู้ดีว่าจะถามอะไรและอะไรไม่ควรถาม

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ลาเฟิงจิ่งเหยากลับ

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า คนใช้ข้างกายรีบยกน้ำร้อนขึ้นมาให้

"รีบกินยาก่อนเถอะ"

เฟิงจิ่งเหยาพยุงร่างกู้ฉางฉิงขึ้นมา มือข้างหนึ่งป้อนยาให้เธอแล้วให้เธอค่อย ๆ จิบน้ำ

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้วกลืนยาลงไป

เธอกลัวการกินยาขมที่สุด แต่ตอนนี้ไม่กินไม่ได้แล้ว

เฟิงจิ่งเหยาคุ้นเคยกับการที่เห็นเธอเป็นคนมีชีวิตชีวา ในพริบตาต้องมาเห็นเธอในสภาพที่เจ็บป่วยอ่อนแอ ในใจก็ร้อนลุ่มด้วยความโกรธโดยไม่มีสาเหตุ

พอรอจนกู้ฉางฉิงนอนหลับแล้ว เฟิงจิ่งเหยาจึงเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง