สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 273

หร่วนซิงหว่านหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม และกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่า "ประธานโจวไม่รู้จักเกรงใจคนอื่นเลยน่ะ"

โจวฉือเซินกล่าวโดยไม่เงยหน้าว่า "ย้ายบ้านไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"......"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกพ่ายแพ้อีกครั้ง

ปากของอิตาบ้าคนนี้ ไม่เคยปรานีใครเลย

หลังจากที่โจวฉือเซินสั่งอาหาร เขาก็ยื่นเมนูให้พนักงานบริการ จากนั้นจึงหันไปมองเธอและกล่าวว่า "สร่างเมาแล้วหรือ?"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าคำถามของเขาเหมือนเป็นการดูถูก "ฉันเวียนหัวหลังจากดื่มเหล้าแค่แก้วเดียวเท่านั้น ใช่ว่าจะไม่มีสติ"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "คุณเป็นคนที่คออ่อนมาก ต่อไปถ้าไม่มีผมอยู่ด้วยก็อย่าดื่มเหล้ากับคนอื่น"

หร่วนซิงหว่านอ้าปาก คิดจะกล่าวโต้แย้ง แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่า เพ้ยซานซานนั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขา ซึ่งเธอนั้นเดี๋ยวก็มองโน้นเดี๋ยวก็มองทางนี้อย่างออกรสชาติ

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นว่าหร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร จึงรีบถอนสายตากลับมา "พวกคุณคิดเสียว่าฉันไม่มีตัวตน ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันแค่มาทานอาหารเท่านั้น ฉันมองไม่เห็นอะไรและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่นาน ผักและอาหารต่างๆ ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ซึ่งสามารถช่วยบรรเทาสถานการณ์ที่น่าอึดอัดได้ชั่วคราว

น้ำชุบสุกี้ที่หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานสั่งเป็นน้ำชุบที่เผ็ดปานกลาง ซึ่งการที่พวกเธอสั่งเผ็ดก็เพื่ออยากจะเรียกเหงื่อ

พวกเธอทานอย่างเอร็ดอร่อย แต่โจวฉือเซินที่นั่งอยู่ด้านข้างดื่มเพียงแค่น้ำเปล่า และแทบไม่ได้ทานอะไรเลย

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองเขาและจงใจกล่าวว่า "ประธานโจวไม่ทานเหรอ?"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คุณทานของคุณไป ไม่ต้องห่วงผม"

"อ้อ"

หร่วนซิงหว่านถอนสายตาและไม่สนใจเขาอีกต่อไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง พนักงานบริการก็เข็นรถเข็นมา แล้วเสิร์ฟอาหารรสจืดหลายจานไว้บนโต๊ะ

เพ้ยซานซาน "......"

หร่วนซิงหว่าน "......"

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอเห็นว่าร้านสุกี้เพิ่มอาหารอื่นให้ลูกค้าด้วย

คนมีเงินจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

โจวฉือเซินลืมตาขึ้น กวาดสายตาและกล่าวกับหร่วนซิงหว่านว่า "อยากทานก็ทานสิ ผมไม่ขี้งกเหมือนคุณ"

หร่วนซิงหว่านเบ้ปาก เธอไม่ทานหรอก!

อิตาบ้าคนนี้ร้ายกาจจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะมาทานอาหารทั่วไปในร้านสุกี้ได้

สมองอาจมีความผิดปกติ

หร่วนซิงหว่านทานไปอีกสองคำ และเธอรู้สึกเผ็ดจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าน้ำในแก้วหมด และกำลังจะไปรินน้ำให้ตนเอง โจวฉือเซินได้ดันนมแก้วหนึ่งมาไว้ตรงหน้าเธอ "ดับความเผ็ดได้"

หร่วนซิงหว่านเผ็ดจนแทบทนไม่ไหว จึงไม่อยากจะเกรงใจเขาอีกต่อไป หยิบแก้วขึ้นมาและดื่มจนเกือบหมด

ที่ฝั่งตรงข้าม เพ้ยซานซานดื่มน้ำของเธออย่างเงียบๆ และรู้สึกว่าอาหารที่เธอทานมื้อนี้ไม่ใช่สุกี้ แต่เป็นขนมหวานที่หวานจนเลี่ยนหนึ่งหม้อใหญ่

ไม่กล่าวถึงอย่างอื่น อิตาบ้าโจวฉือเซินคนนี้ สามารถทำรายละเอียดเล็กน้อยบางอย่างได้ดีทีเดียว

มิน่าล่ะหร่วนซิงหว่านถึงไม่สามารถเดินเข้าไปในชีวิตของคนอื่นได้

หลังจากทานสุกี้แล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าร่างกายปลอดโปร่ง และไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้นานแล้ว

การทานสุกี้ที่เผ็ดเป็นวิธีระบายที่ดีที่สุด

หลังจากทานสุกี้เสร็จ ขณะที่เดินออกไปจากร้าน เพ้ยซานซานแอบมองโทรศัพท์แล้วกล่าวว่า "ซิงซิง เพื่อนของฉันมีธุระกับฉัน ดังนั้นฉันขอตัวก่อน....... " จากนั้นเธอก็โบกมือให้โจวฉือเซิน "ประธานโจว ต้องรบกวนคุณไปส่งซิงซิงกลับบ้านด้วย"

ก่อนที่เธอจะกล่าวจบ คนก็หายไปจากสายตา

ขมับของหร่วนซิงหว่านกระตุก และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

เธอหันหน้าและสบตากับโจวฉือเซิน ผู้ชายเอียงศีรษะเล็กน้อย และมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมริมฝีปาก "ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านนั่งคู่คนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย และถามว่า "วันนี้ผู้ช่วยหลินไม่มาหรือ?"

