สรุปเนื้อหา บทที่ 135 ที่นี่มีใครตั้งกฎไหมว่าผมมาไม่ได้ – สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว โดย สายฝน
บท บทที่ 135 ที่นี่มีใครตั้งกฎไหมว่าผมมาไม่ได้ ของ สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สายฝน อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
หร่วนซิงหว่านดูซุปปลาที่อยู่ในถังเก็บความร้อน มองออกไปนอกหน้าต่างโดยสัญชาตญาณ
ถึงแม้พายุฝนยังคงตกอยู่ แต่เธอกลับรู้สึกว่าจิตใจสงบลงแล้วไม่น้อย
คนที่ใส่ผักคาวทองในซุปปลาไม่มีมากนัก แต่หลังจากที่เธอกลับมาจากถนนอานเฉียวแล้ว ทุกครั้งที่ป้าจางทำซุปปลาก็จะใส่เข้าไป
และก็คือว่า ถ้าเมื่อกี้เธอเดาไม่ผิด สิ่งนี้น่าจะส่งมาจากคฤหาสน์ซิงหูทางนั้น
เธอหยิบช้อนออกมา ดื่มซุปคำหนึ่ง รู้สึกกระเพาะอุ่นมาก ตัวเล็กที่อยู่ในท้องก็ไม่งี่เง่าอีกแล้ว
ซุปปลาถ้วยหนึ่งลงไปในท้อง หร่วนซิงหว่านทั้งคนกลับมามีพลังงานอีกแล้ว เธอนอนที่บนเตียงใหม่ จู่ๆ รู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยวและหมดหนทางขนาดนั้นแล้ว
เธอดูมือถือ ลังเลแล้วสักพัก คิดถึงโจวฉือเซินเคยบอกว่าห้ามโทรหาเขาตอนกลางคืน เพราะฉะนั้นจึงส่งข้อความให้: "ประธานโจว หลับหรือยัง"
โจวฉือเซินไม่ตอบกลับมาสักที น่าจะนอนหลับแล้ว
หร่วนซิงหว่านถอนหายใจคำหนึ่ง วางมือถือลง หลับตาลง
แต่ตอนที่เธอใกล้จะหลับแล้ว มือถือที่วางไว้บนหัวเตียงกลับสั่นแล้ว
เธอลืมตาขึ้นมาและรับสาย
อีกฝั่งของมือถือนั้น เสียงของโจวฉือเซินเหมือนกับเคยถูกน้ำฝนแช่ไว้อย่างนั้น มีความเหน็บหนาว: "มีเรื่องอะไร"
หร่วนซิงหว่านกัดริมฝีปากทีหนึ่ง เงียบแล้วครู่หนึ่งจึงพูดว่า: "ประธานโจว ฉันขอโทษจริงๆ"
"คำว่าขอโทษนี้สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เหรอ"
"...ไม่ได้"
"แล้วมันมีความหมายอะไร"
หร่วนซิงหว่านกำมือถือไว้ สนับมือเริ่มซีด: "ฉันรู้ว่าประธานโจวไม่ให้อภัยฉัน เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าฉันพูดอะไรก็เปลี่ยนแปลงผลไม่ได้ ถ้าประธานโจวคิดว่าด่าฉันสามารถทำให้คุณหายโกรธได้ คุณด่าตามใจได้เลย ฉันจะไม่ด่ากลับแน่นอน"
โจวฉือเซิน: "..."
เขาพูดอย่างเฉยเมย: "คุณคิดว่าผมว่างมากเหรอ โทรไปหาดึกขนาดนี้เพื่อที่จะด่าคุณงั้นเหรอ"
หร่วนซิงหว่านถามกลับเสียงเบา: "หรือว่าไม่ใช่เหรอ"
สงสัยโจวฉือเซินก็โมโหกับเธอจนนอนไม่หลับ ดังนั้นจึงโทรมาหาแหละมั้ง
โจวฉือเซินยิ้มแห้งคำหนึ่ง พูดอย่างไม่เกรงใจว่า: "มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมวางสายลงแล้ว"
"อ๊า?" ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชะงักครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "รบกวนประธานโจวช่วยขอบคุณป้าจางแทนฉันสำหรับซุปปลาให้หน่อย"
"แล้วอะไรอีก"
หร่วนซิงหว่านเงียบแล้วสักพักจึงพูดต่อว่า: "ฉันรู้ว่าฉันทำผิดสัญญาระหว่างเราสองคนแล้ว แต่ว่า... ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะถูกขังไว้ในบ้านตระกูลโจว แต่ฉันจะหาวิธีพ้นออกไปจากสถานการณ์ลำบากนี้แน่นอน จะไม่ให้เด็กที่อยู่ในท้องของฉันกลายเป็นภาระของคุณเด็ดขาด เพราะฉะนั้นฉันยังอยากจะขอประธานโจว ..."
