สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 280

ระหว่างทางกลับร้าน เธอเดินไปด้วยความระมัดระวัง และเธอรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังอยู่ตลอด

แต่โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน อีกฝ่ายอาจไม่มีความกล้าขนาดนั้น ดังนั้นจึงไม่ได้ทำอะไรนอกจากเดินตามเท่านั้น

หลังจากเกิดเรื่องกับร้านและหร่วนเฉินอย่างต่อเนื่อง ทำให้หร่วนซิงหว่านระมัดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม

ทันทีที่เธอกลับมาถึงร้าน เธอได้พูดกับหร่วนเฉิน เพ้ยซานซานและพนักงานในร้านอีกสองคนเกี่ยวกับสถานการณ์นั้น และช่วงนี้ให้พวกเขาระมัดระวังตัวด้วย ทางที่ดีไม่ต้องออกไปไหนคนเดียว

เมื่อเพ้ยซานซานได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะด่า "ต้องเป็นหลินจืออี้อีกแน่นอน! ผู้หญิงคนนั้นหน้าซื่อใจคดและน่ารังเกียจจริงๆ ! จนถึงตอนนี้แล้ว ยังคิดที่จะทำร้ายคนอื่นอีก ถุย!"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ไม่ว่าจะเป็นใคร สรุปแล้วคนที่มาต้องหวังไร้แน่นอน การระวังตัวไว้จะเป็นการดี"

หลังจากหร่วนซิงหว่านกล่าวจบ เขาหันหน้าและเห็นหร่วนเฉินขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่เย็นชา

เธอกล่าวว่า "เสี่ยวเฉิน คุณกำลังคิดอะไรอยู่?"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หร่วนเฉินหยุดคิด "ไม่มีอะไรหรอก ต่อไปถ้าคุณจะออกไปข้างนอกก็บอกผมด้วย ผมจะไปพร้อมกันคุณ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "เอาล่ะ มันไม่ถึงขนาดนั้น แค่ระมัดระวังหน่อยก็พอแล้ว คุณกำลังจะเปิดเรียนแล้ว ระมัดระวังตนเองด้วย อย่าเกิดเรื่องเหมือนครั้งที่แล้ว"

หร่วนเฉินไม่พูดอะไร แต่ริมฝีปากบางของเขาขยับ เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

ตอนกลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะปิดประตูร้าน เพ้ยซานซานใช้ข้อศอกสัมผัสเธอ "ที่เหลือฉันจัดการเอง นายทุนมารับคุณแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอหันหน้าไปมอง เห็นรถยนต์โรลส์-รอยซ์ที่คุ้นตาจอดอยู่ที่ทางเข้าร้าน

หร่วนซิงหว่านกระแอม "ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก"

เพ้ยซานซานกล่าวว่า "คุณจะเกรงใจฉันทำไม รีบไปเถอะ คุณกล้าที่จะปล่อยให้เขารอ แต่ฉันไม่กล้า"

หร่วนซิงหว่านถูกเพ้ยซานซานผลักออกไปจากร้าน

ตอนที่เธอเปิดประตูรถ โจวฉือเซินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาหันหน้าและเหลือบมองเธอ ส่งสัญญาณลักษณ์ให้เธอรอก่อน

หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้รีบร้อน หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม

เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที โจวฉือเซินวางสาย เขากล่าวว่า "คุณอยากทานอะไร"

"อะไรก็ได้ ฉันไม่เลือกทานเหมือนคุณ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วและขับรถตรงไปข้างหน้า

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหาร

พนักงานบริการในร้านอาหารพาพวกเขาไปที่ห้องวีไอพีบนชั้นสอง และขณะที่เดินมีเสียงดังมาจากห้องด้านข้าง หร่วนซิงหว่านหยุดฝีเท้าชั่วคราวและมองเข้าไปตามสัญชาตญาณ

ทันใดนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกจากห้องวีไอพีด้วยใบหน้าขาวซีดเผือด จนกระทั่งไม่มีเวลามองหาถังขยะ เธออาเจียนอยู่ที่มุมกำแพง และในห้องวีไอพีนั้นก็มีเสียงหัวเราะของผู้ชายกลุ่มหนึ่ง

มีคนกล่าวว่า "คุณดื่มได้อีกไหม ถ้าดื่มไม่ได้ก็รีบกลับไปซะ อย่ามาทำให้พวกเราต้องเสียเวลา"

มีคนอีกคนหัวเราะและด่าว่า "คุณพูดอะไร? ผู้หญิงสวยขนาดนั้น จะให้ดื่มเหล้าอย่างเดียวมันก็น่าเสียดายแย่สิ"

คนอีกหลายคนก็สนทนากัน จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะที่รู้กันอยู่แก่ใจดังขึ้นอีกครั้ง

น่าขยะแขยงเสียจริง

หลังจากผู้หญิงที่อยู่หน้าประตูอาเจียนเสร็จแล้ว เธอก็พิงประตูด้วยความอ่อนแรง ถึงแม้เธอจะรู้ว่าคนที่อยู่ในห้องวีไอพีทั้งหมดนั้นไม่เห็นเธออยู่ในสายตา และกระทั่งยังมีความคิดที่น่ารังเกียจ เธอทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทน "ทุกท่าน ฉันได้ดื่มเหล้าจนหมดแล้ว สิ่งที่พวกคุณสัญญากับฉัน ควรจะ............"

"จะรีบร้อนไปทำไม ตอนนี้ยังเช้าอยู่ มาๆๆ ดื่มต่อ"

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังตกอยู่ในภวังค์ โจวฉือเซินก็ดึงมือของเธอเดินเข้าไปในห้องวีไอพี หลังจากนั้นโจวฉือเซินก็กล่าวว่า "ไม่มีอะไรน่าดู ก็แค่พวกคนที่ไร้ความสามารถที่อาศัยอำนาจรังแกคนอื่นเท่านั้น แต่ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาอาจจะเป็นผู้ถูกกระทำในสายตาของคนอื่นก็ได้"

หร่วนซิงหว่านมองเขา "นั่นคือ........ "

"คนของหลินซื่อ" โจวฉือเซินก้มศีรษะและเหลือบมองนาฬิกา "ถ้าคุณยังไม่หิวพวกเราเปลี่ยนไปที่อื่นไหม"

"ที่นี่แหละ"

ดูเหมือนว่าหร่วนซิงหว่านใจลอยขณะที่รับประทานอาหาร

โจวฉือเซินถามเธอว่า "ไม่อร่อยเหรอ?"

"ไม่ใช่ค่ะ อาหารอร่อยมาก"

ท่าทางของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย "หรือว่าคุณไม่อยากทานข้าวกับผม?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ว่า "ประธานโจว คุณทานข้าวอย่างเงียบๆ ไม่ได้เหรอ?"

ถ้าเธอไม่อยากมาทานข้าวกับเขา เธอก็กลับบ้านไปแล้ว จะมาที่นี่กับเขาทำไม คนประสาท?

หลังจากครุ่นคิด เธอวางถ้วยชามในมือลง "ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ"

โจวฉือเซินกล่าวว่า "ทิ้งกระเป๋าไว้ตรงนี้"

"......ฉันไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย!"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้คิดที่จะนำกระเป๋าเข้าไปในห้องน้ำด้วย เพียงแค่เอากระดาษชำระออกมาเท่านั้น

เมื่อเดินผ่านห้องวีไอพีที่อยู่ติดกัน หร่วนซิงหว่านตั้งใจหยุดเป็นเวลาสองวินาที การสนทนาและหัวเราะภายในยังคงดำเนินต่อ และการทานอาหารน่าจะยังไม่แล้วเสร็จ

หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่าเท้าไปเตะถูกอะไรบางอย่าง

หร่วนซิงหว่านก้มหน้ามอง เป็นผู้หญิงเมาแล้วนอนอยู่บนพื้น และผู้หญิงคนนี้ก็คือเฉินหว่านลู่

ดูเหมือนว่าในบรรดาผู้บริหารระดับสูงที่เป็นแพะรับบาปของหลินซื่อในคราวนี้ มีสามีของเฉินหว่านลู่รวมอยู่ด้วย

มิฉะนั้นเธอจะไม่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

หลินซื่อเกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้ แต่ผู้บริหารระดับสูงยังคงดื่มและสนุกสนานอยู่ที่นี่ และใช้โอกาสเยาะเย้ยดูถูกผู้อื่นเพื่อความสนุกสนาน มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระจริงๆ

หร่วนซิงหว่านนั่งลงและตบเธอเบาๆ "เฉินหว่านลู่ ตื่นเถอะ"

เฉินหว่านลู่เมาจนไม่ได้สติ และไม่มีการตอบสนองใดๆ นอกจากเอียงศีรษะ

หร่วนซิงหว่านมองไปรอบๆ ทำได้เพียงแค่ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นก่อน และเตรียมส่งให้กับพนักงานร้านอาหาร เพื่อให้พวกเขาติดต่อครอบครัวของเธอ และมารับตัวเธอกลับไป

แต่ไม่คิดว่า ขณะที่หร่วนซิงหว่านพยุงเฉินหว่านลู่ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็พบผู้บริหารระดับสูงของหลินซื่อสองคนที่มาตามหาเฉินหว่านลู่

หลังจากเห็นพวกเขา ทั้งสองก็มองหน้ากัน และหนึ่งในนั้นก็กล่าวว่า "คนสวย คนที่อยู่ข้างคุณคือเพื่อนของพวกเรา ช่วยส่งเธอให้ผมด้วย"

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะตอบ ดูเหมือนว่าเฉินหว่านลู่จะมีสติขึ้นมา และถอยไปอยู่ข้างหลังหร่วนซิงหว่าน และพึมพำว่า "ไม่......ไม่เอา......"

หร่วนซิงหว่านมองไปที่พวกเขาอีกครั้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "เธอน่าจะไม่รู้จักพวกคุณ"

"เธอเมาแล้วจำคนไม่ได้มันก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าคนสวยไม่วางใจ ก็ไปส่งเธอกลับบ้านพร้อมกับพวกเราได้ รถจอดอยู่ที่ชั้นล่าง"

"พวกคุณรู้ไหมว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน?"

คนหนึ่งกล่าวว่า "รู้แน่นอน ไม่ไกลจากที่นี่ ไม่ถึงสิบนาทีก็ไปถึงแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราไปพร้อมกัน"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเยาะ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอกล่าวว่า "น่าเสียดายจริงๆ เธอกับฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยวิทยาลัย บ้านของเธออยู่ทางทิศตะวันออก อาจไม่สามารถไปถึงได้ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง ไม่รู้ว่าที่พวกคุณบอกว่าไม่ถึงสิบนาทีนั้นเป็นที่ไหน?"

เมื่อทั้งสองได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของทั้งคู่ก็ทรุดลง และพวกเขารู้ว่าเสียเปรียบเธอ แล้วกิริยาของพวกเขาก็ไม่ดีเหมือนก่อน "ในเมื่อคุณไม่ยอมส่งคนให้พวกเรา งั้นคุณก็ไปพร้อมกับเธอ ถ้าคุณบริการจนพวกเราพอใจ บางทีพวกเราอาจจะรับปากเงื่อนไขของพวกคุณ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "รับปาก? อาศัยแค่พวกคุณหรือ? หลินจื้อหย่วนยังไม่กล้าสัญญา แต่พวกคุณกลับพูดอย่างง่ายดาย"