สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 312

สองทุ่ม โรลส์-รอยซ์สีดำหนึ่งคันจอดอยู่ที่ด้านหน้าอาคาร

ประตูรถถูกเปิดออก ร่างของโจวฉือเซินปรากฏตัวขึ้นในยามค่ำคืน

หลินหนานหยิบของบางอย่างออกมาจากรถและเดินตามเขาเข้าไป

บางทีโจงเสียนอาจจะคิดไม่ถึง คนที่เธอกำลังพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาที่แท้ก็อยู่ในเมืองหนานเฉิง มันอยู่แค่ใต้จมูกของเธอเท่านั้น

ตามคำที่กล่าวกันไว้ ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด มันคือคำพูดที่ถูกต้องจริงๆ

ในห้อง หญิงสาวคนหนึ่งกำลังชงนมผงให้เด็กน้อย

เมื่อเห็นโจวฉือเซินเดินเข้ามา เธอก็รีบพูดออกมาทันทีว่า "ประธานโจวมาแล้ว"

โจวฉือเซินพยักหน้าและพูดออกไปว่า "คนอื่นๆ ละ"

"เด็กๆ เพิ่งจะตื่น น้าสวี่กำลังดูแลเขาอยู่ในห้อง"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นโจวฉือเซินก็เดินเข้าไปในห้องนอนทันที

ในเปล เด็กตัวเล็กถือของเล่นไว้ในมือและมองไปรอบๆ ด้วยดวงตาที่กลมโต หลังจากเห็นโจวฉือเซินเขายิ้มและหัวเราะคิกคัก

สวี่เยว่หันกลับมา "ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่?"

โจวฉือเซินเดินมาที่ด้านหน้าของเปลเด็ก "ไม่มีอะไร แค่เวลามันเข้าใกล้มาทุกทีแล้ว"

สวี่เยว่ลุกขึ้นและพูดว่า "มาก็ดีแล้ว เล่นกับเจ้าตัวเล็กนี่หน่อย เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้าของเขาไปซัก"

"ได้"

ในตอนที่สวี่เยว่กำลังเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยก็หายไป ปากเล็กๆ ของเขาก็แบนราบ และเขาดูเศร้าโศกราวกับว่าเขาจะร้องไห้ในวินาทีถัดมา

โจวฉือเซินจ้องมองอย่างเงียบๆ

มือของเด็กน้อยเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มือของเขากระตุก เขาก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาทุกที

ในตอนนั้นเสียงของสวี่เยว่ก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก "อย่ามัวแต่นั่งอยู่อย่างนั้นสิ ถ้าลูกร้องก็อุ้มเขาไว้"

โจวฉือเซินอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา และพูดออกมาว่า "เหมือนกับแม่ของลูกไม่มีผิด ใจแคบจริงๆ "

เมื่อเด็กน้อยถูกอุ้มไว้ในอ้อนแขน เขาก็หยุดร้องทันที ดวงตาที่กลมโจของเขามองมาที่โจวฉือเซินด้วยความสงสัย

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบางๆ ของชายคนนั้น และเขาพูดว่า "รออีกเดี๋ยวนะ พ่อจะพาแม่ของลูกมาหา เธอเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน"

ทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง เด็กน้อยก็กำหมัดแน่น ใบหน้าของเจ้าตัวน้อยแดงขึ้นมา ขยับร่างกายเหมือนกับกำลังดีใจ

โจวฉือเซิน "......"

ในตอนที่สวี่เยว่เดินเข้ามา เมื่อเห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของโจวฉือเซิน และถอดเสื้อผ้าของเด็กน้อยออกมาจนหมด จากนั้นยกขาขึ้นเพื่อเตรียมที่จะเปลี่ยนผ้าอ้อม

เธอยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินเข้าไปเหมือนกับไปห้าม "เปลี่ยนผ้าอ้อมใครเขาเปลี่ยนกันแบบนี้ ถอดเสื้อผ้าของเจ้าตัวน้อยออกมาหมดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอา"

โจวฉือเซินเงียบไปพักหนึ่งจากนั้นก็พูดออกมาว่า "ตอนที่เปลี่ยนไปเมื่อกี้มันไปเลอะตัวของเจ้าตัวน้อย"

สวี่เยว่ "......"