โจวฉือเซินรู้สึกรำคาญ: "ที่คุณจะพูดก็คือเรื่องนี้?"
"ฉันรู้ว่าที่ฉันขอเรื่องแบบนี้ในเวลานี้มันไม่รู้ตัวมากเลย แต่ยังไงเขาก็เป็นชีวิตคนหนึ่ง ฉันไม่อยากทำให้เขาไม่สามารถมาอยู่บนโลกใบนี้ได้เพราะฉัน..."
ฟังเสียงสำลักและแหบเล็กน้อยของเธอ โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบางจากนั้นบอกว่า: "หร่วนซิงหว่าน ผมได้พูดอะไรแล้วหรือยัง คุณก็เริ่มกำกับและแสดงตนเองแล้ว"
หร่วนซิงหว่านพูดว่า: "ขอโทษ ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น..."
"พอแล้ว ผมจะนอนแล้ว"
"งั้นฉันก็ไม่กวนประธานโจวแล้ว"
พูดจบ หร่วนซิงหว่านวางสายลงอย่างประณีต
โจวฉือเซินฟังเสียงสายไม่ว่างที่ดังมาจากมือถือ หัวเราะแห้งๆ จนออกเสียง
...
หร่วนซิงหว่านอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลโจวหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทุกวันก็คือลงไปชั้นล่างทานข้าวตรงตามเวลา จากนั้นก็จะเดินเล่นในสวนดอกไม้กับโจวจู้นเหนียนด้วยกัน ตอนแรกเธอคิดจะไปหาคนใช้ขอผลไม้หน่อย แต่ยังไม่รอเธอเอ่ยปาก เวลาสี่ทุ่มของทุกวันก็จะมีคนส่งอาหารมื้อค่ำมาให้เธอ
หร่วนซิงหว่าน: "..."
โจวฉือเซินมองเธอด้วยหางตา: "กินดีด้วย"
"..."
ผู้ชายเลวเปิดปากทีไรไม่มีคำพูดดีๆ เลย
สองสามวันนี้ท้องของหร่วนซิงหว่านโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดมาก น้ำหนักก็ขึ้นแล้วด้วย หน้าก็กลมแล้วนิดหน่อย
อยู่ระยะเวลาสุดท้ายของการท้องแล้ว ไม่อ้วนขึ้นถึงแปลก
หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจผู้ชายใจร้ายคนนั้น แต่พอคิดถึงอย่างน้อยตัวเองก็มีเรื่องที่ต้องขอเขา ได้แต่อดทนแล้วอดทนอีก: "ประธานโจวมาทำไมเหรอ"
โจวฉือเซินมองไปที่ไกลๆ พูดอ่อนๆ ว่า: "ที่นี่มีใครตั้งกฎไหมว่าผมมาไม่ได้"
หร่วนซิงหว่านเงียบ อยู่ๆ ก็หัวเราะออกมา
โจวฉือเซินได้ยินเสียง หันหน้ากลับมา: "หัวเราะอะไร"
"ไม่มีอะไร"
หร่วนซิงหว่านดูเสาไฟฟ้าข้างหน้า เธอแค่รู้สึกว่าความกดดันและความน่าเบื่อที่วนเวียนอยู่ในใจของเธอนั้นเหมือนหายไปหมดแล้ว
เธอไม่ต้องคอยระมัดระวังไม่กล้าพูด และไม่ต้องมีระเบียบปล่อยให้คนดูถูกแล้ว
คนมักจะต้องประสบสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่าเดิม จึงจะสามารถเห็นว่าเหมือนของก่อนหน้านี้ก็ไม่แย่
โจวฉือเซินคนนี้ ถึงแม้คำพูดไม่น่าฟังเลย แต่พออยู่ในสถานที่อันกินคนไม่คายกระดูกอย่างตระกูลโจวนี้ เขากลับเป็นเหมือนหนามที่อยู่ๆ ก็โผล่ออกมา ทำเอาพวกเขาเกลียดจนคันฟัน อยากจะเอามือไปดึง แต่กลับทำให้ตัวเองมือเต็มด้วยเลือด
โจวฉือเซินหัวเราะออกเสียง ขี้เกียจไปสนใจเธอ
ลมกลางคืนพัดมาเป็นช่วงๆ หร่วนซิงรู้สึกหนาว ลุกขึ้นมาพูดว่า: "ประธานโจว ฉันจะกลับไปห้องนอนก่อนแล้ว"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว
เอาอีกแล้ว รวบรัดตัดจบในสามบทสุดท้าย ตัดทิ้งดื้อๆ ไม่เล่าว่าพี่กับพ่อพระเอกเป็นยังไง และตระกูลของหนิงหนิงเป็นไงกัน น้าชั่วของหนิงหนิงตายจริงไหม...