สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 517

ตอนหร่วนซิงหว่านฟื้น รู้สึกตรงหน้าเลือนราง ฉากไม่คุ้นเคยสุดขีด

เธออยากนั่งขึ้นมา แต่รู้สึกทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ เลย

ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่เสียงก็เปล่งออกมาไม่ได้

ในขณะนี้ นอกประตูก็เกิดเสียงเคลื่อนไหวดังเข้ามา

หร่วนซิงหว่านรีบหลับตาลง

ประตูถูกเปิดออก มีบางคนเดินเข้ามา เธอได้ยินเสียงท่านใหญ่โจวคนแรก "เธอจะฟื้นเมื่อไร"

โจงเสียนพูดเรียบๆ "ยาไม่แรง คงใกล้แล้ว"

ท่านใหญ่โจวหัวเราะเยาะ "คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีสักวันที่จะต้องอ้อมขนาดนี้เพื่อพาเธอกลับมา"

"ทั้งหมดนี่ก็ต้องขอบคุณลูกชายแสนดีของคุณไม่ใช่เหรอ"

ท่านใหญ่โจวไม่พอใจ "ทำไมเธอต้องโยงไปเรื่องนี้อีก"

"ฉันพูดตรงไหนผิดหรือไง"

"เธอมัน......ช่างเถอะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอ พูดไม่ถึงสองประโยคก็ขุดเรื่องเก่า"

โจงเสียนมองหร่วนซิงหว่านที่หลับสนิทบนเตียง มุมปากยกขึ้น "คราวนี้ฉันจะดูสิว่า โจวฉือเซินจะทุ่มเทได้แค่ไหนเพื่อเธอ"

ท่านใหญ่โจวพูดเสียงเข้ม "ทำตามแผน เธอห้ามก่อปัญหาอะไร ไปท้าทายเขาไม่ใช่เรื่องที่ดี"

โจงเสียนสองมือกอดอก "สิ่งที่คุณต้องการคือโจวซื่อกรุ๊ป แน่นอนว่าฉันก็มีสิ่งที่ฉันต้องการเหมือนกัน"

"ไม่ว่ายังไง ก็ค่อยๆ ไปทีละขั้นตอน"

หยุดชะงักไป ท่านใหญ่โจวก็พูดขึ้นอีก "เสิ่นจื่อซียังอยู่ข้างล่าง ฉันไปก่อนนะ เขาจะได้ไม่สงสัย"

พูดจบ เขาก็ถือไม้เท้าเดินจากไป

หลังจากเขาออกไปแล้ว โจงเสียนก็พูดขึ้นอีก "ดูท่าแล้วอีกสักพักเธอคงจะตื่น กลับไปเถอะ"

ขนตาหร่วนซิงหว่านสั่นเล็กน้อย ยังมีใครอยู่อีก?

ไม่ได้ยินคำตอบ มีแค่เสียงโจงเสียนดังขึ้นต่อ "ลูกไม่ต้องรู้สึกผิด พวกเขาติดหนี้ลูกตั้งแต่แรก ตอนนี้แม่แค่เอาทุกอย่างที่เป็นของลูกคืนกลับมาก็เท่านั้น ตราบใดที่โจวฉือเซินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อีกไม่นานเธอก็จะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย"

ผ่านไปนานมาก เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นอย่างหดหู่ "ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ"

โจงเสียนพูด "สถานการณ์ในช่วงนี้ลูกยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ โจวฉือเซินตั้งใจจะปล่อยพวกเรา ปล่อยตระกูลโจวไปไหม? ถึงเขาจะเรียกลูกว่าพี่ใหญ่ แต่ในใจเคารพลูกจริงๆ ไหม? จู้นเหนียน แม่รู้ว่าโจวซื่อกรุ๊ปไม่สำคัญสำหรับลูก แต่บางเรื่องก็ต้องควบคุมไว้ในมือ ถึงจะมีสิทธิพูด"

โจวจู้นเหนียนเงียบ ไม่เปล่งเสียง

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจงเสียนก็พูดต่อ "แม่แค่หวังว่าหลังจากแม่ตายไป ลูกจะไม่ต้องใช้ชีวิตด้วยการพึ่งการให้ทานและความเมตตาจากใคร แม่อยากให้พวกเขามาขอร้องลูก จู้นเหนียน ลูกเข้าใจไหม?"

โจวจู้นเหนียนพูด "แม่ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้หรอกครับ หลังจากแม่ร้อยปี ผมเรียกร้องสิ่งเหล่านี้ไปมันจะมีประโยชน์อะไร"

"ลูกคิดว่าเดือนนี้โจวฉือเซินใช้วิธีการแข็งกร้าวขนาดนั้นเพื่อปราบปรามตระกูลโจวไปทำไม ถึงตอนนั้นแม้แต่พ่อของลูกก็จะถูกบีบให้ไม่เหลือคนที่ใช้การได้เลย นั่นเพราะเขาตั้งใจจะเอาชีวิตแม่"

"ฉือเซินเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"ไม่เหรอ?" โจงเสียนเปล่งเสียงหัวเราะ เหลือบมองหร่วนซิงหว่านที่นอนบนเตียง "ตอนนั้นแม่อยากให้พวกมันสองแม่ลูกตายด้วยกัน ปัญหาภายหลังจะได้หมดสิ้นไป ไม่คิดว่าเธอจะโชคดี รอดมาได้ ไอ้โจวฉือเซินนั่น แม่มองมันทะลุมากกว่าลูก ลูกคิดว่าแม่ตายไปแล้ว มันจะเก็บลูกไว้ รอให้ลูกหาโอกาสมาแก้แค้นไหม ถึงลูกจะไม่เคยคิดแบบนี้ก็ตาม เพื่อปกป้องชีวิตของตัวเอง มันกำจัดลูกแน่"

โจงเสียนพูด "ระหว่างตระกูลโจวกับมัน รอดชีวิตได้แค่คนเดียว"

พูดจบ โจงเสียนก็หันร่างเดินจากไป

หลังจากเสียงฝีเท้าผ่านไป ภายในห้องก็เงียบอีกครั้ง