สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 252

เฉิงเว่ยยิ้ม แล้วหยิบเหล้าอีกแก้วยื่นให้เธอ "ในสายตาของพวกเขา สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญคือคุณค่าของการแต่งงานทางธุรกิจ ดังนั้นไม่สำคัญว่าเธอและโจวฉือเซินจะเคยหมั้นหมายกันหรือไม่ และ........"

เป็นเพราะโจวฉือเซินถอนหมั้นหลินจืออี้ ถึงได้ทำให้หลินจื้อหย่วนและพ่อของโจวฉือเซินสามารถร่วมมือกันได้

หร่วนซิงหว่านเม้มปากและไม่พูดอะไร

มิน่าล่ะช่วงนี้ตอนที่เจอหลินจืออี้ เธอถึงได้แสดงความรู้สึกเป็นศัตรูกับตนเองอย่างชัดเจน ที่แท้มันเป็นเพราะเหตุนี้เอง

หลินจืออี้ต้องการแต่งงานกับโจวฉือเซิน แต่สุดท้ายกลับต้องหมั้นกับพี่ชายคนโตของเขาแทน และคราวที่แล้วก็เธอกินข้าวกับโจวฉือเซิน นั่นเป็นเหตุผลที่หลินจืออี้ระบายความโกรธแค้นทั้งหมดมาที่เธอ

หร่วนซิงหว่านหยุดชั่วครู่ ขมวดคิ้วและถามว่า "แล้วเธอกับ Daniel ล่ะ?"

เฉิงเว่ยเงยหน้าขึ้นและดื่มแชมเปญในแก้ว จากนั้นหันศีรษะและมองไปไม่ไกลนัก "ไม่ต้องกังวลเรื่องของเขา เขามีวิธีแก้ปัญหาเอง"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเขา เห็น Daniel ก็อยู่ที่นี่เช่นกัน และกำลังคุยกับท่านจิ้น

เฉิงเว่ยเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านจิ้น Daniel เป็นเพื่อนของเขา จึงไม่น่าแปลกใจที่ Daniel จะสนิทสนมกันกับท่านจิ้น

เพียงแต่หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจเล็กน้อย เฉิงเว่ยกล่าวว่า Daniel มีวิธีแก้ปัญหา คือวิธีอะไร?

การหมั้นระหว่างหลินจืออี้และโจวจู้นเหนียน เป็นการประสานผลประโยชน์ระหว่างสองตระกูล หรือพ่อของหลินจืออี้จะยอมแพ้เพราะคำพูดไม่กี่คำของ Daniel

เหตุผลที่สามารถยุติการแต่งงานนี้ได้ นอกจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีทางเลือกที่ดีกว่า

ขณะนี้ พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาหาเฉิงเว่ยและกระซิบอะไรบางอย่างกับเขา เฉิงเว่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวกับหร่วนซิงหว่านว่า "ซิงหว่าน คุณรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะกลับมาโดยเร็วที่สุด"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย "โอเคค่ะ"

ก่อนที่เฉิงเว่ยจะเดินจากไป เขาได้มองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าโจวฉือเซินไม่ได้อยู่ใกล้ๆ จากนั้นจึงเดินออกไปพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟ

หร่วนซิงหว่านถือแก้วแชมเปญและจิบอย่างช้าๆ จากนั้นกำลังเตรียมตัวจะไปหา Daniel และท่านจิ้นอีกครั้ง แต่พบว่าพวกเขาไม่อยู่ในละแวกนี้แล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายที่เย็นชาดังมาจากข้างหลัง "กำลังหาผมอยู่หรือ?"

"......"

หร่วนซิงหว่านวางแก้วในมือลงช้าๆ ไม่อยากหันกลับไปมอง

วินาทีต่อมา เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นใกล้หูของเธอ และลมหายใจอุ่นๆ ก็ไหลผ่านคอสีขาวของเธอ "หรือว่าคุณกำลังมองหาเฉิงเว่ยอยู่? ไม่ต้องหาแล้ว เขาจะยังไม่กลับมาในเวลาอันสั้น"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เมื่อหันหน้าไปและต้องการจะพูดอะไร ก็พบว่าใบหน้าอิตาบ้านั้นอยู่ใกล้แค่คืบ และริมฝีปากของเธอไปสัมผัสผ่านด้านข้างใบหน้าของเขา และยังทิ้งรอยลิปสติกสีอ่อนไว้

โจวฉือเซินสบตากับเธอและเลิกคิ้ว "ในที่สาธารณะมีคนมากมาย มันไม่เหมาะสม เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว คุณสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการได้ ผมจะไม่ขัดขืน"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไอ้คนโรคจิต! ! !

เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "ประธานโจวก็รู้ว่าคือที่สาธารณะ คุณไม่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรือ?"

โจวฉือเซินกล่าวช้าๆ ว่า "ดวงตาของคนอื่นก็อยู่บนตัวของพวกเขา และผมก็ไม่สามารถไปปิดตาของพวกเขาได้"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา ขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป เขาจับข้อมือของเธอไว้ "คุณจะไปไหน?"

"ห้องน้ำหญิง ประธานโจวจะไปไหม?"