เธออุ้มเด็กเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อที่จะอาบน้ำให้เจ้าตัวน้อย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ไม่นานเจ้าตัวน้อยก็หลับไป

หญิงสาวที่อยู่ด้านในห้องนั่งเล่นก็เก็บของเรียบร้อยแล้ว เธอเดินเข้ามาด้านในและพูดออกมาเบาๆ ว่า "ประธานโจว น้าสวี่ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ขอลาสักคืนได้ไหม?"

สวี่เยว่พยักหน้า "ได้ เธอไปทำธุระของเธอเถอะ"

"ขอบคุณมากค่ะน้าสวี่ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"

พูดจบเธอก็เดินไปหยิบของและจากไป

หลังจากที่ประตูปิดลงแล้ว โจวฉือเซินก็เก็บสายตาของเขาและพูดออกมาว่า "พักนี้เธอลาบ่อยไหม?"

สวี่เยว่พับเสื้อผ้าของเจ้าตัวน้อยและพูดว่า "นานๆ จะลาสักครั้ง แต่ว่าโดยทั่วไปแล้วจะลาในตอนกลางคืนและกลับมาตอนเช้า ไม่ได้ทำให้กินเวลาแต่อย่างใด"

ลูกตาดำของโจวฉือเซินหรี่ลง เขาไม่ได้พูดอะไร

สวี่เยว่มองไปที่เขาและถามว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?"

"ไม่"

สวี่เยว่พูดออกมาว่า "เอาละ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เจ้าตัวน้อยเองก็หลับไปแล้ว มีอะไรก็ไปทำเถอะ อย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย"

โจวฉือเซินหันไปมองที่เปลวเด็กอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ด้านล่าง หลังจากที่หญิงสาวคนนั้นออกมาจากที่พักแล้ว เมื่อเห็นรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ เธอก็เดินไปขึ้นทันที

เธอคาดเข็มขัดนิรภัยพร้อมกับพูดออกมาว่า "ตกใจแทบแย่ คิดว่าคืนนี้จะไม่ได้ออกมาเสียแล้ว"

ชายที่ขับรถพูดออกมาว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?"

"ก็แค่......เจ้านายที่เป็นเจ้าของบ้านมา ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ให้ฉันลา"

ชายหนุ่มยิ้มออกมา "เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ"

หลี่เสวี่ยพูดออกไปว่า "ก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอก แค่นิสัยของเขาเป็นคนเย็นชา แต่จริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง"

ชายหนุ่มพูดออกมาอีกว่า "เขาทำอาชีพอะไร เขาไม่ค่อยอยู่บ้านงั้นเหรอ?"

หลี่เสวี่ยพูดอย่างไม่แน่ใจ "น่าจะใช่ เขามักจะออกไปทำงานข้างนอก" จากนั้นเธอก็พูดออกมาอีกว่า "เอ่อใช่ คืนนี้พวกเราจะไปดูหนังกันใช่ไหม? นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ไปดูหนังด้วยกัน"

เมื่อได้ยินหลี่เสวี่ยเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไป แต่เหมือนกับดวงตาของเขามีความคิดอะไรบางอย่าง

ระหว่างทาง หลี่เสวี่ยนั่งพิงกระจกรถอยู่เงียบๆ และฟังเพลงที่เปิดบนรถ

เดิมทีเธอเป็นเลขานุการของโจวซื่อกรุ๊ปสาขาย่อย แต่เรื่องจากปฏิเสธกฎเกณฑ์และข้อบังคับของผู้บังคับบัญชา เธอจึงถูกกลั่นแกล้งมาโดยตลอด

