สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 204

ระหว่างทางไปห้องน้ำ หร่วนซิงหว่านรู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก

เธอถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่หาข้ออ้างแบบนี้

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังเหงื่อตกอยู่นั้น ข้อมือของเธอก็ถูกใครบางคนจับกุมเอาไว้ เธอไม่ทันตั้งตัว จึงถูกดึงไปยังมุมมุมหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านมองผู้ชายใบหน้าดุดันตรงหน้า พร้อมกับก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ "ประธานโจวจะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยหางตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงจืดชืดผิดปกติ "ที่ผมพูดเรื่องอื่นทำไมคุณดูไม่เชื่อจังเลยล่ะ"

"........"

พูดเรื่องไหนก็เรื่องนั้นสิ หมาบ้านี่จะไปพูดถึงเรื่องอื่นทำไม

หร่วนซิงหว่านหลบสายตา "รบกวนประธานโจวถอยไปด้วยค่ะ ฉัน....."

โจวฉือเซินยันแขนขวางทางเธอเอาไว้ "หร่วนซิงหว่าน ผมไม่อยู่แค่ไม่กี่วันเองนะ?"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงหาเรื่องของเขา หร่วนซิงหว่านก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ "ประธานโจวพูดอย่างนี้หมายความว่าไง ฉันมาทานข้าวกับเพื่อนต้องขออนุญาตคุณด้วยเหรอ"

"คุณแน่ใจนะว่าเฉิงเว่ยเห็นคุณเป็นแค่เพื่อน?"

".....มันไม่เกี่ยวกับคุณ"

นัยน์ตาดำลึกของโจวฉือเซินมองมาที่เธอแน่นิ่ง เอ่ยพูดออกมาทีละคำว่า "คุณเคยบอกว่าคุณชอบผม ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผมล่ะ?"

"ฉันบอกตอนไหน ทั้งๆที่คุณนั่นแหละ...."

"มันไม่สำคัญหรอกว่าใครเป็นคนพูด มันสำคัญตรงเรื่องราวในตัวมันต่างหาก"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจยืดเยื้อกับเขา ตาหมาบ้านี่มักจะหาเหตุผลให้คำพูดของตัวเองได้เสมอ

โจวฉือเซินไม่คิดที่จะปล่อยเธอ ตรงกันข้ามกลับขยับย้นขอบเขตในการกักตัวเธอให้น้อยลงกว่าเดิม เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาว่า "หลายวันมานี้คุณคิดถึงผมไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขามันประสาท！

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างจริงจัง "ประธานโจว กรุณารู้จักกาลเทศะด้วย ที่นี่บ้านคนอื่นนะ"

ไม่กี่วินาทีต่อมา โจวฉือเซินก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า "ผมคิดถึงคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่คาดคิดว่าจู่ๆตาหมาบ้านี่จะพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ออกมา เธอจึงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

ระยะนี้ตาหมาบ้านี่เป็นอย่างนี้อยู่ตลอด เอาแต่พูดให้เธอไปไม่เป็นอยู่บ่อยๆ

เหมือนจะทะเลาะแต่ก็ไม่ทะเลาะ

ในตอนนี้เอง เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังมาจากที่ไกลๆ "ซิงหว่าน?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาในชั่ววินาที ไม่รู้ว่าควรวางสายตาไว้ที่ไหน ท่าทางดูลนลานเป็นอย่างมาก

โจวฉือเซินชักมือกลับมาสอดเข้ากระเป๋า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

เฉิงเว่ยเดินเข้ามา ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปากถาม โจวฉือเซินก็ชิงเอ่ยพูดอย่างนึกรำคาญ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เธอหลงทาง ผมก็เลยมาหาเธอ"

เฉิงเว่ยเม้มปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดโพล่งอะไรออกไป "ข้างหน้าก็ถึงแล้ว เดี๋ยวผมพาไปเอง"

เมื่อเขาหันหลัง หร่วนซิงหว่านก็เหยียบเท้าของผู้ชายข้างๆอย่างแรง

โจวฉือเซินไม่ได้ตั้งตัว จึงส่งเสียงอื้ออึงออกมา

เฉิงเว่ยได้ยินเสียงก็หันไปมอง เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นของโจวฉือเซิน ก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "ประธานโจวเป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "อาจจะไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า เดี๋ยวเขาก็หายเองแหละ เราไปกันเถอะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้า ก่อนจะไปยังอุตส่าห์หวังดีพูดขึ้นมาว่า "แถวนี้มีคนใช้อยู่นะครับ ถ้าประธานโจวไม่รู้จักทาง ถามพวกเขาเอาก็ได้"

พูดจบ ก็พาหร่วนซิงหว่านหันหลังเดินออกไป

ขมับของโจวฉือเซินเต้นตุบๆ มองตามแผ่นหลังของพวกเขาพร้อมกับกัดฟันกรอด