สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 254

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็จอดอยู่ที่หน้าอพาร์ตเมนต์

หร่วนซิงหว่านลงจากรถ และกำลังจะเดินเข้าไปในชุมชน ก็เห็นรถของอิตาบ้านั้นจอดอยู่ข้างถนน

ทำไมเขามาถึงก่อนตนเองได้

ตอนที่หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก ประตูของรถโรลส์-รอยซ์ก็เปิดออก และผู้ชายร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้น

โจวฉือเซินเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ "คุณจะรีบขนาดนั้นทำไม"

หร่วนซิงหว่านกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "กลับมาทานข้าว"

"ประจวบเหมาะที่ผมก็ยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน ทานข้าวด้วยกันไหม"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "ประธานโจว ไม่มีบ้านของตนเองหรือ?"

โจวฉือเซินหันหลัง และเดินไปข้างหน้า "บ้านต้องเป็นสถานที่มีสมาชิกในครอบครัว มิเช่นนั้นจะเป็นเพียงบ้านที่มีแต่ความเหน็บหนาวเท่านั้น"

"ช่วงนี้ประธานโจวเริ่มศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัวหรือ?"

โจวฉือเซินไม่สนใจคำพูดของเธอ และยืนอยู่ที่ประตู โดยเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เอียงศีรษะเล็กน้อย และโบกมือให้เธอเปิดประตู

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ และหยิบการ์ดควบคุมการเข้า-ออก ออกมาจากกระเป๋า

หลังจากเปิดประตู โจวฉือเซินใช้มือทำสัญญาลักษณ์เชิญเธอเข้าไป

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ดูไม่ออกเลยว่าประธานโจวยังมีมุมที่เป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ต้องดูว่ากับใคร"

หร่วนซิงหว่านพ่นลมหายใจเบาๆ และเดินผ่านเขาเข้าไปข้างใน

หลังออกจากลิฟต์แล้ว หร่วนซิงหว่านก็กดรหัสเปิดประตู ทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงของเพ้ยซานซานก็ดังมาจากด้านใน "ซิงซิง วันนี้คุณกับเฉิงเว่ยเป็นยังไงบ้าง มีหรือไม่มี......"

เพ้ยซานซานพูดได้ครึ่งหนึ่ง และเมื่อเห็นอิตาบ้าอยู่ข้างหร่วนซิงหว่าน เธอก็หยุดพูดกะทันหัน

เธอหัวเราะแห้งๆ แล้วหันหลังกลับ "ทำไมจู่ๆ ก็ง่วงนอน ฉันขอตัวไปนอนก่อน!"

หลังจากกล่าวจบ เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หันกลับมามอง

ในห้องรับแขก หร่วนเฉินเก็บคอมพิวเตอร์ของตนเองอย่างเงียบๆ หยิบกระเป๋าจากนั้นก็ลุกขึ้นและกล่าวว่า "ผมกลับก่อน"

"......"

หร่วนซิงหว่านจับหน้าผากตนเอง และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ประธานโจว ตอนนี้คุณรู้หรือยังว่าคนที่นี่ไม่ต้อนรับคุณแค่ไหน"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "คุณแน่ใจหรือว่าพวกเขาจากไปเพราะไม่ต้อนรับผม?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่อิตาบ้ากล่าว หร่วนซิงหว่านกัดฟัน ไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก ถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว

เธอเปิดตู้เย็น เห็นว่าเหลือแค่มะเขือเทศเพียงสองลูก

อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้คิดที่จะต้อนรับเขาด้วยอาหารอร่อยๆ ดังนั้นก็แค่นี้แหละ

สิบนาทีต่อมา บะหมี่ใส่มะเขือเทศและใส่ไข่ก็ทำเสร็จแล้ว

ตอนที่หร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องครัว โจวฉือเซินก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

เธอวางชามบะหมี่ตรงหน้าเขา และบอกอย่างเข้มงวดว่า "ประธานโจวอย่าเข้าใจฉันผิด ที่ฉันให้คุณขึ้นมาทานอาหารนั้น เป็นเพราะว่าฉันเคยอยู่ฟรีกินฟรีที่บ้านน้าสวี่ไปหลายวัน ไม่มีความหมายอื่นใด"

โจวฉือเซินยกมุมปาก "อืม ผมรู้"

เมื่อได้ฟังคำพูดที่ขอไปทีของอิตาบ้า ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าเป็นการดีเสียกว่าที่จะไม่พูดประโยคนั้นเมื่อสักครู่ และตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสกู้สถานการณ์กลับคืนมาแล้ว

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง หยิบชามของตนเองออกมา แล้วนั่งตรงข้ามกับเขาในแนวทแยงมุม

โจวฉือเซินมองเธอและกล่าวว่า "ทำไมกินน้อยจัง?"

หร่วนซิงหว่านตอบโดยไม่เงยหน้า "ฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่"

"ลดน้ำหนัก แต่ดึกขนาดนี้แล้วยังกินบะหมี่อีก?"

