สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 113

หยางเจียวเจียวได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่งหลังจากที่หลี่อ๋างออกไปได้ไม่นาน บอกว่าคืนนี้มีปารตี้ ล้วนแต่เป็นบอสใหญ่ที่มีเงินทั้งนั้น ถามเธอว่าจะไปไหม

เหตุผลที่หยางเจียวเจียวอยู่กับหลี่อ๋างก็ไม่ใช่รักแท้อะไร แต่เพราะเขาซื้อกระเป๋า เสื้อผ้าและของขวัญให้เธอได้ก็แค่นั้น แต่เรื่องซื้อบ้านวันนี้เธอก็มองออกแล้วว่า หลี่อ๋างก็มีเงินแค่นั้น

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เธอโมโหขนาดนั้น เธอยิ่งไม่พอใจหลี่อ๋างมากขึ้นกว่าเดิม

สิ่งที่เธอคิดก็คือ ถ้าเธอสามารถหาคนที่รวยกว่าเขาได้ เธอก็จะเตะหลี่อ๋างออกไปทันที

หลังจากเข้าไปในห้อง เธอพึ่งจะเห็นเป้าหมายคนหนึ่ง หยิบแก้มไวน์แล้วไปนั่งลง พูดคุยกันไม่กี่ประโยคชายแก่คนนั้นก็เริ่มลงไม้ลงมือแล้ว หยางเจียวเจียวขยับไปพิงบนตัวชายแก่คนนั้น

และในตอนนี้เอง จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก มีผู้หญิงสองสามคนพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรง หนึ่งในนั้นดึงผมของหยางเจียวเจียวและลากเธอลงไปที่พื้น

แน่นอนว่าหยางเจียวเจียวก็ไม่มีทางรอให้ตัวเองถูกตบอยู่ที่นั่น ดึงกันไปดึกกันมาสองสามที จากนั้นก็กุมหัวออกมาจากห้อง

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปล่อยเธอไปแบบนั้น เธอไล่ตามออกไป แล้วก็เพราะว่าโมโหกับการโต้ตอบเมื่อกี้ของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะลงไม้ลงมือ

"อีจิ้งจอกไร้ยางอาย อีกระหรี่ อีแรด กล้ามาอ่อนผู้ชายของกู กูจะตบมึงให้ตาย!"

"อายุแค่นี้เอาแต่คิดจะเป็นชู้ หาผัวรวย มึงอยากจะสบายนักใช่ไหม วันนี้กูจะทำให้มึงสมหวังเอง!"

หยางเจียวเจียวกุมหัวของตัวเองแล้วตะโกน "ฉันไม่ใช่ ฉันเปล่า! พวกคุณจำผิดคนแล้ว!"

"อ้อ ไม่ยอมรับใช่ไหม พวกกูเห็นกับตาว่ามึงนอนอยู่บนตัวเขาหยังกับไม่มีกระดูก ได้กลิ่นกระหรี่ที่ฉุนออกมาจากตัวมึงกูยังกระดากจมูก ยังไม่ยอมรับอีก"

ท่ามกลางฝูงชน หยางเจียวเจียวยังคงตะโกนแก้ตัว

เธอรู้สึกว่าคนพวกนี้ดูก็รู้ว่ามาจับชู้ ต้องมีคนวางแผนไว้อยู่แล้วแน่ๆ และวันนี้เธอก็พึ่งจะรู้จักชายแก่คนนั้น พวกเธอจับผิดคนแล้วแน่ๆ

และไม่ไกล หลี่อ๋างได้ยินเลียงของหยางเจียวเจียว สีหน้าของเขาก็แย่ลงเรื่อยๆ

ในตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าหยางเจียวเจียวไปเอาแรงมาจากไหน เธอผลักพวกเธอออกแล้ววิ่งออกมาจากฝูงชนอีกครั้ง

วิ่งมาได้สองสามก้าว เธอก็เห็นหลี่อ๋าง สายตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งเข้ามากอดแขนเขาราวกับเห็นที่พึ่ง "ที่รัก คุณอยู่ที่นี่ดีมากเลย คุณช่วยฉันอธิบายให้พวกเธอฟังหน่อยสิ!"

พูดจบ หยางเจียวเจียวก็หันหน้าไปมองกลุ่มผู้หญิงพวกนั้น ในที่สุดก็มีความมั่นใจขึ้นมา "ดูเอาไว้ นี่คือแฟนของฉัน! ฉันไม่ใช่ชู้ที่พวกเธอพูดกัน!"

แต่หยางเจียวเจียวลืมคิดไปว่า ตอนนี้ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิงแล้วยังเปื้อนเลือด เสื้อผ้าก็ขาดหลุดลุ่ย มันทำให้เธอดูเหมือนคนบ้า

หลี่อ๋างรู้สึกอับอายจนถึงขีดสุด คิดได้ว่าโจวฉือเซินและเฉินเหอยืนอยู่ข้างๆ เขาทำอะไรไม่ได้

หญิงที่มาจับชู้คนนั้นก็พูดว่า "อ๋อ มึงมีแฟนยังมาอ่อยผัวคนอื่น ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำแล้วมันคืออะไร" พูดจบก็มองไปที่หลี่อ๋าง "แฟนของนายกำลังจะนอกใจนาย นายยังจะปกป้องอยู่เหรอ"

หยางเจียวเจียวรีบพูดว่า "ที่รัก คุณอย่าไปฟังพวกเธอพูดเหลวไหล วันนี้ฉันมาเที่ยวกับเพื่อนๆ ใครจะรู้ว่าจู่ๆพวกเธอก็พุ่งเข้ามา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเธอกำลังพูดอะไร..."

ทันใดนั้น ท่ามกลางฝูงชนก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาข้างหน้าและถามว่า "หลี่อ๋าง นายจริงๆด้วย ช่วงก่อนได้ยินว่านายนอกใจซานซาน เลิกกับซานซานไปแล้วฉันยังไม่เชื่อ พวกนายคบกันมาตั้งหลายปี คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องจริง"

พูดจบ เขาก็เหลือบไปมองหยางเจียวเจียวที่อยู่ข้างๆแล้วทำสีหน้าดูถูก "วิสัยทัศน์ของนายแย่ไปรึเปล่า นอกใจไปคบกับผู้หญิงแบบนี้"

ด้านหนึ่งเกี่ยวข้องกับหัวหน้าและงานในอนาคตของเขา อีกด้านหนึ่งคือเพื่อนเก่าที่มีความเกี่ยวข้องกับสังคมในชีวิต หลี่อ๋างรีบตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาเอาแขนออกจากอ้อมแขนของหยางเจียวเจียว "ผมไม่รู้จักเธอ"

หยางเจียวเจียวเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง "หลี่อ๋าง คุณหมายความว่าอะไร!"

สีหน้าของหลี่อ๋างแย่ลง "คุณไปเล่นชู้กับคนอื่นอย่างไร้ยางอาย มันเกี่ยวอะไรกับผม ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนยังดีอยู่ คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีผม"

มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากฝูงชน ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังหัวเราะหลี่อ๋างหรือกำลังหัวเราะหยางเจียวเจียวกันแน่

มีคนพูดว่า "คราวนี้สนุกล่ะ แฟนเธอบอกว่าไม่รู้จักเธอ"

"ถ้าเป็นฉันฉันก็จะบอกว่าไม่รู้จักเหมือนกัน ใครจะอยากอับอายขายขี้หน้าแบบนี้ แฟนของตัวเองนอกใจยังไม่พอ แล้วยังอยากเกาะคนรวย อี๋ๆๆ ไม่รู้ว่าจะสกปรกแค่ไหน"