"ในเมื่อคุณขอร้องผมแล้ว งั้นผมก็จะไปเป็นเพื่อนคุณด้วยความไม่เต็มใจ"

ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่มีคนอยู่มาก หร่วนซิงหว่านอยากจะด่าเขาชุดใหญ่จริงๆ

เธอสะบัดมือของเขาออกและเดินตรงไปข้างหน้า หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงที่เชื่องช้าของอิตาบ้าก็ดังขึ้น "ไปผิดทางแล้ว ตรงโน้น"

หร่วนซิงหว่านหยุดเดินอย่างกะทันหัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินไปตามทางที่โจวฉือเซินบอก

ไม่รู้จริงๆ ว่าอิตาบ้าเป็นอะไร แม้แต่จะไปเข้าห้องน้ำก็จะตามไปด้วย

เมื่อออกจากห้องจัดเลี้ยงแล้วข้างนอกไม่ค่อยมีคน หร่วนซิงหว่านเห็นป้ายห้องน้ำ และได้ยินเสียงสนทนาเบาๆ ขณะนี้ ผู้ชายที่เดินตามหลังเธอมาโดยตลอด ได้เอื้อมมือไปโอบเอวเธอแล้วพาเธอไปมุมที่อยู่ด้านข้าง

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะพูด ปากของเขาก็ถูกปิดไว้อย่างอ่อนโยน

ขณะเดียวกัน คนสองคนที่กำลังคุยกันก็เดินผ่านพวกเขาไป

คือ Daniel และหลินจืออี้

หลังจากที่พวกเขาเดินจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ดึงมือโจวฉือเซินออก "ประธานโจว ทำอะไรผิดไว้หรือเปล่า? ถึงได้หลบซ่อนแบบนี้"

โจวฉือเซินดึงมือของเขากลับมาแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง "หรือว่าคุณอยากเข้าไปทักทายเธอ?"

หร่วนซิงหว่านฮึ่มประโยคหนึ่ง ไม่สนใจเขาและเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ โจวฉือเซินกำลังพิงระเบียงและสูบบุหรี่อยู่ด้วยสีหน้าที่สงบ

หลังจากเห็นเธอ โจวฉือเซินก็ดับบุหรี่แล้วเอียงศีรษะ "ไปกันเถอะ"

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณมีข้ออ้างอะไรในการหลอกเฉิงเว่ยไป?"

"อยากรู้จริงๆ หรือ?"

"......ช่างมันเถอะ"

ไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ว่าอิตาบ้าคนนี้ไม่สามารถกล่าวคำพูดดีออกมาได้

พวกเขาเพิ่งเดินไปถึงประตูห้องจัดเลี้ยง ประจวบเหมาะพบ William ที่กำลังจะจากไป

William ยิ้มและทักทายพวกเขา "ประธานโจว คุณหร่วน"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า "งานเลี้ยงวันเกิดเพิ่งเริ่ม คุณWilliam ก็จะกลับแล้วเหรอ?"

William กล่าวว่า "ผมมีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการ ดังนั้นผมจึงขอตัวออกไปก่อน"

"ละครของวันนี้ยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ คุณWilliam ก็กลับไปแล้ว น่าเสียดายที่ไม่ได้ดู"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดที่บีบคั้นของโจวฉือเซิน William ยังคงยิ้มอย่างสุภาพ "ผมไม่เข้าใจความหมายของประธานโจว"

William รู้มานานแล้วว่าโจวฉือเซินกำลังตามสืบเรื่องของตนเองอยู่ และก็เฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่คิดว่าเขาจะอาศัยช่องโหว่

William กล่าวต่อไปว่า "ถ้าประธานโจวไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวกลับก่อน"

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองแผ่นหลังที่กำลังเดินจากไปของเขา และยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา

หร่วนซิงหว่านมองโจวฉือเซิน อิตาบ้าทำตัวแปลกๆ อะไรอีก

โจวฉือเซินสบตากับเธอ และใช้นิ้วดีดหน้าผากของเธอ "กำลังคิดอะไรอยู่?"

หร่วนซิงหว่านเบ้ปาก ถอนสายตากลับ และเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง

ในเมื่อของขวัญก็ได้มอบให้แล้ว ถึงเวลาที่เธอควรจะกลับได้แล้ว ดังนั้นเธอจึงไปหาท่านจิ้นเพื่อกล่าวลา

เมื่อเธอพบท่านจิ้น คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามท่านจิ้นคือหลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้ และยังมี Daniel

หร่วนซิงหว่านลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินเข้าไป "ท่านจิ้น ฉันขอตัวกลับไปก่อน สุขสันต์วันเกิดค่ะ"

ท่านจิ้นหันกลับมามอง "คุณกลับเร็วขนาดนี้เลยหรือ? แล้วเสี่ยวเว่ยอยู่ที่ไหน?"

ทันทีที่ท่านจิ้นกล่าวจบ ก็เห็นโจวฉือเซินที่เดินตามหร่วนซิงหว่าน

เข้าใจบางอย่างทันที

คนหนุ่มสาวช่างมีความสามารถจริงๆ

ขณะนี้หลินจืออี้กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "คุณหร่วนมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของท่านจิ้น ไม่เพียงแต่ได้รับเชิญจากประธานเฉิงเท่านั้น แต่ยังมีฉือเซินอยู่เป็นเพื่อนอีกด้วย ทำให้รู้สึกอิจฉาจริงๆ "

หร่วนซิงหว่านยิ้มแต่ไม่ตอบ เพียงแค่กล่าวกับท่านจิ้นว่า "งั้นฉันขอตัวกลับก่อน"

หลังจากกล่าวจบ เธอหันหลังแล้วเดินจากไป

แต่หร่วนซิงหว่านเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของหลินจืออี้ดังมาจากด้านหลัง "คุณหร่วน"