สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 303

หลังจากที่ท่านจิ้นออกไป หร่วนซิงหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเธอหันกายกลับมา รถโรลส์รอยซ์สีดำก็จอดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

ทันใดหน้าต่างรถก็ค่อยๆ ลดลง เผยให้เห็นใบหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่ม เขาหันศีรษะมองมายังเธอเล็กน้อย "ขึ้นรถ"

หร่วนซิงหว่านมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง

โจวฉือเซินถามเธอ "จัดการปัญหาได้แล้ว?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า เงียบไปนิดก่อนจะพูด "อีกสองวันฉันจะย้ายไปอยู่ที่บ้านตระกูลหลิน"

โจวฉือเซินมองไปยังเธอ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น

หร่วนซิงหว่านแอบชำเลืองมองเขา ก่อนจะพูดเสียงเบา "ฉันรู้ขอบเขตในการทำอะไรค่ะ ไม่เกิดเรื่องแน่นอน อีกอย่าง วันนี้ก็มีคนมองอยู่มากมาย หลินจื้อหย่วนเขาคงไม่......"

"คุณนี่สร้างปัญหาใหญ่ให้ผมจริง"

หร่วนซิงหว่านงุนงงเล็กน้อย "อะไรนะ?"

ขายาวของชายหนุ่มไขว้กัน ก่อนจะพูดอย่างสบายๆ ไม่รีบร้อนว่า "คนตระกูลหลินอาจจะไม่ต้อนรับผมมากนัก ดังนั้นจึงมีโอกาสสูง ที่ผมจะไม่สามารถย้ายตามไปอยู่กับคุณได้"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอก็รู้!

ผู้ชายชั่วคนนี้ วันๆ คิดแต่เรื่องไร้สาระ

หร่วนซิงหว่านทำเสียงหัวเราะเยาะ "ประธานโจวนี่ถ่อมตัวจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่ต้อนรับอย่างเดียวนะคะ แต่จะเอาไม้กวาดไล่คุณออกไปด้วย"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "ถ้าอย่างนั้นคุณต้องระวังด้วย"

"ระวังอะไรคะ?"

"เพื่อคุณผมเลยต้องถอนหมั้นฝ่ายเดียว และเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็ยังปรากฏอยูบนตัวคุณ"

"ประธานโจวนี่มีความถนัดในการกล่าวหาจริงๆ "

"นี่เป็นเพียงข้อเท็จจริง"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจจะสนใจเขาแล้ว พูดคุยกับผู้ชายคนนี้ ชีวิตสามารถสั้นลงได้ถึงสองปี

ผ่านไปสักพัก เธอจึงพูดขึ้นมา "คุณเป็นคนเชิญท่านจิ้นมาเหรอคะ?"

โจวฉือเซินพูด "คำขอบคุณไม่ต้องพูดมาหรอก คุณก็รู้นี่ว่าควรทำยังไง"

เธอจะไปรู้ได้ยังไงละ!

หร่วนซิงหว่านไม่อยากพูดคุยกับเขาต่อแล้ว เธอจึงหลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับ

โจวฉือเซินก็ไม่เกรงใจ นำตัวเธอเข้ามาสู่อ้อมอกโดยตรง

หร่วนซิงหว่านก็เหนื่อยเล็กน้อยอยู่แล้ว ก็เลยขี้เกียจดิ้นรนขัดขืนให้เปลืองแรง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ รถก็จอดที่ทางเข้าสตูดิโอ

หลินหนานเหลือบมองผ่านทางกระจกมองหลัง ก่อนจะพูดเสียงเบา "ประธานโจวครับ อีกครึ่งชั่วโมงจะมีการประชุม"

โจวฉือเซินเอนสายตามองไปยังหญิงสาวที่กำลังนอนหลับในอ้อมอก ก่อนที่เขาจะก้มลงไปดูนาฬิกา "ไม่ต้องรีบ"

หลินหนานไม่พูดอะไรอีก ก่อนที่จะลงจากรถอย่างรู้ว่าต้องทำอย่างไร และเตรียมพร้อมที่จะเลื่อนการประชุมออกไปเรียบร้อยแล้ว

บนรถ ผ่านไปไม่กี่นาที หร่วนซิงหว่านก็ได้ตื่นจากนิทรา เธอขยับคอที่แข็งทื่อของตัวเองเล็กน้อย และหรี่ตามองออกไปยังนอกหน้าต่าง "ถึงตอนไหนกันคะ? ทำไมไม่เรียกฉัน?"

