สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 93

กู้ฉางชิงมองลู่ซือยวี่ที่กำลังจากไปและนึกถึงคำพูดของเธอ ในใจรู้สึกกระวนกระวาย

เธอขมวดคิ้วและยังไม่ทันคิดว่าเกิดอะไรขึ้น คำถากถางของคุณนายเฟิงก็ดังขึ้นในหัว

“กู้ฉางซิน พอใจแกหรือยัง?”

กู้ฉางชิงถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินแบบนี้

เธออยากพูดบางสิ่งแต่คุณนายเฟิงไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดเลยแถมพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีอีกว่า: “อย่าคิดว่าแกยุยงให้จิงเหยาไล่ซือยวี่ออกไปได้แล้วฉันจะมองแกเปลี่ยนไป ในสายตาฉันแกไม่มีวันสู้ซือยวี่ได้!”

เธอพูดจบก็จ้องกู้ฉางชิงอย่างเกรี้ยวโกรธแล้วเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันมามอง

สาวใช้เห็นเช่นนี้ก็ทำเสียงหึออกมาเบาๆจากนั้นเดินตามคุณนายเฟิงเข้าบ้านไป

กู้ฉางชิงมองพวกเขาและหัวเราะออกมา

เรื่องที่ลู่ซือยวี่ต้องออกจากบ้าน พวกเขาบอกเป็นความผิดของเธอ?

แต่มันเกี่ยวข้องกับเธอตรงไหน ทั้งหมดก็เป็นการตัดสินใจของเฟิงจิงเหยา เธอเองก็เพิ่งรู้เรื่องราวเมื่อเช้านี้

คงเพราะไม่กล้าบ่นว่าต่อหน้าเฟิงจิงเหยา จึงมาหาที่ลงระบายแทน

เมื่อเธอคิดแบบนี้ ในใจก็ปล่อยโล่งและมุ่งหน้าไปบริษัท

จะว่าไปวันนี้ลู่ซือยวี่ไม่เข้าบริษัทก็คงเป็นอีกวันที่เงียบสงบ

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน กู้ฉางชิงกลับถึงบ้านกำลังจะเข้าไปห้องอาบน้ำก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างนอก

“ถอยไปนะ!”

เฟิงจิ้งหยวนพูดต่อว่าผู้ดูแลบ้าน

“คุณหนูห้า ไม่ควรเข้าไปนะคะคุณนายรองกำลังอาบน้ำและอีกอย่างก็เป็นของนอนของคุณชายอีก”

ผู้ดูแลบ้านยืนขวางและพูดอย่างสุภาพ

“เหอะ นังช่างหน้าด้านเนอะทำให้ซือยวี่ต้องย้ายออกจากบ้านแล้วยังมีหน้ามามีความสุขอยู่แบบนี้!”

เฟิงจิ้งหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของผู้ดูแลบ้านเลย คิดแต่จะแก้แค้นให้เพื่อน

“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ถอยไป ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!”

เธอขมวดคิ้วและต่อว่าผู้ดูแลบ้าน: “อย่าลืมสิ! แกก็เป็นแค่คนใช้ของบ้านนี้ มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน ถ้ายังไม่ถอยไป คืนนี้ฉันให้จิงเหยาไล่แกออกแน่!”

ผู้ดูแลบ้านได้ยินเช่นนี้ มองไปที่เฟิงจิ้งหยวนอย่างเย็นชา ดูไม่ออกว่าสุขหรือทุกข์และตอบกลับอย่างเย็นชา:” ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องให้คุณหนูห้าเสียน้ำลายเปล่าๆแล้วหล่ะ”

พูดมาขนาดนี้ก็ปล่อยให้เฟิงจิ้งหยวนไปบอกเถอะ

เฟิงจิ้งหยวนเข้าใจถึงความหมายของคำรู้สึกโกรธมากจนหน้าแดงไปหมด

ในขณะที่เธอกำลังจะสวนกลับอีกคำ กู้ฉางชิงก็เดินออกมาจากห้อง

“เอะอะโวยวาย มีเรื่องอะไรกัน?”

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินการโต้เถียงเมื่อกี้จึงตำหนิและถามออกมา

จากนั้นก็หันไปสังเกตเห็นเฟิงจิ้งหยวนจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า: “เอ้ะ คุณอาเล็ก ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เฟิงจิ้งหยวนเห็นท่าทางเธอทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง: “ฉันมาทำไม แกไม่รู้จริงๆหรอ? ฉันขอเตือนให้แกไปพาซือยวี่กลับมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันไม่จบกับแกแน่!”

กู้ฉางชิงเลิกขมวดคิ้ว และดูออกท่าทางของเธอมาเพราะเกี่ยวข้องกับลู่ซือยวี่

“เรื่องนี้ฉันต้องขอโทษด้วย มันเป็นการตัดสินใจของจิงเหยา ถ้าฉันไปพาคนกลับมาก็คงเป็นการหักหน้าจิงเหยา”

เฟิงจิงเหยาฟังคำยุยงของเธอ ไม่ใช่โกรธเพราะเรื่องนี้เรื่องเดียว

“โกหกทั้งเพ ใครๆก็รู้ว่าจิงเหยาไล่ซือยวี่ออกจากบ้านก็เป็นเพราะคำยุยงของแก กู้ฉางซิน แกมันตัวอิจฉา อิจฉาที่แม่รักและเอ็นดูซื่อยวี่มากกว่า แกกลัวจะโดนแทนที่ ฉันจะบอกให้ ต่อให้แกอิจฉาไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะแกมันคนนอก แต่ซือยวี่เป็นคนในบ้านของพวกเรา!”

เธอชี้หน้าต่อว่ากู้ฉางชิงอย่างดุเดือน จนกู้ฉางชิงทนฟังไม่ไหว

“ใช่ค่ะ คุณอาเล็กพูดถูก ในสายตาพวกคุณฉันเป็นแค่คนนอก แต่จิงเหยาปกป้องฉัน แล้วคุณจะทำไม?”

เธอพูดอย่างเย็นชา หัวเราะและมองไปที่เฟิงจิ้งหยวน: “อีกอย่าง ถ้าฉันเป็นคนไล่น้องซือยวี่ออกจากบ้านจริง คุณอาคิดว่าหลังจากที่ฉันพยายามไล่คนออกจากบ้านไปได้แล้ว ฉันจะตามเขากลับมาอีกงั้นหรอ? คุณอาเล็กอย่ามาพูดตลกจะดีกว่า!”

“แก——“

เฟิงจิ้งหยวนตกใจอึ้ง จ้องมองเธอเป็นเวลานานและพูดอะไรไม่ออก

”ฉันทำไมหรอ?”

กู้ฉางชิงเลิกขมวดคิ้วทำหน้าตาเฉยๆ