สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 196

เมื่อคำพูดของหร่วนเฉินถูกเปล่งออกมา ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างก็แสดงท่าทางออกมาชัดเจน

อาการรู้สึกอึดอัดแทนคนอื่นของหร่วนซิงหว่านเริ่มทำงานอีกครั้ง รู้สึกอึดอัดไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ทว่าด้านโจวฉือเซินกลับนิ่งเฉยราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ทำเหมือนว่าคนที่พวกเขากำลังเพ่งเล็งไม่ใช่เขา

เมื่อเห็นภาพนี้ หร่วนซิงหว่าก็ยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากอย่างอดไม่ได้

ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใครอยากต้อนรับเขา แล้วเขาจะมาให้คนอื่นเหม็นขี้หน้าทำไม

น่ารำคาญจริงๆ

ในตอนที่โจวฉือเซินหยิบตะเกียบขึ้นมา จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็ยกถ้วยตรงหน้าเขาขึ้นมาเทน้ำมันลงในถ้วยเปล่าครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า "ประธานโจวลองชิมดูก่อน ถ้ากินไม่ได้จริงๆก็คงต้อง...."

"ใครบอกว่าผมกินไม่ได้"

พูดจบ โจวฉือเซินก็ยืนมือคีบผักเข้าปากอย่างไม่ลังเล

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้ว ในตอนที่ละสายตากลับมา ก็พบว่าคนที่เหลือต่างมองมาที่เธอ

"......."

เมื่อเห็นเธอหันมา ทุกคนต่างก็กระแอมไอ พากันละสายตาหนี บางคนก้มหน้าทานข้าว บางคนยกน้ำขึ้นดื่ม

หร่วนซิงหว่านเม้มปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้อธิบายอะไรออกมา

ช่างเถอะ ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ตอนนี้เธอทำได้แค่รีบทานข้าวมื้อนี้ให้เสร็จ ทุกคนจะได้กลับบ้านใครบ้านมัน

เงียบกันอยู่สักพัก ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดบทสนทนาเพื่อทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดและหายใจลำบากให้พังทลายลง

หลังจากทานเสร็จ เพ้ยซานซานก็เป็นฝ่ายอาสาล้างจานเอง ในตอนที่เฉิงเว่ยออกตัวขอช่วยเธอ เพ้ยซานซานก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันล้างกับDanielสองคนก็พอแล้ว นายไป...."

เพ้ยซานซานพูดพลางส่งซิกให้เขา ไปอยู่กับหร่วนซิงหว่าน อย่าให้โจวฉือเซินมีโอกาสเข้าใกล้

เฉิงเว่ยใบ้รับประทานอยู่ชั่วขณะ เหมือนกำลังลังเลว่าควรไปดีไหม

เพ้ยซานซานเอ่ยกระซิบว่า "ยิ่งในสถานการณ์อย่างนี้ นายก็ยิ่งต้องออกตัวนะ เวลาแบบนี้จะมาถอนตัวกลางคันได้ยังไง!ไปเลยๆ!"

เพ้ยซานซานพูดพร้อมกับผลักเขา จากนั้นก็ลากผู้อยู่ในเหตุการณ์อย่างDanielเข้าไปในครัว

Danielพยายามดิ้น "ผมล้างจานไม่เป็น..."

"เรียนรู้ก็เป็นแล้วน่า ฉันจะสอนเอง มากินข้าวบ้านคนอื่นแล้วจะไม่ทำอะไรได้ไง"

ภายในห้องรับแขก หร่วนซิงหว่านกำลังเก็บของที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ในตอนที่โจวฉือเซินกำลังจะเข้าไปหา ก็ถูกหร่วนเฉินจับแขนเอาไว้เสียก่อน "มาคุยกับผมหน่อย"

โจวฉือเซินหันมามอง ด้วยท่าทางเรียบนิ่ง "นายจะคุยอะไร"

ไม่นาน โจวฉือเซินกับหร่วนเซินก็เดินตามหลังกันมาที่ระเบียง

ด้านเฉิงเว่ยเดินมาอยู่ข้างๆหร่วนซิงหว่าน เอ่ยพูดเสียงเบาว่า "ซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา "มีอะไรเหรอ?"

เฉิงเว่ยเงียบไปสักครู่ สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยถามคำที่อยากถามออกไป แต่หาข้ออ้างอย่างอื่นมาชวนคุยแทน "เธอ...แพ้ดอกไม้จริงๆเหรอ?"

"ไม่ใช่ เขาพูดมั่ว"

"งั้นเหรอ"

เฉิงเว่ยกำลังจะถามต่อ จู่ๆสวี่วานก็เดินเข้ามา ยิ้มให้เขาอย่างขอโทษ "ขอโทษด้วยนะ ฉันมีธุระกับซิงหว่านนิดหน่อย ขอรบกวนเวลาหน่อยนะ"

ขณะที่พูดสวี่วานก็ดึงหร่วนซิงหว่านเดินไปด้วยกัน

ในตอนนี้ ในห้องรับแขกจึงเหลือแค่เฉิงเว่ยคนเดียว

เขาหันไปมองช่อดอกไม้อย่างเหม่อลอย

เมื่อเข้ามาในห้องนอน สวี่วานก็ประกบมือเข้าหากันด้วยใบหน้ารู้สึกผิด "ขอโทษนะๆ ฉันผิดเองแหละ ฉันไม่น่าพาประธานโจวมาด้วยเลย"

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าสถานการณ์มันจะอึดอัดขนาดนี้ ต่อให้หมาบ้านั่นข่มขู่เธอแค่ไหน เธอก็จะไม่ยอมโอนอ่อนให้แน่ๆ

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมา "ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร ช่วงนี้เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ต่อให้แกไม่พามา เขาก็ต้องหาทางมาให้ได้อยู่แล้ว"