สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 293

หลังจากที่ผ่านค่ำคืนแบบนี้ไปแล้ว หร่วนจุนก็เหมือนกับว่าหายไปกลางอากาศเลย ไม่เพียงไม่ติดต่อกับหร่วนซิงหว่านอีก แม้แต่บ่อนการพนันใต้ดินใหญ่ๆ ในแต่ละที่ก็ยังไม่ไปแล้วด้วย

สำหรับสิ่งนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่ได้รีบร้อน

เธอเข้าใจดีกว่าทุกคน ขอแค่เงินที่อยู่ในมือหร่วนจุนใช้หมดแล้ว เขาก็จะต้องมาหาเธอแน่นอน

เป็นแค่ปัญหาของเวลาเท่านั้น

แล้วก็จบไปอีกหนึ่งวัน หร่วนซิงหว่านบิดขี้เกียจขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วออกจากห้องทำงาน ก็เห็นโจวฉือเซินที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา

เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน มุมปากอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ทุกครั้งที่มาถึงเวลาแบบนี้ หร่วนซิงหว่านมักจะรู้สึกว่า อิตาบ้าคนนี้นี่หล่อมากจริงๆ แต่กลับมีปากแบบนี้อันหนึ่ง

ทางนั้น โจวฉือเซินเหมือนกับว่าจะไม่รู้สึกถึงฝีเท้าที่ชิดเข้ามาใกล้เลย เอาแต่ยังดูเอกสารที่อยู่ในมือไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย

พอเห็นว่าเขาดูอย่างตั้งใจขนาดนี้ หร่วนซิงหว่านเองก็ไม่ได้รบกวนเขา แล้วก็ไปเก็บของที่เคาน์เตอร์ข้างหน้าเลย

ช่วงนี้ ทุกเย็นโจวฉือเซินมักจะมารับเธอเสมอ พอกินข้าวเย็นเสร็จก็ค่อยส่งเธอกลับไป

ในช่วงแรกๆ เพ้ยซานซานยังจะรอเธอ แต่พอต่อมาก็ไม่รอแล้ว แล้วก็รีบกลับบ้านไปเลย ไม่อยากจะอยู่เห็นความสวีตหวานแหววแบบนี้

พอได้ยินความเคลื่อนไหว โจวฉือเซินก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไป "เสร็จแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วเก็บกุญแจขึ้นมา "เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเถอะ"

ตอนที่กินข้าวเย็นเสร็จแล้วกลับไปนั้น พอหร่วนซิงหว่านแกะเข็มขัดนิรภัยออกแล้วอยากจะลงจากรถนั้น โจวฉือเซินก็จับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ "ไม่กลับไปไม่ได้เหรอ?"

"ประธานโจว ทำไมคุณถึงเริ่มอีกแล้วนะ"

นี่ได้กลายเป็น หัวข้อสนทนาที่จะต้องเกิดขึ้นทุกค่ำคืนไปแล้ว

โจวฉือเซินพูดขึ้นว่า "ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรา ไม่ควรหยุดอยู่แค่นี้ มันถึงเวลาที่จะต้องก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า "ฉันไม่ได้ให้คุณถอยกลับก็ดีเท่าไหร่แล้ว คุณยังอยากจะก้าวไปข้างหน้าอีกเหรอ?"

ผุ้ชายชั่วนี่แต่ละวันปากอันนี้ต้องพล่อยแค่ไหนกัน หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่า บนโลกใบนี้นอกจากเธอแล้ว คิดว่าคงจะไม่มีใครสามารถทนได้อีกแล้ว

โจวฉือเซินไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของเธอเลย นิ้วเรียวยาวค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ ดวงตาก็มืดขรึมลงหลายส่วน "งั้นคุณลองพูดมาหน่อยซิ ว่าผมดูแลปรนนิบัติคุณให้ไม่มีความสุขตรงไหนบ้าง? ถึงจะให้ถอยกลับ?"

ถึงแม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าปากของเขาไม่มีทางที่จะพูดคำพูดดีๆ ออกมา แต่สำหรับคำพูดลามกที่อยู่ๆ ก็โผล่ออกมาแบบนี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่หูจะต้องแดงขึ้นมาเล็กน้อย

โจวฉือเซินข่มเสียงให้ต่ำลง "หึ?"

"คุณ......"

สายตาของโจวฉือเซินตกลงบนเรียวปากของเธอ แล้วก็พูดต่อช้าๆ ขึ้นว่า "ที่ผมสามารถทำได้ ก็มีแค่ขั้นนี้แล้ว อย่างอื่น คุณก็ไม่ให้โอกาสผม"

หร่วนซิงหว่านอดทนจนทนไม่ไหว "หุบปากนะ!"