โจวฉือเซินพูด "ช่วงโอกาสที่จะได้นอนข้างกายผม มันลดน้อยลงทุกทีนะ คุณควรจะเห็นคุณค่ามันสิถึงจะถูก"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ประสาท

เธอเก็บของ เมื่อคิดที่จะลงจากรถ โจวฉือเซินก็ดึงเธอกลับมา และลูบผมเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า "คุณรู้ใช่ไหมว่าการเข้าไปในตระกูลหลินมันหมายความว่าอะไรสำหรับคุณ?"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปนิด ก่อนจะพูด "ฉันรู้"

หมายความว่า ไม่ว่าอนาคตและสถานการณ์ของตระกูลหลินจะเป็นอย่างไรในอนาคต เธอก็จะมีส่วนร่วมเข้าไปพัวพันไม่มากก็น้อยในเรื่องนี้

แถมวันนี้เธอยังรื้ออดีตอันน่ารังเกียจของหลินจื้อหย่วนต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาต้องเกลียดเธอมากแน่ แม้ว่าภายนอกเขาจะแสร้งทำตัวสุภาพ แต่ลับหลังไม่รู้เลยว่าเขามีแผนการมากน้อยเท่าไหร่

หลินจืออี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แค่ หากเธอกลัวเพราะเหตุนี้ ความจริงเมื่อยี่สิบปีที่แล้วของเธอจะถูกปกปิดตลอดไป

ถึงแม้ท่านจิ้นจะไม่ตอบเธอโดยตรง แต่ตอนนี้เธอเกือบจะแน่ใจแล้วว่าหลินจื้อหย่วนคือหลินจื้ออาน ส่วนหลินจื้อหย่วนตัวจริง ที่เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ คาดว่าน่าจะเสียชีวิตจากการระเบิดครั้งนั้นไปนานแล้ว

แต่ก่อน เธอไม่ยินยอมที่จะไปขุดคุ้ยความจริงในอดีต เพราะเธอไม่ต้องการทำลายชีวิตที่สงบสุข แต่โจวฉือเซินพูดถูก ชีวิตของเธอแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยสงบสุข

ตอนนี้ระยะห่างของเธอกับความจริง คล้ายดั่งเพียงระยะห่างของกระดาษหน้าต่างหนึ่งชั้นเท่านั้น แล้วจะให้เธอหยุดอยู่กับที่ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ความจริงบางทีก็ไม่สำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญคือต้องเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของหลินจื้อหย่วน

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงพูดออกมาว่า "นี่น่าจะเป็น......ทางที่ฉันจำเป็นต้องเดินไปค่ะ"

มุมปากของโจวฉือเซินเม้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดช้าๆ ว่า "เปิดโทรศัพท์ตลอดเวลา มีอะไรก็โทรหาผม"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย เธอครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะพูดอีก "ประธานโจวคะ มีเรื่องที่ฉันต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ"

"หืม?"

"วันนี้หลินจืออี้พูดถึงน้องชายของฉันค่ะ ประกอบกับที่ก่อนหน้าเธอหาคนมาใส่ร้ายเสี่ยวเฉิน ฉันกลัวว่าครั้งนี้เธอจะลงมือกับเสี่ยวเฉินค่ะ"

นิ้วเรียวของโจวฉือเซินม้วนผมของเธอเล่นตามอำเภอใจ ก่อนจะพูดอย่างสงบว่า "สบายใจเถอะ น้องชายคุณฉลาดกว่าคุณเยอะ"

หร่วนซิงหว่านผลักเขาออกไปด้วยความโกรธ แต่กลับไม่ระวังดึงผมของตัวเองมาด้วย

โจวฉือเซินมองเส้นผมที่ขาดอยู่ในมืออย่างเงียบงัน

หร่วนชิงหว่านกัดฟันด้วยความโกรธ "ไปให้พ้นเลย!"