ครั้งหนึ่งที่ประธานโจวมาที่บริษัทเพื่อตรวจสอบ หัวหน้าของเธอก็จงใจจัดให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำ เพื่อใช้โอกาสนี้ดูถูกเธอ เดิมทีเธอคิดว่าชีวิตของเธอจะต้องจบสิ้นในวันนี้ แต่ใครจะไปคิดว่าประธานโจวจะรู้ความคิดของหัวหน้าสาขา รวมถึงกฎเกณฑ์และข้อบังคับผิดๆ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและไล่ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องออกไปทันหมด และนั่นก็ทำให้เธอเห็นแสงแห่งความหวังอีกครั้ง

หลังจากนั้นหลี่เสวี่ยก็ปฏิบัติกับประธานโจวเหมือนกับผู้มีพระคุณตลอดมา เมื่อเธอได้รับหน้าที่มาให้ดูแลเด็กๆ เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมากและไม่เคยพูดอะไรออกไป

การที่เธอได้พบกับหยางเจิ้นก็เป็นเรื่องบังเอิญ ก่อนหน้านี้ไม่นาน ตอนที่เธอไปซื้ออาหารได้บังเอิญไปเจอกับขโมยสองคน โทรศัพท์ของเธอเกือบจะถูกขโมยไปแล้ว โชคดีที่ตอนนั้นหยางเจิ้นมาช่วยเธอไว้ได้ทัน

เพื่อเป็นการตอบแทน หลี่เสวี่ยจึงเลี้ยงอาหารเขาหนึ่งมื้อ จากนั้นก็ทิ้งช่องทางการติดต่อเอาไว้

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทั้งสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น

เธอรู้ว่าหยางเจิ้นเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกสองคน แต่เขาเป็นคนชอบเทคแคร์ จนสุดท้ายเธอก็รู้สึกได้ว่าเธอตกหลุมรักเขาไปแล้ว

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่เคยพูดเรื่องของเด็กและประธานโจว เธอบอกเพียงแค่ว่าเธอทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้น

มากกว่านั้นไม่มี

......

หลังจากที่ออกมาจากโรงแรมเล็กๆ เด็กผู้หญิงทั้งหลายก็ค่อยๆ ทยอยเรียกรถกลับบ้าน

หร่วนซิงหว่านเห็นว่าที่นี่ห่างจากที่พักของเธอไม่ไกล เธอจึงคิดว่าจะเดินกลับ

มีผู้หญิงคนหนึ่งถามออกมาว่า "พี่ซิงหว่าน ให้พวกเราไปส่งไหม?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาและตอบไปว่า "ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งกินมาอิ่มๆ เดินย่อยหน่อยก็ดีเหมือนกัน"

"งั้นก็ได้ กลับบ้านดีๆ นะคะ พวกเราไปก่อนนะ บ๊ายบาย"

"บ๊ายบาย พวกคุณเองก็เหมือนกันนะ กลับไปถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาหาฉันด้วย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มและโบกมือลา

หลังจากที่พวกคุณไปกันจนหมดแล้ว เธอก็เดินออกไปและหันกลับมามอง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตของเธอ แล้วหันหลังเดินทีละก้าวๆ

เธอถูกเด็กพวกนี้มอมเหล้าไปไม่น้อย แต่เธอเป็นคนที่ดื่มมาเยอะจึงไม่ค่อยเป็นอะไรมาก นอกจากรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย เรื่องอื่นก็ไม่มีปัญหา เธอยังรู้สึกปกติดีอยู่

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นมา

มันคือชื่อของโจวฉือเซิน

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมา "เสร็จแล้วเหรอ?"

"เพิ่งจะเสร็จ กำลังกลับบ้าน"

"เดินกลับ?"

"คุณรู้ได้ไง......"

หร่วนซิงหว่านหยุดเดิน จากนั้นก็มองไปรอบๆ