"......"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก "ถ้าประธานโจวไม่กินก็โปรดกลับไป คุณส่งผลต่ออารมณ์การกินของฉัน"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ผมกลัวว่าตอนกลางคืนคุณจะหิวอีก"

ขมับของหร่วนซิงหว่านกระตุกขึ้นมาทันที เคยบอกกี่ครั้งแล้วว่าตอนนั้นที่เธอกินเยอะเพราะเธอท้อง ทำไมในสายตาของอิตาบ้า เธอเป็นเหมือนหมูที่กินยังไงก็ไม่อิ่ม

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มมีอารมณ์ โจวฉือเซินก็กล่าวช้าๆ ว่า "กินเถอะ ผมไม่พูดแล้ว"

คืนนี้หร่วนซิงหว่านยังไม่ได้ทานอะไร และดื่มเหล้าไปบ้าง รู้สึกไม่สบายท้องนิดหน่อย หลังจากที่ทานบะหมี่ร้อนๆ ถึงได้รู้สึกสบายตัวขึ้น

หลังจากที่เธอวางตะเกียบลง โจวฉือเซินก็กล่าวว่า "ทำไมวันนี้คุณถึงได้ทะเลาะกับหลินจืออี้"

หร่วนซิงหว่านไม่คิดว่าเขาจะพูดถึงเรื่องนี้อย่างกะทันหัน และกล่าวเบาๆ ว่า "ปล่อยให้เธอด่าฉันแบบไม่มีเหตุผล แล้วยังไม่ให้ฉันตอบโต้อีกเหรอ?

"เมื่อก่อนคุณเป็นคนที่มีความอดทนสูงไม่ได้เหรอ?"

"ครั้งแรกสามารถทนได้ ครั้งที่สองก็สามารถทนได้เช่นกัน ครั้งที่สามก็สามารถทนต่อไปได้ แต่ฉันเป็นคนสวย ไม่ใช่เต่านินจา*น่ะ"

โจวฉือเซิน "......"

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

เดิมทีหร่วนซิงหว่านแค่พูดไปตามน้ำเท่านั้น ไม่คิดว่าอิตาบ้าจะหัวเราะออกมา ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย หูของเธอทั้งแดงและร้อน "มีอะไรน่าขำ หรือว่าสิ่งที่ฉันพูดไม่ใช่ความจริง?"

โจวฉือเซินกระแอมครั้งหนึ่งโดยใช้มือปิดปาก แล้วค่อยๆ หุบรอยยิ้มเล็กน้อย และกระซิบว่า "ใช่ คุณพูดถูก"

หร่วนซิงหว่านถูกเขาหัวเราะจนรู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย จึงรีบเก็บชามแล้วเดินเข้าไปในครัว

ขณะที่ล้างจาน อารมณ์ของหร่วนซิงหว่านก็ค่อยๆ สงบลง

ความจริงแล้ว เธอไม่อยากขัดแย้งกับหลินจืออี้ ตอนที่เธอถูกขังอยู่ในบ้านของตระกูลโจวเธอก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ไม่ว่าจะยังไงเธอไม่สามารถต่อต้านพวกนายทุนที่เอารัดเอาเปรียบอย่างโหดเหี้ยมเหล่านั้นได้ พวกเขาแค่ออกแรงเล็กน้อย ก็สามารถฆ่าเธอได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าหลินจืออี้เยาะเย้ยเธอด้วยคำพูดทั้งทางตรงและทางอ้อม เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่......

หลังจากที่หลินจืออี้กล่าวประโยคนั้นออกมา เธอรู้สึกอารมณ์ร้อนขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะพูดถากถางกลับไป

ตอนนี้เมื่อกลับมาคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มันไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดนัก ยิ่งไปกว่านั้นพ่อของหลินจืออี้ก็อยู่ที่นั่นด้วย เธอทำให้หลินจืออี้เสียหน้ามาก ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าพวกเขาจะแก้แค้นคืนอย่างไร

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ราวกับว่าทุกครั้งที่ชีวิตของเธอสงบลงชั่วขณะ ก็จะต้องมีเรื่องที่ไม่คาดคิดต่างๆ เกิดขึ้นอีก

หร่วนซิงหว่านล้างจานและทำความสะอาดห้องครัวเสร็จแล้วก็เดินออกมา เห็นโจวฉือเซินยืนอยู่บนระเบียง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงถามว่า "ทำไมประธานโจวถึงยังไม่กลับอีก?"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ถ้าทานเสร็จแล้วก็กลับไปเลย มันจะเป็นการเสียมารยาท"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขาพูดเหมือนกับว่าตนเองนั้นเป็นคนที่มีมารยาท

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองดูเวลาและเตือนว่า "ฉันจะพักผ่อนแล้ว"

โจวฉือเซินหันกลับมา "คุณลดน้ำหนักไม่ใช่เหรอ? เพิ่งทานเสร็จยังนอนไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เรื่องที่พยายามหาข้อตำหนิติเตียนคนอื่น ถ้าอิตาบ้ากล้าบอกว่าเป็นที่หนึ่ง จะไม่มีใครกล้าบอกว่าที่สอง

หรือเขาดูไม่ออกว่าเธอกำลังไล่ให้เขากลับไป?

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น โจวฉือเซินเดินมาจากระเบียง และนั่งบนโซฟา "ผมมีเรื่องจะบอกคุณ"

"ฉันไม่อยากฟัง"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและมองเธอด้วยความไม่พอใจ

หร่วนซิงหว่านเม้มปากและนั่งตรงข้ามเขาภายใต้แรงกดดัน "ประธานโจว มีอะไรโปรดว่ามา"

พูดเสร็จแล้วไสหัวออกไปจากที่นี่

ผู้ชายนั่งไขว่ห้าง และกล่าวช้าๆ ว่า "คุณรู้ว่าหร่วนจุนไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิดคุณตั้งแต่เมื่อไหร่"

หร่วนซิงหว่านตกตะลึงเมื่อได้ยินประโยคนี้ "คุณรู้ได้อย่างไร?"