เธอหยิบของและปิดประตูรถอย่างแรง

หลินหนานที่รออยู่ข้างนอกอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เมื่อกี้ยังดีๆ กันอยู่เลยไหม? ทำไมถึงงอนกันอีกแล้วละ?

หลังจากปล่อยให้บรรยากาศที่น่าอับอายหายไปสักครู่ หลินหนานถึงค่อยเปิดประตูด้านคนขับก่อนจะรีบขึ้นรถ

"ประ ประธานโจวครับ ต้องการเลื่อนการประชุมไหมครับ?"

ไม่นานนัก เสียงเรียบๆ ของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นจากด้านหลัง "ยังมีเวลาอีก20นาที ยังทัน แจ้งให้ทุกคนเตรียมตัวสำหรับการประชุมด้วย"

"ครับ"

เมื่อถึงโจวซื่อกรุ๊ป ทันทีที่ลงจากลิฟต์ ผู้ช่วยคนหนึ่งก็ได้รีบรุดมายังข้างหน้าทันที "ประธานโจวครับ"

ขายาวของโจวฉือเซินก้าวนำไปข้างหน้า "มีเรื่องอะไร"

"ท่านกรรมการ......รอคุณอยู่ที่ห้องทำงาน บอกว่าเมื่อคุณกลับมา ให้รีบไปพบท่านครับ"

โจวฉือเซินเดินต่อไป มุ่งหน้าไปยังห้องประชุม "ผมไม่ว่าง บอกให้เขารอ"

สีหน้าของผู้ช่วยเต็มไปด้วยความลำบากใจ ก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางหลินหนาน หลินหนานพูดเสียงต่ำว่า "คุณไปบอกท่านกรรมการว่า ประธานโจวมีประชุมที่สำคัญมาก เสร็จแล้วเขาจะไปหา"

ผู้ช่วยตอบรับก่อนจะจากไป

หลินหนานถือเอกสาร เดินตามเข้าไปในห้องประชุม

ภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการ เมื่อได้ฟังรายงานของผู้ช่วย สีหน้าของท่านใหญ่โจวก็เขียวปั๊ด แต่ไม่แสดงอาการอะไร เขาทำเพียงโบกมือ ให้เขาลงไป

ปีกของโจวฉือเซินแข็งมานานแล้ว สามารถทำเรื่องอย่างนี้ก็อยู่ในความคาดหมาย

ท่านใหญ่โจวลูบหัวไม้เท้า ก่อนจะพูดอย่างไตร่ตรองความคิด "ค้นหาเป็นอย่างไรบ้าง"

"ตระกูลหลินเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้ครับ แต่ดูจากข่าวที่กลับมาจากที่เกิดเหตุ ท่านจิ้นก็ไปครับ ดูท่าว่าจะมีความเป็นไปได้สูง"

ท่านใหญ่โจวเยาะเย้ย "หร่วนซิงหว่านกลับมีกลอุบาย คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีนี้เข้าไปในตระกูลหลินเพื่อได้ในสิ่งที่อยากได้ ดูท่าว่าความทะเยอทะยานของเธอคงมีไม่น้อย มิน่าล่ะเมื่อตอนแรกที่จะหย่า เธอถึงไม่ต้องการอะไรเลย ที่แท้ก็รออยู่นี่"

"อย่างนั้นคุณท่าน เราต้องสืบต่อไปไหมครับ?"

"สืบ สืบให้แน่ชัดว่าในมือของหร่วนซิงหว่านถือจุดอ่อนอะไรของหลินจื้อหย่วนเอาไว้ คราวนี้ฉันจะต้องถอนรากถอนโคนหลินซื่อและตระกูลหลินให้ได้!" ท่านใหญ่โจวพูด ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาสั่งการเสียงเบาอยู่ไม่กี่คำ ก่อนที่จะให้ลูกน้องออกไปสืบพร้อมกัน