"วันหยุด"

หร่วนซิงหว่านกล่าวเบาๆ ว่า "ฉันคิดว่าเขาไม่มีวันหยุดและทำงานตลอดทั้งปีเสียอีก"

โจวฉือเซินจับพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่ง และเหลือบมองด้านข้าง "ในสายตาของคุณ ผมเป็นคนที่ผิดมนุษย์มนาทั่วไปหรือ?"

"คำพูดประโยคนี้ ประธานโจวไม่ควรถามฉัน คุณไม่รู้หรือว่าคนอื่นเขาด่าคุณอย่างไร?"

"ผมไม่สนใจว่าพวกเขาจะมองผมอย่างไร"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร เธอกลัวว่าถ้าพูดต่อไปอีก ข้างหน้าจะมีกับดักอะไร

ยังดีที่โจวฉือเซินไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอลำบากใจ เขาแค่ยิ้มและขับรถออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็พบว่าถนนสายนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอ

ไม่นาน รถก็จอดที่หน้าห้างสรรพสินค้า

โจวฉือเซิน "ลงรถ"

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ จากนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัย

เธอเดินตามโจวฉือเซินและถามว่า "ประธานโจว พวกเรามาที่นี่ทำไม?"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "คุณเคยบอกว่าคุณอยากจะเจอจี้หวยเจี้ยนไม่ใช่หรือ? ผมจึงพาคุณมาเจอเขา"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อิตาบ้าประสาทหรือเปล่า

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็หยุดที่สนามเด็กเล่น

โจวฉือเซินหยุดฝีเท้า และกล่าวกับหร่วนซิงหว่านว่า "ทางโน้น"

หร่วนซิงหว่านมองตามสายตาของเขา สิ่งแรกที่เธอเห็นคือกลุ่มเด็กอายุประมาณ 5 - 6 ขวบ จากนั้นสายตาก็ไปหยุดที่รถเข็นเด็กคันหนึ่งที่จอดอยู่นอกสนามเด็กเล่น

รถเข็นเด็กคันนี้เหมือนกับรถเข็นเด็กของที่บ้านน้าสวี่

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นเช่นนั้น รู้สึกมึนงงเล็กน้อย เด็กที่นอนอยู่ข้างในน่าจะเป็นเจ้าตัวเล็ก

โจวฉือเซินมองเธอ "จะไม่เข้าไปหรือ?"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านหยุดคิดและยิ้มอย่างขมขื่นเล็กน้อย "พ่อแม่ของเด็กอยู่ที่นั่น ถ้าฉันไปแล้วคืออะไร?"

"ผมสามารถทำให้พวกเขาออกไปก่อนชั่วคราวได้"

เมื่อเห็นว่าอิตาบ้ากำลังจะลงมือ หร่วนซิงหว่านรีบคว้าแขนของเขาไว้ "อ๊ะ คุณจะทำอะไร ไม่ต้อง"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ไม่อยากเห็นแล้วหรือ?"

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง "ช่างเถอะ"

เห็นแล้วมันก็ไม่มีความหมายอะไร

ถ้าเธอกับโจวฉือเซินเข้าไปแบบนี้ คนอื่นอาจคิดว่าพวกเขาเป็นผู้ค้ามนุษย์

โจวฉือเซินกล่าวอีกครั้งว่า "อยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ถ้าจากไปเช่นนี้ ไม่รู้สึกเสียดายหรือ?"

เดิมทีหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกสับสนวุ่นวายอยู่แล้ว และเขายังคงพูดเรื่อยๆ จนทำให้เธอรำคาญเล็กน้อย "คุณช่วยหยุดพูดได้ไหม"

ขณะนี้ มีหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลอุ้มเจ้าตัวเล็กออกจากรถเข็นเด็ก

เจ้าตัวเล็กคว่ำหน้าอยู่บนไหล่ของเธอ และส่งเสียงอู้อี้ไม่หยุด

ไกลออกไป ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะเห็นหร่วนซิงหว่าน แล้วเจ้าตัวเล็กก็ดิ้นกระดุกกระดิก และมีรอยยิ้มปรากฏบนหน้าอย่างชัดเจน

เมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนั้น จึงหันหน้ามอง

หร่วนซิงหว่านรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ขณะที่กำลังคิดจะหันหลังและเดินจากไป หญิงสาวก็อุ้มเด็กเดินมา แล้วกล่าวว่า "ประธานโจว นี่คือคุณหร่วนใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนี้ แล้วมองเธอ "คุณรู้จักฉันด้วยหรือ?"

หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันเคยได้ยินประธานโจวเอ่ยถึงคุณ"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่โจวฉือเซินอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"ประธานโจวมาเยี่ยมเสี่ยวเป่าสองครั้งแล้ว และมักจะพูดถึงคุณหร่วนเสมอ โดยบอกว่าคุณหร่วนชอบเสี่ยวเป่า" หญิงสาวกล่าวอีกครั้งว่า "ก่อนหน้านั้น ตอนที่เสี่ยวเป่าอยู่กับแม่ของฉัน ต้องขอบคุณ คุณหร่วนที่ช่วยดูแล"

หร่วนซิงหว่านยิ้มจางๆ "ไม่ต้องเกรงใจ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก"

หญิงสาวยื่นเจ้าตัวเล็กให้เธอ "คุณหร่วน จะอุ้มสักหน่อยไหม?"

หร่วนซิงหว่านมองเด็กที่อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว แล้วเธอก็เอื้อมมือไปรับเด็กมา