เรียวปากของโจวฉือเซินกระตุกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็โอบกอดคอของเธอไว้แล้วก็รุกหน้าเข้าไป อุดริมฝีปากของเธอไว้ ในที่สุดก็หุบปากลงได้แล้ว

อากาศในรถนั้นค่อนข้างที่จะเบาบาง พอผ่านไปไม่นานหร่วนซิงหว่านก็โดนเขาจูบจนหายใจไม่ออกแล้ว แล้วก็ยกมือขึ้นมาผลักที่หน้าอกเขาอย่างไม่สบอารมณ์

โจวฉือเซินปล่อยเธอออก น้ำเสียงที่แหบแห้งและสุขุม "มีความสุขหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านอยากจะด่าคนก็คิดหาคำศัพท์ไม่เจอแล้ว

โจวฉือเซินช่วยจัดผมให้เธอไปด้วย แล้วก็พูดไปด้วยว่า "ภายในหนึ่งอาทิตย์ ย้ายออกมา ไม่งั้นผมจะย้ายเข้าไปแทนนะ"

"คุณนี่ทำตัวให้มันเป็นคนหน่อยได้ไหม"

เธอดึงประตูรถเปิดออก แล้วก็จากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย

อิตาบ้านี่วันๆ เอาแต่คิดเรื่องไร้สาระพวกนี้อยู่ได้!

ตอนที่หร่วนซิงหว่านกลับมานั้น เพ้ยซานซานกำลังนอนดูรายการบันเทิงอยู่บนโซฟา พอเห็นเธอกลับมา ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ซิงซิง วันนี้เธอรีบมาดูอันนี้ซิ ตลกมากเลย"

"เธอดูไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน"

"ได้ เธอไปเถอะ"

พอหร่วนซิงหว่านอาบน้ำเสร็จ ก็เป่าผมได้แห้งหมาดๆ แล้วก็ค่อยมานั่งลงข้างๆ เพ้ยซานซานอย่างช้าๆ แล้วก็เอาหมอนมากอดไว้ในอกอันหนึ่ง

พอผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็ลองพูดขึ้นว่า "ซานซาน เธอจะกินผลไม้หน่อยไหม?"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "ฉันกินไปแล้วเมื่อตอนหัวค่ำ เธอจะกินเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งๆ ให้ทีหนึ่ง "ฉันไม่กินหรอก"

พอนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า "อ๋อใช่แล้ว พรุ่งนี้เช้าเธออยากกินอะไรเหรอ ฉันจะได้เตรียมไว้ให้ก่อน"

"ห๋า? ฉันอะไรก็ได้ ในเมื่อเธอทำอะไรมาฉันก็ชอบทั้งนั้น พักอาศัยอยู่กับเธอนี่ เป็นเรื่องที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตนี้เลย"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็เงียบขรึมไป และไม่พูดอะไรอีก

เพ้ยซานซานเหมือนกับว่าจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง แล้วก็กดปุ่มสต๊อปของรีโมต แล้วหันหน้าไปถามขึ้นว่า "ซิงซิง เธอมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับฉันใช่ไหม?"

"ฮา ฮา ไม่มีหรอก ฉันก็แค่ถามไปเรื่อยเท่านั้น" ระหว่างที่พูด หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้นมา "คือว่าอะไรนะ เดี๋ยวฉันไปเป่าผมต่ออีกหน่อยนะ ยังเปียกอยู่อีกนิดหน่อย เธอก็เข้านอนเร็วๆ ล่ะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้าเล็กน้อย "งั้นเธอรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"ไปเถอะ"

หลังจากที่เพ้ยซานซานเข้าห้องน้ำไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เดินมารับลมที่ระเบียง

อิตาบ้านี่หาโจทย์ยากข้อใหญ่มาให้เธอจริงๆ

ตอนช่วงที่เธอเพิ่งหย่ามาใหม่ๆ นั้น เพ้ยซานซานเป็นคนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอมาตลอด ถ้าเกิดว่าเธอคืนดีกับโจวฉือเซินแล้ว จะมาทอดทิ้งเพ้ยซานซานไปทันทีเลย นั่นมันก็ใจไม้ไส้ระกำเกินไปแล้ว

แต่ว่าอิตาบ้าอย่างโจวฉือเซินคงจะไม่ใช่แค่พูดเล่นๆ แน่ เขาจะต้องทำเรื่องอย่างนั้นออกมาได้แน่นอน

