สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 137

ในโรงพยาบาล

จี้หรันเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นแม่ของตัวเองถือตะกร้าดอกไม้ตะกร้าหนึ่งเดินมาจากหน้าประตู เธอจึงถามออกมาว่า "ใครส่งมาคะ?"

สีหน้าของแม่จี้ดูไม่ดีอยู่บ้างและยังแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย "โจวฉือเซินส่งมาน่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จี้หรันจึงพูดด้วยประหลาดใจว่า "โจวฉือเซินเหรอ? แต่ว่าตระกูลโจวเคยส่งของขวัญมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมเขาถึง......"

"ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ มันเป็นของที่ส่งมาในชื่อของเขาคนเดียว"

จี้หรันก็ยิ่งมึนงง แต่ไหนแต่ไรมาโจวฉือเซินไม่เคยมีสีหน้าที่ดีกับครอบครัวของพวกเขาเลย แม้ว่าทั้งสองครอบครัวจะมีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวดองกันเป็นเครือญาติเพราะความสัมพันธ์ของโจวอานอานกับจี้หวยเจี้ยน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นคือความสัมพันธ์ของท่านใหญ่โจวเป็นคนเกี่ยวดองให้ ดังนั้นพวกเขากับโจวฉือเซินจึงเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟ

ในสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมโจวฉือเซินถึงส่งของขวัญมาให้เธอเป็นพิเศษเพราะว่าเธอคลอดลูกได้ล่ะ

แม่จี้พูดว่า "เขาต้องแต่งงานกับจืออี้ไม่ใช่เหรอ เป็นไปได้ไหมที่จืออี้จะให้เขาทำแบบนี้?"

จี้หรันส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า "จืออี้จะไปควบคุมความคิดของโจวฉือเซินได้ที่ไหนกันล่ะคะ"

จี้หรันยิ่งคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกมากขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเธอคิดมากเกินไป แต่เรื่องที่โจวฉือเซินส่งของขวัญมาให้เธอนี้อันที่จริงมันก็แปลกประหลาดไปเสียทุกตรงจริงๆ

ในตอนที่เธอคิดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่นั้น แม่จี้ก็พูดขึ้นมาอย่างฉับพลันว่า "หรันหรันดูนี่สิ มีการ์ดด้วยใบหนึ่ง"

"ให้หนูดูหน่อยค่ะ"

จี้หรันรับการ์ดมา แต่เมื่อเธอเปิดการ์ดและได้เห็นตัวหนังสือที่อยู่บนการ์ด ใบหน้าของเธอก็ซีดเซียวและสักพักก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว

แม่จี้เห็นเช่นนั้นจึงถามว่า "หรันหรันเกิดอะไรขึ้น ในการ์ดเขียนว่าอะไร?"

พอจี้หรันฟื้นคืนสติกลับมาแล้ว ก็รีบส่ายหน้าไปมา แล้วเอาการ์ดยัดเอาไว้ข้างหลัง "ไม่......ไม่มีอะไร ก็แค่คำอวยพรธรรมดาๆ เท่านั้นเองค่ะ"

ในเวลานั้นเอง เด็กน้อยก็ตื่นนอนแล้วและกำลังร้องไห้งอแงขึ้นมาพอดี แม่จี้จึงรีบไปหยอกล้อเด็กน้อยทันที

จี้หรันนั่งอยู่บนเตียง แม้ว่าภายในห้องจะเปิดแอร์อยู่ แต่เธอกลับรู้สึกว่าทุกส่วนของร่างกายเย็นเยือกไปหมด

เป็นไปไม่ได้ที่โจวฉือเซินจะเขียนคำคำนี้โดยไร้เหตุไร้ผล เขาจะต้อง...รู้แล้วว่าเรื่องที่หร่วนซิงหว่านตกน้ำเป็นฝีมือของเธอ

ด้วยอุปนิสัยของโจวฉือเซิน เขาจะไม่มีทางยุติเรื่องนี้ลงด้วยดีอย่างเด็ดขาด

……

ตอนที่รับประทานอาหารเช้าในวันรุ่งขึ้น ท่านใหญ่โจวมีท่าทางที่ประมาณว่ายังกลืนอะไรไม่ลง และทำหน้าตาเคร่งขรึมไม่พูดไม่จา

และสีหน้าของโจงเสียนยังคงเฉยเมย ในขณะที่โจวอานอานกำลังก้มศีรษะลง แม้แต่จะหายใจแรงก็ไม่กล้าทำ

มีเพียงโจวจู้นเหนียนเท่านั้นที่พูดออกมาว่า "ฉือเซินไม่ได้กลับมาหลายปีแล้ว ในเมื่อคราวนี้ได้กลับมาเสียที งั้นก็อยู่ที่นี่ให้นานๆ อีกสักพักเถอะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม้ว่าท่านใหญ่โจวจะไม่ได้พูดอะไร แต่เห็นด้วยชัดว่าสีหน้าของเขาดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

มุมปากของโจวฉือเซินกระตุกลง แล้วพูดอย่างช้าๆ ว่า " พอดีว่าช่วงนี้ที่บริษัทไม่มีเรื่องอะไร ไม่งั้นก็คงไม่ได้มีโอกาสเช่นนี้หรอกครับ"

เขาเพิ่งจะพูดจบ ท่านใหญ่โจวก็วางภาชนะรับประทานอาหารลงเสียงดังปัง แล้วกระทุ้งไม้เท้า เดินเข้าไปในห้องทำงาน

ไม่นานนัก โจงเสียนก็เช็ดปากและเดินจากไปด้วยเช่นกัน

เมื่อโจวอานอานเห็นอย่างนั้น ก็รีบตามขึ้นไปด้วยอีกคน

โจวจู้นเหนียนพูดว่า "ฉือเซิน นายกลับมาอยู่เป็นเพื่อนซิงหว่านหน่อยก็ดี เธออยู่ที่นี่คนเดียว ถึงอย่างไรก็ต้องรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง"

โจวฉือเซินชายตามองหร่วนซิงหว่านที่กำลังดื่มโจ๊กอยู่เงียบๆ ปราดหนึ่ง "งั้นเหรอ ผมคิดว่าเธอก็ดูสบายดีนี่ครับ"

โจวจู้นเหนียนยิ้มแย้ม ตบลงไปที่ไหล่ของโจวฉือเซิน แล้วหมุนรถเข็นไปที่สวนดอกไม้ "วันนี้อากาศดี ฉันจะออกไปเข็นรถเล่นสักหน่อย พวกนายคุยกันเถอะ"

ในความเป็นจริง หร่วนซิงหว่านก็ไม่มีอะไรต้องคุยกับโจวฉือเซินเหมือนกัน เธอยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่อีกสักสองปีนะ