กลุ้มใจจริงๆ

หร่วนซิงหว่านเพิ่งเข้ามาในห้อง ก็ได้รับสายโทรเข้ามาพอดี

คือคนที่เธอขอให้ไปช่วยตรวจสอบโรงงานผลิตนาฬิกาพกโทรมา

อีกฝ่ายพูดว่า ได้ติดต่อกับผู้รับผิดชอบโรงงานไว้แล้ว นัดกันไว้ว่าจะเจอกันตอนบ่ายของวันพรุ่งนี้

หลังจากที่วางสายไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ได้รับข้อความตำแหน่งโลเคชั่นที่นัดหมายและเวลาอย่างรวดเร็ว รวมทั้งช่องทางการติดต่อของผู้รับผิดชอบด้วย

พอนอนลงบนเตียง หร่วนซิงหว่านก็มองออกไปที่นอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ แล้วก็รู้สึกนอนไม่ค่อยหลับขึ้นมา

สัญชาตญาณทำให้เธอรู้สึกว่า พรุ่งนี้เธอน่าจะสืบค้นเบาะแสอะไรได้บ้างแน่

แต่คาดว่า น่าจะไม่ใช่สัญญาณที่ดีอะไร

เหมือนกับว่าตอนนี้อะไรที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลิน ล้วนไม่เป็นเรื่องดีอะไรเลย

ช่วงที่ผ่านมานี้ คลื่นลมที่มีก่อนหน้านี้ในที่สุดก็ถือได้ว่าหยุดลงแล้ว ทางด้านตระกูลหลินหลังจากที่จัดการกับผู้บริหารระดับสูงไปหลายคน เรื่องพวกนั้นก็ถือว่าปล่อยผ่านเลยไป และก็ไม่ได้สืบสวนต่อลงมาอีก

ที่จริงใครๆ ต่างก็เข้าใจดี ว่าพวกผู้บริหารระดับสูงพวกนั้น ไม่ได้มีอำนาจมากมายขนาดนั้น แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่แกนกลางของหลินซื่อกรุ๊ปต่างหาก

หร่วนซิงหว่านคิดถึงหลินจื้อหย่วนขึ้นมา ชายวัยกลางคนที่ดูไปแล้วอ่อนโยนและสง่างามคนนั้น

เหมือนกับว่าจะเอาเขามาเชื่อมโยงกับคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายที่สุด และโหดเหี้ยมมากนั้นยากจริงๆ

แต่ว่าจากท่าทีของตระกูลโจวเธอก็สามารถดูออกได้ว่า คนอย่างพวกเขานั้น ไม่ได้มองคนอื่นนอกเหนือจากพวกเขาเองเป็นมนุษย์เลย ในสายตาของพวกเขา เป็นเพียงแค่เครื่องมือเท่านั้น

เช้าวันที่สอง ในระหว่างทางที่ไปสำนักงานนั้น เพ้ยซานซานก็ดูโทรศัพท์ได้ด้วยและพูดไปด้วยว่า "อ๋อ ใช่แล้ว ซิงซิง ฉันมีเรื่องเรื่องหนึ่งจะบอกกับเธอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย "อะไรเหรอ?"

เพ้ยซานซานพูดขึ้นว่า "ช่วงนี้ฉันกำลังดูบ้านอยู่นะ ถ้ามีที่เหมาะสมก็จะย้ายออกไปเลย"

หร่วนซิงหว่านนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย "ทำไม......ถึงได้กะทันหันแบบนี้? ซานซาน ฉัน......"

เพ้ยซานซานยิ้มให้เธอเล็กน้อย "วางใจเถอะ สาเหตุไม่ได้เป็นเพราะเธอหรอก เมื่อวานฉันเจอกับDanielในลิฟล์อีกแล้ว มันอึดอัดมากเลย และคิดว่าในเมื่อเธอกับอิตาบ้า......ประธานโจวนั่นก็คืนดีกันแล้ว จะช้าหรือเร็วก็ต้องย้ายออกไปอยู่ดี พวกเราก็ถือโอกาสนี้ย้ายออกไปพร้อมกันเลยดีกว่า ไม่แน่อาจจะสามารถเช่าอยู่ในชุมชนเดียวกันก็ได้"

พอได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็พยักหน้าให้เล็กน้อย "มันก็ใช่ ก็ได้ งั้นตอนสุดสัปดาห์เราไปดูบ้านด้วยกันนะ"